Η τελευταία μου ομιλία χθες στην κεντρική επιτροπή του ΜέΡΑ25:
Ερχόμαστε από μία εκλογική διαδικασία και μία εκλογική ήττα , όπου πρέπει να παραδεχθούμε λάθη προσωπικά αλλά και συλλογικά. Είναι μια κρίσιμη ώρα για εμάς και για το μέλλον της πολιτικής μας προσπάθειας.
Πρέπει να έχουμε πλήρη κοινή συναίσθηση για την όλη πορεία μας μέχρι το εκλογικό αποτέλεσμα. Ένα αποτέλεσμα που, εάν στ’ αλήθεια πιστεύουμε ότι το Μέρα25 έχει λόγο ύπαρξης, μας επιβάλει ένα απαράβατο χρέος : Πρέπει όλοι να υπερβούμε τους εαυτούς μας !
Εγώ προσωπικά, από την ένταξή μου στο ΜέΡΑ25 μέχρι σήμερα, νομίζω ότι το υπηρέτησα σαν πιστός στρατιώτης. Μακριά από παραγοντισμούς και παιχνίδια προσωπικής προβολής. Δεν διεκδίκησα ποτέ να επιβληθεί η άποψή μου για κάτι, από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Δεν διεκδίκησα ποτέ οποιαδήποτε διακριτική μεταχείριση.
Απλά έκανα τη δουλειά μου, συνεισφέροντας όσο μπορούσα στο κόμμα μας, από τη θέση μου στη Βουλή.
Στον τομέα ευθύνης μου ανήκαν, εκτός από Παιδεία και Πολιτισμό, η Εξωτερική πολιτική, Άμυνα και Εξοπλισμοί. Τομείς ευαίσθητοι για την πολιτική ταυτότητα του ΜέΡΑ25… Και πρέπει να πω ότι είμαι υπερήφανη για την κοινοβουλευτική μας δουλειά αυτή την τετραετία.
Θέλω όμως να σταθώ σε ένα-δύο χαρακτηριστικά σημεία :
Ένα χρόνο πριν την εισβολή στην Ουκρανία, στις 18 Φεβρουαρίου 2021, είπαμε στη Βουλή ότι έρχεται ξανά στην Ευρώπη πόλεμος, στη Ουκρανία. Αυτό, όμως, δεν προβλήθηκε ποτέ – ούτε όταν επιβεβαιώθηκε…
Στην Επιτροπή Εξοπλισμών καταγγείλαμε επανειλημμένα το σύστημα των εξοπλιστικών προγραμμάτων : ότι παρακάμπτουν μεθοδικά ακόμα και αυτό το ελάχιστο νομοθετικό πλαίσιο που είχαν φτιάξει για δήθεν αντικειμενικότητα, διαφάνεια και στοιχειώδη προγραμματισμό. Και ότι επιβαρύνουν με αδικαιολόγητα κόστη τον ελληνικό λαό. Στις 7 Ιουλίου 2022, αφού είχαμε προειδοποιήσει, αποχωρήσαμε από την Επιτροπή της Βουλής. Έτσι, εκθέταμε και τη συμβιβαστική στάση των άλλων κομμάτων – ιδίως ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ. Κανείς δεν τόλμησε τότε να λοιδωρήσει το ΜέΡΑ25. Κανείς δεν τόλμησε να μιλήσει για ανευθυνότητες ή λαϊκισμούς… Ούτε αυτό κρίθηκε άξιο προβολής από το Κόμμα μας.
Καταθέσαμε Ερώτηση το Μάιο του ’22, στα Υπουργεία Άμυνας και Οικονομικών να μας απαντήσουν πόσο κοστίζουν για το Ελληνικό Δημόσιο – και επομένως και για τον ελληνικό λαό – οι Συμφωνίες Αμυντικής Συνεργασίας με τις ΗΠΑ (βάσεις κλπ). Δεν πήραμε απάντηση και επανήλθαμε. Καταθέσαμε δεύτερη, η οποία μάλιστα υπογράφηκε από όλη την Κοινοβουλευτική μας Ομάδα. Ούτε αυτή η κίνηση, που αποκάλυπτε το καθεστώς υποτέλειας και εξάρτησης της χώρας μας, κρίθηκε άξια προβολής από το Κόμμα μας.
Δεν έχω πρόθεση να κάνω απολογισμό της κοινοβουλευτικής μου θητείας. Όλα αυτά, τα λέω μόνο ενδεικτικά. Για να δείξω ότι η δημόσια εικόνα του ΜέΡΑ25 ήταν μία δική μας πολιτική επιλογή. Ή, μάλλον, για να είμαι πιο ακριβής, ένα άθροισμα διαχρονικών πολιτικών επιλογών.
