Κώστα Δημ Χρονόπουλου
Εκτιμώ ότι έχουμε πάρει διαζύγιο από την κοινή λογική, με αποτέλεσμα οι αποφάσεις, και οι πράξεις μας, να κατευθύνονται από σκοπιμότητες, ανευθυνότητα, κακώς εννοούμενη ανεκτικότητα, και προχειρότητα χαρακτηριστική. Το κοινωνικό σύνολο καταταλαιπωρείται , αγανακτεί /οργίζεται, διαμαρτύρεται , αλλά τελικά συμβιβάζεται με την νέα δυσπερίγραπτη πραγματικότητα. Σταδιακά η συνείδηση του πολίτη είτε υφίσταται μιθριδατισμό ή υπνώττει ανεπίτρεπτα. Υπάρχουν τομείς /θεσμοί, με τις περίεργες απόψεις και θέσεις των οποίων, είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμφωνήσει ο συνειδητοποιημένος πολίτης όπως η ψήφιση ορισμένων αναποτελεσματικών νόμων, και δικαστικές αποφάσεις, ποινές που μερικές φορές μειώνονται αναιτιολόγητα και βλαπτικά. Είμαστε ιδιαίτερα ανήσυχοι και απαιτητικοί συνολικά στις περιπτώσεις που οι έκνομες, βδελυρές πράξεις /εγκλήματα έχουν σοβαρές επιπτώσεις σε εμάς και τα παιδιά μας. Εύλογα ερωτήματα ανακύπτουν όπως το αν είναι σωστό:
Δυσνόητα , δυσεξήγητα, δυσκατάποτα, δύσληπτα από κοινά ανθρώπινα μυαλά!
Δεν θα ήταν ειλικρινέστερο , εντιμότερο και αντικειμενικότερο εκ μέρους των αρμοδίων , να ταυτίζονται τα χρόνια φυλακής με τις δικαστικές αρχικές αποφάσεις: πχ τα 10 χρόνια να σημαίνουν πως θα παραμείνει κάποιος έγκλειστος 10 χρόνια , χωρίς … επιπτώσεις και ενστάσεις; Εναλλακτικά ας τιμωρήσουν με πχ 5 χρόνια , αν θεωρούν πως αυτό είναι αρκετό. Για όσους διαφωνούν υπάρχει και άλλος τρόπος να αντιμετωπιστεί το λογικά ασύμβατο αυτό: Να καταργηθούν οι ποινές εντελώς, να επιβραβεύσει μάλιστα το Κράτος τον κάθε ανώμαλο κατηγορούμενο με ένα δωράκι, ένα παιδάκι αφράτο και στρουμπουλό, για να περάσει ο ψυχανώμαλος ευχάριστα (τον κακό του )τον καιρό. Θυμίζω πως οι παιδεραστές αυτοπροσδιορίζονται ως παιδόφιλοι, με την έννοια ότι οι αποτροπιαστικές πράξεις τους οφείλονται στην …. υπερβολική αγάπη που τρέφουν για τα παιδιά !! Αν λοιπόν η πολιτεία αναγνωρίσει (επιτέλους) το θεάρεστο κοινωνικό τους έργο – προσφορά, τότε αυτό σημαίνει πως εκπολιτιστήκαμε σε ανώτατο επίπεδο, που σίγουρα θα μονιμοποιήσει τον εκφυλισμό , την κοινωνική διαφθορά (!). Επιτεύγματα μοναδικά!. Πόσο άραγε το χιούμορ μπορεί να ανακουφίσει περιστατικά κ λ α υ σ ι γ ε λ α σ τ ι κ ά (=για γέλια, και για κλάματα), να φτιασιδώσει τα δράματα τα συγκλονιστικά; .
ΥΓ Ειδεχθείς εγκληματίες που δολοφονούν σώματα και ψυχές αθώων παιδιών , που νεκρώνουν όνειρα και προσδοκίες, δημιουργούν ανείπωτα δράματα, τόσο των παιδιών, όσο και των οικογενειών τους, δεν επιτρέπεται να αντιμετωπίζονται με ημίμετρα ή αδιαφορία, αλλά δραστικά, για κοινωνική αυτοπροστασία. Ειδικά εκείνοι που έρχονται σε επαφή με παιδιά –λόγω επαγγέλματος –θα πρέπει να ελέγχονται σχολαστικά και να υποβάλλονται σε τεστ από ειδικούς εξεταστές. Όσο για τις ποινές (αφού η θανατική ποινή, μας τελείωσε καλώς ή κακώς) θα πρέπει να είναι εξοντωτικές και –κατ’ εξοχήν – π ρ α γ μ α τ ι κ έ ς , όχι πλασματικές ή θωπευτικές. Τέλος η καταφυγή στον ευνουχισμό (με σύγχρονες μεθόδους) θα δώσει λύσεις κοινωφελείς, αποτελεσματικές.