Τα ποιήματα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη.
ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΜΟΣ ΠΕΜΠΤΟΣ, ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ
Καὶ εἶπες· πότε θ᾿ ἀναβῶ ἐπάνω τῶν αἰθέρων!
πότε, ὡς εἷς τῶν φαεινῶν τοῦ οὐρανοῦ ἀστέρων,
εἰς τὸν ἐν σκότει πλέοντα πλανήτην θ᾿ ἀνατείλω
καὶ δωρεὰν εἰς τοὺς θνητοὺς τὴν αἴγλην μου θὰ στείλω;
Δὲν ἔφθασας νὰ συνειδῇς, νὰ γνῷς ὅ,τι ἐπόθεις,
καὶ ὑπὸ τῆς γαστρὸς εὐθὺς τοῦ ᾍδου κατεπόθης·
τὸ χῶμα, ἐφ᾿ οὗ ἔβαινες, ἐκ βάθους ἀνεσκάφη,
ἡ δόξα σου κατέπεσεν ἐντὸς αὐτοῦ κ᾿ ἐτάφη.
Καὶ ὕψωσας τὸ μέτωπον, ὠχρόν, ἀκτινοβόλον,
ζητοῦσα τὸν οὐράνιον ν᾿ ἀναμετρήσῃς θόλον·
κ᾿ ἐξαίφνης ἔπεσες πρηνής, τελείως ἐβυθίσθης
καὶ εἰς τὰ βάθη τῆς φρικτῆς ἀβύσσου ἐκρημνίσθης.
Ἔτεινας χεῖρα τὴν Ἠῶ νὰ περιβάλῃς ὅλην,
κ᾿ ἐνηγκαλίσθης ἀντ᾿ αὐτῆς τοῦ σκότους τὴν ἀσβόλην·
ὁ πούς σου ἐπὶ νεφελῶν ἐπόθεις νὰ πατήσῃ,
κ᾿ ἐπέπρωτ᾿ εἰς τὸν Τάρταρον οἰκτρῶς νὰ ὀλισθήσῃ.
Ἄ, εὗρες ἤδη τὸ καλόν, τὸ πρέπον εἰς σὲ δῶμα,
ὑπάρχει πῦρ τι πυρπολοῦν σφοδρότερον ἀκόμα
ἢ ὅσον σ᾿ ἔκαιε ποτὲ ἡ τῶν παθῶν σου λάβα,
κατάβα εἰς τὸν τάφον σου, ἀπόβλητε, κατάβα.
Τῆς πτώσεώς σου ἄξιον τίς θὰ ἐγείρῃ μνῆμα;
ἐκ τῆς παρόδου σου μικρὸν δὲν ἀπελείφθη θρύμμα·
δὲν ἔζησεν ἡ δόξα σου οὐδ᾿ ἡ ἀνάμνησίς σου,
ἥτις θὰ σ᾿ ἐβαυκάλιζεν ἐπᾴδουσα· κοιμήσου.
Τίς εἶν᾿ ὁ χῶρος τῆς μιᾶς ρανίδος εἰς τὸ κῦμα;
τώρα σ᾿ ἐδέχθη τ᾿ ἀχανὲς ἀντάξιόν σου μνῆμα·
ἐκ τῶν βλαστῶν τοῦ ἀχανοῦς τὸ ἄπειρον ἐζήτεις,
δὲν σοὶ ἐδόθη ἐξ αὐτοῦ, ἀπόκληρε, στιγμή τις.
Ὤ, ποῦ τῆς ἀγωνίας σου τὸ μέλος ἀνεκρούσθη;
ἐνταῦθα οὔτε στεναγμὸς οὔτε φωνὴ ἠκούσθη·
φεῦ, ποῖος χάριν σου θνητὸς θὰ στέρξῃ νὰ δανείσῃ
ἓν δάκρυ εἰς ἕνα ὀφθαλμὸν διὰ νὰ σὲ θρηνήσῃ!
Βωβὴ ἀπέμειν᾿ ἡ Ἠχώ, ἐσίγησεν ἡ αὔρα·
τὰ πολλαπλᾶ της ᾄσματα τὰ σκοτεινὰ καὶ μαῦρα
προώρως ἐλησμόνησεν ἡ Μοῦσα τῶν μνημάτων;
ὤ, ὕπαγε, σοὶ ἔλαχεν ὁ κλῆρος τῶν θυμάτων.
(1882)
http://www.papadiamantis.org/works/88-epiloipa/465-1-poihmata