Αυτή η δημόσια εικόνα, λοιπόν, που εμείς διαμορφώσαμε, απαξιώθηκε πλήρως από την ψήφο του ελληνικού λαού.
Θα πω ένα ακόμα παράδειγμα.
για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίσαμε το θέμα. Ούτε αυτό κρίθηκε άξιο προβολής από το κόμμα.Ήρθε ένα χαρτί, Δεκέμβριο το ’22, σε όλα τα κόμματα, από έναν τοπικό σύλλογο της Ικαρίας, για το πρόβλημα με τη διαχείριση απορριμμάτων, που έχουν δύο ανοιχτούς σκουπιδότοπους. Κάναμε Ερώτηση, μόνοι εμείς από όλα τα κόμματα. Πήραμε μία υπηρεσιακή απάντηση, χωρίς δεσμεύσεις. Επανήλθαμε με Επίκαιρη. Και μετά ήρθε στο μέηλ του κόμματος στη Βουλή μία επιστολή, με ευχαριστίες καισυγχαρητήρια
Εδώ, όμως, θέλω να πω για τα αποτελέσματα – Τα κοίταξα από περιέργεια.
Στις τρεις δημοτικές ενότητες τις Ικαρίας το Μάιο :
Στον Αγ. Κήρυκο είχαμε το 2019 , 47 ψήφους + 7 ΛΑΕ , σύνολο 54 . Πήραμε 49 , πτώση περίπου 10%, ποσοστό 2,39%
Στον Εύδηλο, όπου ήταν ο μικρός σκουπιδότοπος, είχαμε το ’19 (54 + 6 = ) 60 ψήφους. Πήραμε 77 – αύξηση σχεδόν 30%. Σε ποσοστό είμασταν στο 4,08%
Στις Ράχες, που είχαν τον μεγάλο σκουπιδότοπο, είχαμε (58+17 = ) 75 ψήφους, Πήραμε 125, δηλ. αύξηση 75%. Σε ποσοστό είμασταν στο 7,90 %.
Ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Και το καταθέτω, σαν χαρακτηριστικό στοιχείο της αξιολόγησης της πολιτικής μας δράσης. Μιλάμε για την Ικαρία, που όλοι ξέρουμε αν έχουμε οργάνωση εκεί ή τοπικούς παράγοντες με επιρροή…
Για το ίδιο θέμα, θα καταθέσω και κάτι ακόμα :
Στις περιοδείες που κάναμε στις εκλογές του Μαΐου στην επαρχία, ήρθε και με βρήκε ένα παλιός φίλος – και ψηφοφόρος βέβαια… Είμαστε 10 μέρες πριν τις εκλογές.
Αφού είπαμε τα υπόλοιπα, μου λέει : Εσύ Σοφία είσαι βουλευτίνα του ΜέΡΑ 25 ή συνεργαζόμενη ; Κανονικά βουλευτής του λέω, γιατί το λες ; Μπήκα, μου λέει στο σάιτ του κόμματος για να βρω βίντεο να σε δω , ομιλίες από τη βουλή, συνεντεύξεις και τέτοια… Και δεν έβρισκα ! Στα πρώτα 300 βίντεο, μου λέει, “το μέτρησα”, έχεις μόνο δύο : Ένα περίπου σε σειρά 80 και κάτι , και ένα λίγο πριν τα 300 ! “Παρακάτω”, μου λέει, “δεν είδα, Το έκλεισα!”
Ειλικρινά, δεν το λέω σαν προσωπικό παράπονο. Σε κάθε περίπτωση, εγώ έχω την πορεία μου. Είναι πολλά τα χρόνια, με ξέρει πια ο κόσμος – όπως με ξέρει. Αναρωτιέμαι, όμως: Με ποια κριτήρια κρίθηκε αδιάφορος για το ΜέΡΑ25 ο κόσμος με τον οποίο εγώ είχα κατακτήσει κάποια άξια σχέση όλα αυτά τα χρόνια.
Μιλάω για την αντίληψη προβολής που είχαμε σαν κόμμα. Ποια ήταν τα κριτήρια με βάση τα οποία διαμορφώναμε τη δημόσια εικόνα μας!
Θέλω να είμαι ειλικρινής :
Σήμερα δεν αισθάνομαι ικανοποίηση για το γεγονός ότι όλο αυτόν τον καιρό κρατήθηκα μακριά από τη νοοτροπία της ήττας. Για το ότι δεν παρασύρθηκα στις συμπεριφορές που έφεραν την ήττα.
Αντίθετα : Νιώθω ότι η ιδιοσυγκρασία μου και ο απόλυτος σεβασμός σε συναδέλφους, συνεργάτες και συνοδοιπόρους είναι το δικό μου μερίδιο ευθύνης στην ήττα.
