του Χρυσόστομου Τσιρίδη
Για τυπικούς λόγους,η περσινή (2022) συμμετοχή της Ελλάδας (Αμάντα Γεωργιάδη).
Συνεχίζεται ακόμη,από Ελληνικής πλευράς, ο ντόρος για την φετινή διοργάνωση, έξω
από την παρακάτω προσέγγιση.
4άρια, 12άρια, Eurovision, Πανηγυράκι και διπλωματικά…παρόμοια. Πώς συμβιβάζονται;
.
ΔΕΝ συμβιβάζονται (!).
.
Απλώς δείχνουν μια αμηχανία διαρκείας απέναντι σε έναν… 70χρονο θεσμό, που ήταν από την αρχή
αυτό που σήμαινε η λέξη-τιτλος “Eurovision”:
.
Ένα κοινό Ευρωπαϊκό ΜΟΥΣΙΚΟ ΘΕΑΜΑ.
.
Σημαντικό γεγονός ως ιδέα…αλληλογνωριμίας, στο στυλ ΕΣΤΩ “γεια σου Ελλάδα”,
“γεια σου Γαλλία”, “γεια σου Κύπρος”, “γεια σου Ιταλία”….. και πάει λέγοντας (!)
.
Καλό είναι μια χώρα να είναι παρούσα.
.
Η ΝΙΟΤΗ, η Φαντασία στην…σκηνή. Είναι αυτό και είναι έτσι.
.
Ας μην αναζητούν οι πολύ…σκεπτόμενοι κάτι άλλο. Κάτι…πέραν.
.
Πώς “μεταφράζονται” τα ως άνω, στο καθημερινό γίγνεσθαι.
.
Δύο-τρεις ευχάριστες οικογενειακές βραδιές για τους τηλεθεατές όλων των χωρών
που συμμετείχαν (!).
.
Και κάτι ακόμη, ενδιαφέρον. Ενώ η επιτυχία δίνει χαρά, η αποτυχία δεν…σημαίνει κάτι
το εξαιρετικό.
.
Το πολύ, μια σύντομη πρόσκαιρη μικροαπογοήτευση…Άσε που αμέσως μετά αρχίζουν οι αυτοσχέδιες
“σπιτικές” κριτικές, ενίοτε με αρκετό χιούμορ.
.
Υ.Γ
ΣΙΓΟΥΡΑ αδικείται ο στίχος, ο “λόγος”. Δεν προβάλλεται, έστω και… ως επιλεγμένες λέξεις.
.
Δεν ξέρω τί θα μπορούσαν να σκεφτούν πάνω σ’ αυτό οι διοργανωτές.
.
Ο στίχος, ο λόγος σίγουρα θα έδινε μια άλλη διάσταση στο όλο
σκηνικό θέαμα και στην πληρέστερη αξιολόγηση και αποδοχή του τραγουδιού.
.
Αυτά τα ολίγα.