(δεν ξεχνώ στην ποντιακή διάλεκτο)
Γράφει ο Δημήτρης Μακρίδης
Μέσα στα πολλά που συμβαίνουν αυτές τις μέρες το είδαμε και αυτό. Κάποιοι να μας μιλούν για την ιστορική μνήμη και πως πρέπει να διαφυλαχθεί. Να θυμούνται ξαφνικά τα Καλάβρυτα και το Ολοκαύτωμα ενώ πριν το θέμα αυτό ήταν το πολύ δευτερευούσης σημασίας. Για όλους μας τα Καλάβρυτα μέχρι τώρα ήταν το χιονοδρομικό και τα κοψίδια και μετά αν δεν είχαμε φουσκώσει ίσως να πηγαίναμε μια βόλτα στα γρήγορα στο Μνημείο του Ολοκαυτώματος. Χαρήκαμε με αυτήν την αναλαμπή αλλά περιμένουμε και συνέχεια. Αλήθεια θα μιλήσουν τώρα με την ίδια ζέση για την ιστορική μνήμη σε αυτούς που δεν
σεβάστηκαν χτες στο Ελληνικό Κοινοβούλιο την επέτειο της Γενοκτονίας των Ποντίων; Νομίζω πως όχι. Γιατί όμως; Εκεί δεν διαπράχθηκε έγκλημα; Δεν είχαμε θύματα; Γιατί δυο μέτρα και δυο σταθμά παίδες; Δεν θα ανατριχιάσετε με την χθεσινή ενέργεια της αποχώρησης της βουλευτού της Δημοκρατικής Αριστεράς από το Κοινοβούλιο την ώρα ακριβώς που ο πρόεδρος της Βουλής ανακοίνωνε την πραγματοποίηση ενός λεπτού σιγής για τα θύματα; Δεν είσαστε δίκαιοι νομίζω. Αυτό δεν είναι ιστορική μνήμη αλλά ότι θυμάμαι χαίρομαι. Και αλήθεια τι κάναμε-όλοι μας- για τις γερμανικές αποζημιώσεις για να τιμήσουμε τους νεκρούς των Καλαβρύτων; Μας το είπαν και οι Καλαβρυτινοί με την ανακοίνωσή τους ..Τίποτα!
Τι και αν το ημερολόγιο δείχνει 19 Μαίου 2012, είναι σαν να έχει κολλήσει στο 1919. Τι και αν πέρασε σχεδόν ένας αιώνας κάποιοι συνεχίζουν ΠΑΝΤΑ να θυμούνται. Οι σκέψεις πάνε χρόνια πίσω σε καιρούς οργισμένους και πατρίδες αλησμόνητες. Στους καιρούς των ρολογιών και της σβελτάδας που όλα πηγαίνουν αστραπιαία, κάποιοι θα γυρίσουν πίσω αργά και θα θυμίσουν σε όλους μας το έγκλημα που συντελέστηκε στα χώματα του Πόντου. Είναι η ημέρα που ο Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα για να ξεκινήσει την δεύτερη και πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Ο καιρός αλλοιώνει τα πράγματα, οι παλιοί άνθρωποι φεύγουν. Εντάξει ίσως να είναι και αυτή η φυσική ροή των πραγμάτων. Τίποτα όμως δεν συντηρείται αν δε το θέλουμε εμείς ή αν το αφήσουμε εμείς να πεθάνει στην αδιαφορία, τον κυνισμό και την υποταγή.
Στην «Εν Μεγάλη Ελληνική Αποικία» όχι το 200 π.Χ. αλλά το 2012 μ.Χ. ο Ποντιακός Ελληνισμός δεν ξεχνά, θυμάται αλλά και θυμίζει στους υπολοίπους στα χρόνια της γενικότερης αφασίας, το έγκλημα που συντελέστηκε στα μαρτυρικά χώματα του Πόντου αλλά και όλης της Μικράς Ασίας. Δεν μένει όμως μόνο εκεί. Αναμένει καρτερικά να αναφωνήσει την αναστάσιμη ιαχή και τη δικαίωση του αιτήματος για αναγνώριση της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου .Φωνή που θα φτάσει μέχρι την Μαύρη Θάλασσα στο θρυλικό μοναστήρι της Παναγίας Σουμελά. Για να βρουν τα 300.000 θύματα δικαίωση και να αναπαυτούν οι ψυχές τους. Για να γνωρίζουμε όλοι εμείς από πού κρατάει η σκούφια μας, ποιοι είμαστε και που πάμε. Για να σεβαστούμε πραγματικά τους νεκρού μας στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο και παντού. Όχι να τους θυμόμαστε όποτε μας συμφέρει.