Κατόπιν εορτής, συνειδητοποιώ ότι έπρεπε να έχω εκφραστεί και να έχω παρέμβει, όλες εκείνες τις φορές που συνέβαιναν τέτοια πράγματα.
Δεν έχω καμία διάθεση να περιαυτολογήσω…. Είμαι όμως υποχρεωμένη να καταθέσω την προσωπική μου εμπειρία από την τελευταία 4ετία.
Υπηρετώ από τα νιάτα μου την Αριστερά. Και από το 2010, με τα Μνημόνια – θα έλεγα – πάντα την Ασυμβίβαστη Αριστερά. Επομένως αδυνατώ να κατανοήσω τα όσα λέγονται για «αριστερή στροφή». Εγώ πάντα αριστερή αισθάνομαι. Τώρα που ακούω αυτά, δεν καταλαβαίνω κατά πού έπρεπε να στρίψω…
Όπως με παραξενεύει και αυτό το “Πρώτη φορά Ρήξη”. Εγώ ξεκίνησα τις Ρήξεις το 2004, με το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Για μένα, Δεύτερη φορά ρήξη ήταν με το ΠΑΣΟΚ του Παπανδρέου γοα το 1ο Μνημόνιο. Και Τρίτη φορά ρήξη με το ΣΥΡΙΖΑ, για το δικό του μνημόνιο!
Θέλω να πω κάτι και για την υποψηφιότητά μου στο Επικρατείας. Τη δέχτηκα, παρότι ανακοινώθηκε άκαιρα και χωρίς να έχω καν ενημερωθεί προηγουμένως. Όταν, αμέσως μετά, θεωρήθηκε λανθασμένη, προφανώς και αρνήθηκα να συναινέσω σε ανάκληση της απόφασης. Το ίδιο έκανα και όταν μου ξαναζητήθηκε, μετά τις εκλογές του Μαΐου. Αρνήθηκα για λόγους προσωπικής αξιοπρέπειας αλλά και για να προστατεύσω το Κόμμα. Εξάλλου έτσι, θα καταπατούσα και την αρχή του Κόμματος : «Για τους ανθρώπους και όχι για τα αξιώματα».
Τα λέω όλα αυτά (θα μπορούσα να προσθέσω και άλλα) μόνο για να πω ότι : Το μεγάλο πρόβλημα ήταν πάντα η διαχείριση γεγονότων, προσώπων και καταστάσεων.
Μια παρένθεση εδώ : Πιστεύω ότι δικαιούμαι να έχω παράπονο μόνο για ένα πράγμα. Για το ότι κάποια στιγμή άκουσα – και είδα δημοσιευμένο στα περίφημα σόσιαλ – ότι Εγώ γκρέμισα όσα κάποιοι άλλοι, και μάλιστα μάλλον χωρίς εμένα, είχαν χτίσει στο ΜέΡΑ25 !
Θέλω να κλείσω, λοιπόν, τώρα λέγοντας κάτι , κατά τη γνώμη μου , ουσιαστικό :
Οι λέξεις ανασύσταση και ανασυγκρότηση δεν έχουν καμία ουσία ούτε περιεχόμενο, αν δεν έχουμε ήδη συνειδητοποιήσει ότι απαιτούν: Πρώτον, άλλο δημόσιο λόγο. Σταθερό και άμεσο λόγο, που διαμορφώνεται με όρους ισοτιμίας με την κοινωνία – ή έστω με το κομμάτι της – που θέλουμε να εκπροσωπήσουμε. Δεύτερον, άλλη διάδραση με την κοινωνία, χωρίς μηχανιστικούς περιορισμούς του κοινού με το οποίο θέλουμε να συνδιαλεγόμαστε.
Δεν καταδικάστηκαν οι πολιτικές μας θέσεις στις εκλογές. Εμείς οι ίδιοι τις υπονομεύσαμε. Εμείς τις απαξιώσαμε, με τον τρόπο διαχείρισης, που είπα παραπάνω. Σχεδόν, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να έρθει η ήττα.
Η πραγματικότητα δεν χωρά αμφιβολίες : Με το ίδιο δημόσιο πρόσωπο, με τον ίδιο λόγο και την ίδια απεύθυνση, θα κληθούμε πάλι σε νέους απολογισμούς ήττας και σε νέες απολογίες ήττας. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι την επόμενη φορά η ήττα θα είναι οριστική.
Εάν πιστεύουμε, λοιπόν, σε αυτά που λέμε, δεν έχουμε δικαίωμα να αποτύχουμε. Και εάν θεωρούμε ότι αυτά έχουν αξία, πρέπει να αλλάξουμε τη δημόσια εικόνα του κόμματος.
Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να γίνει, εγώ θα είμαι εδώ, παρούσα.
Σας ευχαριστώ.