Οι προ ημερών εναυθείσες πυρκαγιές δασών που κατέκαψαν από όπου κι αν πέρασαν, έδειξαν μπροστά στις κάμερες τον υπουργό Κικίλια ομιλώντα υπό το βάρος της ευθύνης να βγάζει «προς τα έξω» μίας κάποιας μορφής έσω ανησυχία η οποία και σχολιάστηκε. Δυσμενώς. Δυσμενώς διότι δεν είναι και λίγο να μην δύνασαι να κατασβέσεις φωτιές με τα μέσα που διαθέτεις, αλλά να εισάγεις δυνάμεις και εργαλεία να σου τις κατασβήσουν.
Η δυσμένεια αυτή όμως, δεν θα έπρεπε να αφορά τον Βασίλη Κικίλια, αλλά αυτούς τους Ουρανοκατέβατους υπουργούς του Μητσοτάκη που ήρθαν από το πουθενά, διαχειρίστηκαν εκατομμύρια, και όμως άφησαν την Ελλάδα έρμαιο της φωτιάς!
Τόσες πολλές φορές, και κάθε χρόνο, δεκαετίες τώρα, με τον Έλληνα συνηθισμένο πλέον σε αυτό, να μην παραξενεύεται που πληρώνει. Και θα πληρώνει έτσι που τον κατάντησαν. Αδιαμαρτύρητα. Και τα κοστολογημένα προγράμματα;
Στον καιρό! Αν και εξοφλημένα.
Ευτυχώς δεν μεταδόθηκε θρήνος καμένων ανθρώπων όπως κάποια χρόνια πριν που θρηνήσαμε (η δεύτερη δίκη υπευθύνων τώρα διεξάγεται) εικοσάδες ανθρώπων όλων των ηλικιών αμφοτέρων των φύλων, εκτελεσμένων σε «υπαίθριο» θάλαμο αερίων ως και σε «υπαίθρια κρεματόρια».
Συνεπώς η έκδηλη μεγάλη ανησυχία Κικίλια το μόνο που προδίδει είναι ένα. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Ας μιμηθούν και άλλοι το παράδειγμα πρώην αγωνιστή που σήμερα δίνει πάλι αγώνα στην διοίκηση, διεκδικώντας, το ελάχιστο, που είναι όπως και κάθε χρόνο το «μη χείρον» αφού αλλιώς δεν γίνεται.