Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού – ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα-και πολιτικός. Ο Βαλαωρίτης χαρακτηρίστηκε εθνικός ποιητής, καθώς ύμνησε με επικά χαρακτηριστικά των αγώνα τον επαναστατημένων Ελλήνων. Επιπλέον, ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, αφού έγινε βουλευτής της «Ιονίου Πολιτείας» και για μια περίοδο επτά ετών πάλεψε για την ελευθερία των Επτανήσων.
Ο Βαλαωρίτης ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας τον 19ο αιώνα και πέρασε μια ζωή με πολλές περιπέτειες. Στην ελληνική γραμματεία έχει αφήσει το στίγμα του ποιητή που ύμνησε τον αγώνα των αρματωλών και ήταν ένας από τους κυριότερους εκφραστές της επτανησιακής σχολής.
Μνημόσυνα (1857) και έτερα ποιήματα
Μ’ αρέσει μες στην άβυσσο του μαύρου του ματιού σου να βλέπω το κυμάτισμα, Κυρά, του λογισμού σου, και να ξανοίγω, Ουράνω μου, μες στο βαθύ σκοτάδι, που πλημμυρεί την κόρη σου, το φλογερόν τον Άδη, πὄκαψε αμέτρητες καρδιές… Μ’ αγάπη σε θωρούσα… Κι εκεί που παραμόνευα, κι εκεί που καρτερούσα μην απ’ εκείνη τη νυχτιά προβάλει καμιά αχτίδα, βαθιά βαθιά, κατάβαθα, μου φάνηκε πως είδα απελπισμένη μια ψυχή στο μελανό σου κύμα να παραδέρνει ανήσυχη, σα ζωντανός στο μνήμα. Κι όταν εζήτησα να ιδώ ποιός πνίγεται, Κυρά μου, στον κάτω κόσμο, εγνώρισα με τρόμο τη θωριά μου.
Νοέμβριος 1875