Προχθές που είχε πανσέληνο, όπως και κάθε του καλοκαιριού πανσέληνο,
μαζί με εκείνη του παγωμένου Γενάρη,με το καθαρότερο ίσως Φεγγάρι,
ρίχτηκαν στο χορό τα αστέρια. Διοργανώνουν τα δικά τους πανηγύρια,
αφιερωμένα στους δικούς τους, του ουρανού Αγίους.
Σχηματίζοντας επάλληλους κύκλους και σιγοτραγουδώντας, δε σταματούν
να χορεύουν γύρω από τη φωτεινή Σελήνη, σε ρυθμούς δανεισμένους
από την παράδοση.
Σαν αφεθείς και σιμώσεις , θα νιώσεις το κλαρίνο να σκίζει τις Ηπειρώτικες
κορφές. Θα αισθανθείς την ίδια ανατριχίλα στο Μοριά, τη Ρούμελη και τον
Κάμπο. Θα ξεχωρίσεις τους ιδιαίτερους Μακεδονίτικους σκοπούς και τα
χάλκινα. Η γκάιντα της Θράκης θα σε πάει μακριά. Ο γύφτικος ζουρνάς θα κάνει
την καρδιά να πετάξει. Θα απολαύσεις τους γλυκύτατους νησιώτικους στίχους
και σαν μερακλώσουν θα ακουστεί η λύρα του Πόντου και της Κρήτης. Οι
Κυπριακές μελωδίες δίνουν τη θέση τους στους ήχους του ρεμπέτικου,
λικνίζεται στα μάτια σου όλη η Μικρά Ασία. Το ξημέρωμα σε βρίσκει σε
Ικαριώτικο χορό.
Σε αυτά τα πανηγύρια μπορούν να βρεθούν και ανθρώπινες ψυχές,
αρκεί βέβαια να πληρούν συγκεκριμένες προυποθέσεις. Πρέπει
να είναι ονειροπόλες, αλαφροίσκιωτες, αλλοπαρμένες όπως τις λένε,
αν και εγώ τις ονομάζω λεύτερες. Γι’ αυτό πάντα επιδιώκω να είμαι και εγώ εκεί,
με τη δική μου μικρή ψυχή.
Α. Δ. ΓΑΚΗΣ
Δραπέτης του Κύκλου.