Από τον Βασίλη Μπόνιο
Yπάρχουν κάποιοι λαικοί τραγουδιστές που έχουν γίνει ζάπλουτοι απο το ταλέντο που τους χάρισε η ζωή και απο την αγάπη του κόσμου.
Ανάμεσα σ αυτούς που τράβηξαν το κουπί τις επικοινωνίας τους είναι και εκατοντάδες απλοί δημοσιογράφοι που ζουν απο το μεροκάματο.
Κι έρχονται τώρα αυτές οι φίρμες, οι διασημότητες της Κωλοπετινίτσας χώρας μας, να γίνουν cd για τις εφημερίδες των μεγαλοεκδοτών.
Κανείς τους: ούτε ο απανταχού Νταλάρας, ούτε ο ευσυγκίνητος Πάριος, ούτε ο σε μια στίβα καλαμιές Μητροπάνος, ούτε η κουλτουριάρα Πρωτοψάλτη, είπε για μπάστα, τι πάμε να κάνουμε;
Γιατί συμβάλλουμε κι εμείς στην ανεργία και την απαξία εκατοντάδων δημοσιογράφων; Στον αθέμιτο ανταγωνισμό; Γιατί πουλάμε τη φωνή μας στους εκδότες, βάζοντας κι εμείς τη σφραγίδα μας στο να γίνουν οι εφημερίδες ψιλκατζίδικα, αντί για δημοσιογραφικό όχημα;
Χρειάζεται ιδιαίτερη φαιά ουσία, για να πει ο επαναστάτης Νταλάρας, “εγω δεν δέχομαι να πουληθώ σαν ο ελκυστικός κράχτης της δημοσιογραφίας. Καθένας τη δουλειά του.”
Πως επιτρέπουν στον εαυτό τους αυτή τη μεταχείριση αλλά και τις συνέπειες που έχει στους εργαζόμενους δημοσιογράφους;
Καθότι ένας εκδότης που βγαίνει με Νταλάρα, αν είναι ολίγον φτηνιάρης, αρπαχτικό και τυχοδιώκτης γιατί να ενδιαφερθεί για τη ποιότητα του ρεπορτάζ; Βάζει Νταλάρα κι έχει ο Θεός…Και στο μεταξύ οι εργαζόμενοι των άλλων εφημερίδων που δεν έχουν Νταλάρες, βλέπουν την στρόφιγγα της κυκλοφορίας να κλείνει όπως το οξυγόνο στον διασωληνομένο.
Γιατί ο κάθε αποψάτος Νταλάρας να συμμετέχει στο αιματικύλισμα των δημοσιογράφων, ως όργανο των εκδοτών; Μπορεί να πει ένα ΟΧΙ τόσο στη δισκογραφική του, οσο και στους εκδότες. Απο τους κορυφαίους τραγουδιστές θα το περιμέναμε κι οχι απο το Νίνο η τη Μπεζαντάκου, γαμώ τον Λένιν μου.Κι αν συνεχίσουν να εκδίδονται μ αυτό το τρόπο τι διαφορά έχουν απο τη Τζούλια, την ορεξάτη, την αχόρταγη, τη σαμπανιζέ;