Ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης (1824-1879) ήταν επικός ποιητής του αρματολισμού – ένας από τους πιο διακεκριμένους Επτανήσιους ποιητές του 19ου αιώνα-και πολιτικός. Ο Βαλαωρίτης χαρακτηρίστηκε εθνικός ποιητής, καθώς ύμνησε με επικά χαρακτηριστικά των αγώνα τον επαναστατημένων Ελλήνων. Επιπλέον, ασχολήθηκε ενεργά και με την πολιτική, αφού έγινε βουλευτής της «Ιονίου Πολιτείας» και για μια περίοδο επτά ετών πάλεψε για την ελευθερία των Επτανήσων.
Ο Βαλαωρίτης ήταν μια από τις σημαντικότερες μορφές της ελληνικής λογοτεχνίας τον 19ο αιώνα και πέρασε μια ζωή με πολλές περιπέτειες. Στην ελληνική γραμματεία έχει αφήσει το στίγμα του ποιητή που ύμνησε τον αγώνα των αρματωλών και ήταν ένας από τους κυριότερους εκφραστές της επτανησιακής σχολής.
Μνημόσυνα (1857) και έτερα ποιήματα
«Αν ήμουνα του φεγγαριού μαλαματένι’ αχτίδα, θα χώνευα κρυφά κρυφά μες στα μαλλιά σου τα χρυσά να γένω μια πλεξίδα.
»Κι όταν η νύχτα θα ’ρχεται να κλει τα βλέφαρά σου κι άλλος κανείς δε θα θωρεί τ’ αγγελικό σου το κορμί παρά το κόνισμά σου,
»τότε κι εγώ στ’ ανέφελο θα βγαίνω μέτωπό σου, θα σε φιλώ… θα λησμονώ τ’ αστέρια μου, τον ουρανό… θα σβηώμ’ εκεί σιμά σου.»
Κι εσύ μ’ ένα χαμόγελο, πὄλαμψε σα δοξάρι μ’ αγκάλιασες σφιχτά σφιχτά κι εγώ ελησμόνησα, κυρά, κι αχτίδα και φεγγάρι.
[Αθήνα 1876;]