Στις 8 Ιουλίου 1997, επί κυβερνήσεως Σημίτη, στην Ιστορία γράφτηκε ακόμα ένα θλιβερό κεφάλαιο για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και την ισορροπία δυνάμεων με την Τουρκία – μια και ήδη είχε προηγηθεί το όνειδος των Ιμίων, το διαχρονικό σημείο αναφοράς για το σκοτεινό καθεστώς που ταλαιπώρησε την πατρίδα τα έτη 1996-2004.
Τότε, στο περιθώριο της Συνόδου του ΝΑΤΟ, ο Κώστας Σημίτης και ο Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ συμφώνησαν σε ένα κοινό ανακοινωθέν για «τη μείωση της έντασης στο Αιγαίο και την απομάκρυνση του κινδύνου σύρραξης ανάμεσα στις δύο χώρες». Αυτή η συμφωνία έγινε υπό το άγρυπνο και αυστηρό βλέμμα της τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ.
Με τη συμφωνία της Μαδρίτης η κυβέρνηση Σημίτη αναγνώριζε για λογαριασμό της Ελλάδας τα «νόμιμα και ζωτικά» συμφέροντα της Τουρκίας στο Αιγαίο και επίσης προέβαινε στη δέσμευση να αποφύγει «μονομερείς ενέργειες», ώστε να αποφευχθεί η «χρήση βίας» στις διμερείς σχέσεις.
Με τον ασαφή όρο «μονομερείς ενέργειες» φωτογραφίζονταν, φυσικά, η επέκταση των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και γενικά η άσκηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας στο Αιγαίο. Το καθεστώς Σημίτη «γκρίζαρε» ενσυνειδήτως το Αιγαίο για να «αγοράσει» μια περίοδο ειρήνης με την Τουρκία, μια και είχε διαπιστώσει ότι δεν θα μπορούσε να διαχειριστεί κάποιο νέο θερμό επεισόδιο. Η ανικανότητα και τα μειωμένα εθνικά αντανακλαστικά των κυβερνώντων μετουσιώθηκαν σε μια ετεροβαρή συμφωνία με την Τουρκία.
Τα αποτελέσματα των χειρισμών του Σημίτη και όσων από το υπουργικό συμβούλιο της κυβέρνησής του συμμετείχαν τότε στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής τα βιώσαμε και τα βιώνουμε καθημερινά. Η περίοδος ειρήνης ήταν ένας κανονικότατος υβριδικός πόλεμος. Το Αιγαίο «γκριζαρίστηκε», οι έξοδοι ερευνητικών σκαφών της Τουρκίας, όπως το «Oruc Reis» (φωτο), έγιναν συχνοί και η γείτων όχι μόνο δεν περιόρισε τις διεκδικήσεις της, αλλά τις αναβίβασε ποιοτικά και ποσοτικά με το σχέδιο της «Γαλάζιας Πατρίδας» και το τουρκολιβυκό μνημόνιο.
Οποιαδήποτε κυβέρνηση σέβεται το έθνος, τον λαό, την Ιστορία και τον πολιτισμό μας και τα στελέχη της διαθέτουν στοιχειώδη αυτοσεβασμό πρέπει να θεωρεί τη συμφωνία της Μαδρίτης παράδειγμα προς αποφυγή.