Γράφει ο Ιάκωβος Ποθητός
Αξιοσημείωτη η αδράνεια της Δικαιοσύνης σε αποφάσεις και νόμους που θεσπίζει η εξουσία και που πλήττουν τους ανυπεράσπιστους πολίτες.
Είναι γεγονός, πως η συντριπτική πλειοψηφία των δικαστών, προέρχεται από τα σπλάχνα του λαού κι επομένως έχει βιώσει κατά καιρούς, τόσο την αδικία και την σκληρότητα της εξουσίας όσο και την φτώχεια. Και γι’ αυτό, οι αποφάσεις τους λαμβάνονται με γνώμονα την ρήση του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου που λέει: «Πιστεύω πως η πρώτη δικαιοσύνη είναι η σωστή διανομή τού ψωμιού…»
Προσπαθώντας να κατανοήσω την αδράνεια της δικαιοσύνης σε εξοντωτικές κι αντισυνταγματικές αποφάσεις – νόμους της εξουσίας (περίπτωση μνημονίων) μοιραία μου έρχεται στην μνήμη ο Ιαβέρης, ο διώκτης του Γιάννη Αγιάννη όπως τα γεγονότα περιγράφονται στο μυθιστόρημα του Βίκτωρος Ουγκώ «Οι Άθλιοι».
Ταγμένος στην τήρηση των νόμων ήταν ο αστυνομικός επιθεωρητής Ιαβέρης. Κυνήγησε ανηλεώς τον Γιάννη Αγιάννη, όχι γιατί είχε κάτι προσωπικό με αυτόν ή τον μισούσε, απλά προσπαθούσε να εφαρμόσει τον νόμο, τον νόμο που ορκίσθηκε να υπηρετεί όπως του τον δίδαξαν.
Όταν γνώρισε από κοντά, ΒΙΩΣΕ το ανθρώπινο πρόσωπο του Γιάννη Αγιάννη, διαπίστωσε πως μία παραβατική συμπεριφορά δεν καθιστά εγκληματία έναν άνθρωπο. Είχε καταλάβει τον άδικο διωγμό του Γιάννη Αγιάννη και ταυτόχρονα διαπίστωσε το σκληρό έως απάνθρωπο πρόσωπο του νόμου. Έτσι, μπροστά στο δίλλημα, α) να οδηγήσει πίσω στα κάτεργα έναν άνθρωπο που πριν αρκετά χρόνια, πάνω στην απόγνωσή του για ένα κομμάτι ψωμί, υπέπεσε σε παράπτωμα και β) να εφαρμόσει το νόμο που είχε ορκιστεί να υπηρετεί και επομένως να προβεί άμεσα στη σύλληψη του δραπέτη, προτίμησε την αυτοκτονία. Μια αυτοκτονία που έδινε την ελευθερία σε έναν κυνηγημένο άνθρωπο αλλά και σ’ αυτόν την δικαιολογία, ότι δεν καταπάτησε τον νόμο.
Ερχόμενοι στο σήμερα, διαπιστώνουμε από τη μια, πλήθος δικαστικών θετικών αποφάσεων Ειρηνοδικείων και Εφετείων, που δικαιώνουν εργαζόμενους που διεκδικήσαν μέσω της δικαστικής οδού, επιδόματα και δώρα που με νόμο καταργήθηκαν το 2012 λόγω μνημονίων κι από την άλλη, αποφάσεις του Αρείου Πάγου που ακυρώνουν αυτές τις αποφάσεις!!! Ακυρωτικές αποφάσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα, οι εργαζόμενοι να μην λάβουν τα χρήματα που κανονικά δικαιούνται και να συνεχίσουν να ζουν στην ανέχεια. Κι όταν η ανέχεια κυριεύει την κοινωνία, τότε τα περιστατικά παραβατικότητας κι εγκληματικότητας αυξάνονται αλματωδώς.
Αυτό επιζητούμε σαν κοινωνία;
Η Πολιτική και Δικαστική Εξουσία, καλούνται σήμερα να αποδείξουν πως πρώτα και πάνω από όλα υπηρετούν όχι μόνο το δίκιο αλλά προστατεύουν ταυτόχρονα τον αδύναμο κι ανυπεράσπιστο πολίτη από κάθε είδους κερδοσκοπικές τακτικές.
Ο αρχαίος τραγικός Ευριπίδης είπε: «Αλλ’ η Δίκη γαρ και σκότον βλέπει». Με απλά λόγια «Αλλά η Δικαιοσύνη βλέπει και στο σκοτάδι». Και είμαι βέβαιος, στο ζοφερό σκότος που τα τελευταία χρόνια σκεπάζει την παγκόσμια κοινότητα, η Δικαιοσύνη διακρίνει πολύ καλά τις αδικίες που έχουν γίνει σε βάρος των απλών πολιτών.
Σημειώνεται, πως τα επιδόματα και τα δώρα που διεκδικούν οι εργαζόμενοι, αποτελούν αναπόσπαστα σημεία της εργατικής σύμβασης που έχουν υπογράψει! Επομένως, δεν διεκδικούν κάτι καινούργιο, μια επιπλέον αμοιβή, αλλά επαναφορά στην κανονικότητα.
Αξίζει επομένως μία προσπάθεια επούλωσης των πληγών της κοινωνίας, της διόρθωσης των αδικιών.
Η ψήφιση ενός νόμου που θα δικαιώνει τους αγώνες των εργαζομένων στους Ο.Τ.Α. και στο δημόσιο για τα επιδόματα και δώρα που δικαιούνται για τις υπηρεσίες που προσφέρουν, πιστεύω ότι είναι μια ενδεδειγμένη πράξη.
Γιατί «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι η πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία» όπως είχε πει ο Ιερός Αυγουστίνος;
Τέλος, τραγικό είναι, ένας δικαστής, ένα δικαστήριο να δικαιώνει τους εργαζόμενους, κι ο Άρειος Πάγος να ακυρώνει τις αποφάσεις και κατ’ ουσία τους δικαστές!!!
Ας σταματήσει λοιπόν αυτή η άδικη στάση της πολιτείας και η νέα κυβέρνηση, όποια κι αν προκύψει από τις προσεχείς εκλογές, με νόμο, να αποκαταστήσει το δίκιο…