Σαν χτες,14 Ιουνίου,γεννήθηκε ο γνησιότερος Επαναστάτης που γνώρισε μέχρι σήμερα η Ανθρωπότητα..Ο Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα. Ο ΄Ήρωάς μου..Και προσωπικά, υπηρέτησα την μνήμη του,έτσι:
Ο ΤΣΕ.
Ο ΤΣΕ, διάλεξε ένα φυλλαράκι κόκκινης αναπνοής
Και το κάρφωσε στο πέτο του Κεντρικού Υπολογιστή.
Μετά, μ’ ένα άγριο χαμόγελο, εγκλωβίστηκε εθελοντικά
Στο μακό μπλουζάκι μιας μελαχρινής κουβανέζας φοιτήτριας.
Κάθε φορά που ανασαίνει ερωτευμένη η κοπέλα
Το μάτι του ΤΣΕ, ανοιγοκλείνει θριαμβευτικά
πάνω στη ρόγα της.
Είναι μια διαρκής διάχυτη υποψία ο ΤΣΕ.
Κανείς δεν ξέρει
Ακριβώς τι σκέπτεται και τι έχει σκοπό να κάνει.
Υπάρχουν διάφορες φόρμες και νόρμες που τον απασχολούν.
Ο αποχρωματισμός των φτερών της παγκόσμιας πεταλούδας
Η αποφόρτιση των γεγονότων που ακόμα δεν έγιναν
Δηλαδή η αποδόμηση του αντικατοπτρισμού της ελπίδας
Κι’ ακόμα βέβαια, τον ενδιαφέρει,
Η ανακύκλωση των τσίγκινων φτωχόσπιτων του Νότου.
Ώστε μες’ στο βουνό των σκουπιδιών της Ανθρωπότητας
Να ικανοποιηθεί το αίτημα της ασυνόρευτης Επανάστασης.
΄Έχει μια σταθερή προσήλωση στην ιππασία με τον Ροσσινάντε
Μέχρι να βρει τον Δον Κιχώτη, να του γυρίσει πίσω το άλογο.
Εντωμεταξύ, κουρδίζει κρυφά σε κάθε πανσέληνο,
Την κιθάρα του, έξη μαγικές χορδές, τον Σπάρτακο, τον Λένιν,
Τον Τζακ Κέρουακ, τον Λόρκα, τον Χριστό, την Ρόζα Λούξενμπουργκ.
Και στην κορφή για καβαλάρη της, τον ΄Άνεμο.
Γιατί ο ΤΣΕ, συνήθως ίπταται, ποτέ δεν στέκει,
Διαλύει τη μορφή του σε πολλαπλές συγκρούσεις
Και σε ανυπότακτες παραδοχές.
Στης παρθένας τα ανύποπτα σκέλια
Και στο σκέλος της παρθένας ανυποψίας
Στου γιατρού το λαστιχένιο νυστέρι
Και στο λάστιχο του νυστεριού που γιατρεύει
Στων ονείρων το άφατο μήνυμα
Και στη μήνυση της ονειρεμένης αφασίας
Στων παιδιών τα υπέρσοφα μάτια
Και στην παιδιάζουσα ματιά των υπέρσοφων
Στα πανάρχαια μυστικά του αιώνιου
Και στα αιώνια μυστικά του πανάρχαιου.
Ο ΤΣΕ, κουμαντάρει τη φόδρα των πραγμάτων
Ελέγχει την αντίπερα όχθη των φύσεων
Δυο ποτάμια κυλούσαν στα μάτια του
Την στιγμή που τον πυροβόλησε η Ιστορία
Αυτός γέλαγε με το λάθος της μάνας του
Που περίμενε να τον δει να γερνάει.
Και μετά, ως ευπατρίδης του αείποτε έπ’ άπειρον
Υπέγραψε τη λήξη των εργασιών της ημέρας
Έγειρε λειτουργικά στο αριστερό του πλευρό
Και εγκαταστάθηκε στα συρτάρια των υπηρεσιών
Ως φωτογράφημα της αιώνιας άνοιξης.
