Του Βασίλη Βιλιάρδου
Ένας άνθρωπος χάνει την αυτοπεποίθηση του, όταν παύει να πιστεύει πως είναι σε θέση να τα καταφέρει μόνος του, συνήθως ως αποτέλεσμα κακών εμπειριών – οπότε προσπαθεί να επιβιώσει με τη βοήθεια των άλλων, νοιώθοντας όμως εύλογα μία συνεχώς αυξανόμενη ανασφάλεια, αφού δεν έχει προφανώς τη δυνατότητα να ελέγξει τους «άλλους».
Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα κράτη, όπως στο παράδειγμα της Ελλάδας. Εν προκειμένω αυτοί που τάσσονται υπέρ των μνημονίων, παρά τα τεκμηριωμένα καταστροφικά τους αποτελέσματα σύμφωνα με όλους τους σοβαρούς οικονομολόγους, θεωρούν πως η χώρα έχει την ανάγκη των άλλων για να επιβιώσει – ενώ όσοι τάσσονται εναντίον πιστεύουν πως μπορεί μόνη της, έστω πληρώνοντας ένα πολύ ακριβό τίμημα.
Το γεγονός δε ότι, τα τρία μεγαλύτερα πολιτικά κόμματα σήμερα υποστηρίζουν τα μνημόνια, παρά το ότι κάποια από αυτά, όπως η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, ήταν εναντίον στο παρελθόν, σημαίνει πως έχουν χάσει την αυτοπεποίθηση τους – οπότε ουσιαστικά δεν είναι πλέον σε θέση να κυβερνήσουν.
Περαιτέρω, ένα κράτος που δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητο δεν είναι εθνικά κυρίαρχο, οπότε δεν είναι σε θέση να παρέχει τίποτα στους Πολίτες του – ούτε δικαιώματα, ούτε ελευθερίες, ούτε μία δημοκρατική διακυβέρνηση με γνώμονα το δικό τους συμφέρον. Στα πλαίσια αυτά, όλα τα κόμματα θα έπρεπε να έχουν ως προτεραιότητα την ανάκτηση της οικονομικής ανεξαρτησίας, οπότε της εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας, όχι για ιδεολογικούς σκοπούς, αλλά για καθαρά πρακτικούς – γνωρίζοντας επί πλέον πως κάτι τέτοιο δεν ενδιαφέρει κανέναν από τους «δανειστές» της.
Το δικό τους συμφέρον είναι η παραμονή της Ελλάδας σε καθεστώς αποικίας χρέους στο διηνεκές – όπου θα πληρώνει τους τόκους των δανείων τους (άρα θα παράγει πρωτογενή πλεονάσματα με κάθε κόστος για τους Πολίτες της), ενώ αυτοί θα υφαρπάζουν τα περιουσιακά της στοιχεία, δημόσια και ιδιωτικά, σε όσο το δυνατόν πιο χαμηλές τιμές.
Πιθανότατα η Ελλάδα, εάν ήταν στη δική τους θέση, θα έκανε ακριβώς το ίδιο, αφού το αρχαίο ρητό «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται» δεν έχει πάψει ποτέ να ισχύει – οπότε δεν μπορεί να παρεξηγήσει κανείς τους ξένους, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τα λάθη της, τοποθετώντας συνεχώς ύπουλες παγίδες και διευκολύνοντας τις εμφύλιες διχογνωμίες και αντιπαραθέσεις/συγκρούσεις (=διαίρει και βασίλευε).