Από την ενότητα «ΜΟΥΣΙΚΟΛΟΓΙΚΑ»
ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΜΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ, ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ
Βεβαίως ὁ κ. Ζ(αχαρίας) Π(απαντωνίου) ἀπὸ μακρὰν ἔρχεται γράφων εἰς τὸ «Σκρὶπ» ὅτι, μόνον ὁ δεῖνα καὶ ὁ δεῖνα ἀπέμειναν ἐρασταὶ τῆς Βυζαντινῆς μουσικῆς, καὶ ὅτι οἱ ὀλίγοι ἀπομείναντες ἔτρεχον ἀπὸ ναοῦ εἰς ναὸν διὰ ν᾿ ἀνακαλύψουν καὶ ἀκούσουν ψάλτην. Ἐφέτος ἴσα – ἴσα εἰς ὅλους τοὺς ναοὺς ἐπεκράτησεν ἡ Βυζαντινή, ὅπως καὶ ἐπεκράτει ἀνέκαθεν καὶ θὰ ἐπικρατήσῃ. Ἐξαιρῶ λόγου τὸν ναὸν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, περὶ οὗ αὐτὸς ὁ ἀρθρογράφος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι πολλοὶ τὸν ἐκλαμβάνουν ἤδη ὡς θέατρον. Θοῦ Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου.
Εἰς τὴν Ἁγ. Εἰρήνην, ὁ κ. Ν. Κανακάκης, καίτοι ἀναγκαζόμενος νὰ νεωτερίζῃ ἐν μέρει, διαπρέπει καὶ τὸ καυχᾶται, πιστεύω, ἰδίως ὡς βυζαντινὸς ψάλτης. Καὶ εἰς τὴν Χρυσοσπηλαιώτισσαν, ὅπου ἄλλοτε εἶχε γίνει ἀπόπειρα παρῳδήσεως, ἐφέτος, ὡς ἔμαθον, ἐψάλησαν ὅλα κατὰ τὸν γνήσιον τρόπον. Ὑπάρχουσι δὲ οὐκ ὀλίγοι διακεκριμένοι ψάλται ἐν Ἀθήναις, γνησίως ψάλλοντες, καθὼς οἱ ψάλται τοῦ Ἁγ. Κωνσταντίνου, τῶν Ἁγίων Ἀσωμάτων, καθὼς ὁ κ. Α. Τσικνόπουλος εἰς τοὺς Ἁγ. Θεοδώρους, ὁ λαμπρόφωνος κ. Γ. Κυριαζὴς εἰς τὸν Ἁγ. Δημήτριον, ὁ αἰσθηματίας κ. Γιαννοῦτσος εἰς τοὺς Ἁγ. Ἀναργύρους, οἱ προσφιλεῖς ψάλται μας Παναγιώτης καὶ Μῆτσος εἰς τὴν Ρόμβην καὶ ἄλλοι καὶ ἄλλοι.
Λυπηρὸν μόνον εἶναι, ὅτι δὲν ψάλλει τακτικὰ εἰς κανένα ναὸν ὁ ἔγκριτος μουσικοδιδάσκαλος κ. Ἀθ. Σακελλαριάδης καὶ ὁ σεμνὸν ἔχων τὸ μέλος κ. Παπαρίζος. Θλιβερὸν δέ, ὅτι ἀπέθανεν νέος πέρυσι ὁ ἐκ Μοσχονησίων ἔκτακτος ψάλτης Παπᾶ Παΐσιος, τὸν ὁποῖον ὁ κ. Ζ. Π. δὲν ἤκουσε ποτέ του νὰ ψάλῃ. Ἂς ἐρωτήσῃ ὅμως τοὺς συναδέλφους μας κ.κ. Ἰω. Βλαχογιάννην καὶ Δημ. Ἀναστασόπουλον τὸν Ἀθηναῖον, οἱ ὁποῖοι τὸν ἤκουσαν καὶ ἂς εἴπωσιν οὗτοι πῶς τοὺς ἐφάνη τότε ἡ Βυζαντινὴ μουσική.
Ἐπειδή τινες ἀκαίρως εὐφυολογοῦσι μὲ τὸ πᾶ βοῦ γᾶ δί, ὀφείλω νὰ τοὺς πληροφορήσω, ὅτι τοῦτο οὐδὲν ἄλλο εἶναι εἰμὴ τὸ α β γ δ, ὥστε μυκτηρίζοντες τὸ πᾶ βοῦ γᾶ δί, αὐτὸ τὸ ἑλληνικὸν ἀλφάβητον μυκτηρίζουσιν.
(1900)
http://www.papadiamantis.org/works/88-epiloipa/470-6-moysikologika