Του Βασίλη Βιλιάρδου
Τα παγκόσμια χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία έχουν τριπλασιαστεί από το 2000, ανερχόμενα σήμερα στα 1.540 τρις $ – είναι δηλαδή περίπου 14 φορές υψηλότερα, από το παγκόσμιο ΑΕΠ των 112 τρις $. Απέναντι δε σε αυτά τα περιουσιακά στοιχεία, το παγκόσμιο χρέος των 250 τρις $ περίπου είναι σχετικά χαμηλό – έξι φορές μικρότερο, ενώ δεν πρέπει να αναρωτιέται κανείς σε ποιον χρωστάμε.
Η «παραγωγή» χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων τώρα, είναι το αποτέλεσμα της άνισης κατανομής του εισοδήματος που προκαλείται από τα χρόνια πλεονάσματα των πολυεθνικών – ενώ, ταυτόχρονα, το χρηματοοικονομικό κεφάλαιο προκαλεί όλο και πιο μεγάλη ανισότητα. Εκτός αυτού, οι πολυεθνικές εξαγοράζονται μεταξύ τους, με τη βοήθεια των χρηματοπιστωτικών αγορών – οπότε αυξάνουν συνεχώς την ισχύ τους στην αγορά.
Ολόκληρη αυτή η διαδικασία ακολουθεί τη συνήθη καπιταλιστική λογική: σύμφωνα με την οποία τα συνεχώς αυξανόμενα χρηματοοικονομικά περιουσιακά στοιχεία μπορούν τότε μόνο να διατηρήσουν την αξία τους, εάν υποστηρίζονται από αντίστοιχα αυξανόμενα κέρδη – αφού διαφορετικά το οικοδόμημα με τα τραπουλόχαρτα θα καταρρεύσει.
Τέλος, η «συντήρηση» των πάνω από 1.600 τρις $ παγκόσμιων χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων και των διαχειριστών τους, «καταβροχθίζει» όλο και μεγαλύτερα τμήματα των οικονομικών μας πόρων – ενώ σε γενικές γραμμές, χωρίς αυτήν την επιβάρυνση, ο μέσος καταναλωτής θα μπορούσε να αυξήσει το εισόδημα του τουλάχιστον κατά 25%, απολαμβάνοντας τη ζωή του πολύ καλύτερα. Χωρίς φόβο για το επόμενο κερδοσκοπικό κύμα απολύσεων, όπως αυτό που ευρίσκεται σήμερα σε εξέλιξη στις ΗΠΑ – κυρίως όμως, χωρίς φόβο για τις συνέπειες των επομένων οικονομικών κρίσεων που είναι αναπόφευκτες.
Σε κάθε περίπτωση, η χιονοστιβάδα των περιουσιακών στοιχείων θάβει εκτός από τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων και τη Δημοκρατία – αφού τελικά οι αγορές, οπότε τα χρήματα των πλουσίων, κυβερνούν και όχι οι εκλεγμένες κυβερνήσεις.