Μάλλον τρέχει το μυαλό του στην άνυδρη έρημο
Ίσως τα όνειρά του να λειτουργούν ως περισκόπιο
Διαμορφώνει υπόγειες έρευνες ερωτικής ουσίας
Για το μέσα των πραγμάτων και το έξω των ιδεών
Οπωσδήποτε αυτός,
Mετέχει στων εφήβων στα κάθετα επιτεύγματα
Στις εικόνες τους μέσα, προηγούνται τα μάτια του.
Οδηγεί μια μοτόρα ασυλλήπτου ταχύτητος
Στο βυθό της κρυφής μουσικής της ασφάλτου,
Διατρίβει ανέστιος.
Δεν έχει δεδομένες ανάγκες, σαν τον Ρομπέν των Δασών
Δεν ζητάει να ανακουφίσει τους φτωχούς αυτός.
Θέλει να τους κάνει, όλους κάποτε, πλούσιους.
Και τον εκάστοτε Ριχάρδο το Λεοντόκαρδο
Τον καρφώνει για σημαιάκι στο τεράστιο πούρο του!
Είναι παράξενος ο ΤΣΕ, δεν είναι καθόλου εύκολος
Αλίμονό του σ’ όποιον τον ερμηνεύσει ανάποδα
Διαβάζοντας κανονικά τις εφημερίδες!
Δεν έχει αυτός μέσα του, θέση, για την Επανάσταση,
Όπως με τόσους άλλους έχει συμβεί κατά διαστήματα.
Γιατί η Επανάσταση, αυτή έχει μέσα της, θέση, γι’ αυτόν
Όπως ποτέ δεν έχει συμβεί με κανέναν άλλο..
Ο ΤΣΕ, δεν έχει άποψη. Είναι η άποψή του.
Αυτά και πολλά άλλα, είναι και δεν είναι.
Οπότε, προσέχετε παρακαλώ μόλις ανοίγετε το τετράδιό του
Μην ξεπηδήσει απομέσα κάνας Ιππότης Τρομερός
της Νέας Αποκάλυψης!
Και σας τρυγήσει αρμονικά το τρυφερό σας λαιμουδάκι!
Κι’ εκεί, στο τελείωμα του κάμπου, διαπιστώσετε,
Πώς τα αρχαία μυστικά εκδικούνται με οράματα
Και τα συμπαντικά ισοδύναμα αρμέγουν αιώνιες ισορροπίες
Ζωγραφισμένες με αίμα, ιδρώτα, σκατό και χαμόγελο,
Απ’ το ημερολόγιο και το ημερομίσθιο
της ανύπαντρης μάγισσας,
Της μάνας μας της Ανθρωπότητας
Που είναι και δική σας μάνα από μιαν άποψη
Αρκετά διαπραγματεύσιμη όμως…
Ο ΤΣΕ υπήρξε ανέκαθεν, εχθρός ανίκητος του περισσεύματος
Του επιπλέον κριτής αμείλικτος
Ο δρόμος του δεν βγάζει για εκδρομή,
Η ποίηση σ’ αυτόν, δεν εκποιείται
Δεν εισπνέει πια και δεν εκπνέει
Γι’ αυτό πνέει και θα πνέει πάντα!
Ο ΤΣΕ, εντέλει, δεν επιτρέπει ούτε μελό, ούτε δάκρυα
Αγριεύει όταν κλαίτε, τιμωρεί και επιτίθεται,
Ω, μην παίζετε μ’ αυτόν, καλοί μου συνάνθρωποι,
Κυρίως αν έχετε εκχωρήσει την αθώα σας ύπαρξη
Στους Εκτροφείς του Διεθνούς Χοιροστασίου.
Γιατί αυτός ο Άγιος Μπάσταρδος της Ουτοπίας
Διανυκτερεύει μέσα στ’ αρχίδια του Μέλλοντος
Επισκευάζοντας το παράνομο σπέρμα
Της Μεγάλης μας Άνοιξης!
***************************************************