Η Σερβάντα η Σιρβάντα συνήθως ήταν ξύλινο έπιπλο με μια μικρή βιτρίνα όπου η νοικοκυρά φύλαγε τα πιο καλά σερβίτσια της ένας μικρός χώρος μπροστά με την φωτογραφία της γιαγιάς και του παππού συνέθεταν το σκηνικό που συναντούσαμε στα πιο πολλά σπίτια της προηγούμενης γενιάς.
Σ’ αυτό το σπίτι μεγαλώσαμε η μάνα καθάριζε την Σερβάντα κάθε φορά με ευλάβεια το καλό σερβίτσιο ήταν από την φτωχική της προίκα το θεωρούσε γρουσουζιά να σπάσει.
Πηγαίναμε πολλές φορές στα κρυφά να το χαζέψουμε να αποκαλύψουμε τα μυστικά του να καταλάβουμε γιατί ήταν τόσο πολύτιμο για την μάνα.
Που πάνω είχε χρυσοκέντητα σχέδια πολύ λεπτό και καλοφτιαγμένα με φινέτσα και την μόδα της εποχής και όλο η μάνα έλεγε στην ερώτηση μας «καλά αυτό γιατί δεν το βγάζουμε;»
«άστο ρε παιδάκι μου μην έρθει κάνας «άνθρωπος» και με την λέξη «άνθρωπος» εννοούσε κάποιον φιλοξενούμενο που θα έρθει πρώτη φορά σπίτι μας.
Όχι την γειτόνισσα, όχι τους συγγενείς και η Σερβάντα παρέμεινε εκεί χρόνια άθικτη, περήφανη, κατακάθαρη περιμένοντας τον «‘άνθρωπο» να μας θυμίζει την κουλτούρα μιας εποχής που έφυγε μαζί με την ανεμελιά και τα μικρά μας όνειρα.