Το ότι η χώρα μετατρέπεται σε ζούγκλα το έχουμε αντιληφθεί και το ζούμε καθημερινώς. Αυτό που έχουμε, ωστόσο, αντιληφθεί εμείς ως κοινωνία δεν φαίνεται να το έχουν αντιληφθεί οι πολιτικοί, κυβερνώντες και μη. Το έγκλημα στη χώρα κάνει πάρτι.
Γραφει η Ελένη Παπαδοπούλου
Οι περιουσίες των πολιτών έχουν προσφερθεί στο πιάτο στις συμμορίες, οι οποίες πλιατσικολογούν ολημερίς και ολονυχτίς ανενόχλητες. Τους πιάνουν, τους αφήνουν ελεύθερους, τους ξαναπιάνουν, τους ξαναφήνουν ελεύθερους. Αυτό επαναλαμβάνεται εκατοντάδες φορές, διότι η νομοθεσία είναι της πλάκας, οι συμμορίες το γνωρίζουν και επιδίδονται ανενόχλητες στο πλιάτσικο και στις δολοφονίες.
Οι κλοπές είναι η ελαφριά εκδοχή του εγκλήματος, η «μικροεγκληματικότητα» που λένε οι άσχετοι. Κάποιοι θεωρούν «μικρό» και ασήμαντο το να μπουκάρουν στο σπίτι σου και να σου σηκώσουν ό,τι έχεις, ό,τι δούλεψες για να αποκτήσεις, ό,τι μάζεψες με κόπο και στερήσεις. Θεωρούν «μικρό» το να σου κλέψουν το πορτοφόλι στο λεωφορείο, την ώρα που γυρνάς από τη δουλειά σου. Θεωρούν «μικρό» να σε ληστέψουν μέσα στον δρόμο. Τα χρώσταγες προφανώς στον κάθε κλέφτη, που θεωρεί ότι θα ζει εις βάρος της κοινωνίας και θα τον προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα του λωποδύτη και κάθε εγκληματία, που έχει γίνει βασιλικότερος του βασιλέως.
Βλέποντας το γενικότερο χαλαρό κλίμα και λαμβάνοντας τα μηνύματα για ποινές-χάδι, οι διάφοροι αλήτες που κυκλοφορούν ανενόχλητοι έχουν ανέβει επίπεδο. Πλέον τραβάνε και μαχαίρι, σφάζουν στο γόνατο, πυροβολούν, ασκούν βία με διάφορους τρόπους, ανάλογα με τα κέφια τους, προκειμένου να πάρουν αυτό που θέλουν, να εκδικηθούν ή απλά να δολοφονήσουν, για να λάβουν παράσημο από κάθε μαφία.
Καθημερινά φαινόμενα οι πιστολιές μέσα στην πρωτεύουσα, οι κλοπές, τα μαχαιρώματα, η ανεξέλεγκτη βία. Αυτό που σόκαρε παλιά τώρα ούτε καν μας αγγίζει. «Α! Αλλος ένας μαχαιρωμένος – σκοτωμένος – δαρμένος στη λίστα». Μετά ξεχνιέται. Πριν τον ξεχάσει ο κόσμος, τον έχει ξεχάσει η ίδια η Πολιτεία, η οποία νομοθετεί όλο και πιο ελαφριές ποινές, αφήνει όλο και περισσότερους εγκληματίες ελεύθερους, χαϊδεύει παραβατικές ομάδες, δεν μαρτυρά τι εθνικότητος είναι το έγκλημα στη χώρα, συνεχίζει να επιδοτεί, να στηρίζει ποικιλοτρόπως και να κάνει πλάτες σε περιθωριακούς με σαφώς αντικοινωνική συμπεριφορά. Γιατί, άραγε;
Εάν δεν αλλάξει η νομοθεσία, εάν δεν χτιστούν νέες φυλακές, εάν δεν γίνουν απελάσεις, η χώρα θα είναι η χαρά του μαφιόζου. Αλλά ποιος νοιάζεται;
*Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle