23 Απριλίου 1827, Φάληρο, είναι η ημέρα που προδοτικό χέρι δολοφονεί τον Αρχιστράτηγο των Ελλήνων «το γιο της καλόγριας» Γεωργίο Καραϊσκάκη, σφραγίζοντας την μοίρα της Επανάστασης και την ακολούθως πορεία της νεότερης Ελλάδας. Τον Καραϊσκάκη τον χτύπησε άνανδρα «ελληνικό» χέρι, την ώρα που κάλπαζε για να βρεθεί στην πρώτη γραμμή της μάχης.
Ο γιος της καλόγριας ήταν το δεύτερο εμπόδιο μετά τον Αλέξανδρο Υψηλάντη, στους σχεδιασμούς που είχαν κάνει Εγγλέζοι και κατ’ όνομα Έλληνες πολιτικάντηδες, μιας και εξυπηρετούσαν ξένα συμφέροντα, θέλοντας να επιβάλουν στο έθνος μας μια μικρή ανεξαρτησία, που τα όρια της θα περιοριζόντουσαν στην Πελοπόννησο. Ήθελαν δηλαδή για ένα ελεύθερο τύποις κρατίδιο που θα ήταν υπό κηδεμονία.
Αυτοί οι οποίοι ήθελαν την επέκταση του νέου κράτους πέραν των ορίων που επιθυμούσαν οι ξένοι, ήταν οι Υψηλάντης, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης. Τον πρώτο είχαν καταφέρει να τον παραγκωνίσουν και να το βγάλουνε από την μέση, τον δεύτερο τον φυλάκισαν και τον τρίτο προσπάθησαν με δόλιους τρόπους να βγάλουνε από την μέση, σκεφθείτε αυτό, ότι έφτασαν στο σημείο να στήσουν δίκη με τον Έλληνα συνεργάτη τους (Μαυροκορδάτο) και να καταδικάσουν σε θάνατο ποιον; Αυτόν που ο λαός και κυρίως τα ένοπλα σώματα έπιναν νερό στο όνομα του. Τελικά όχι μόνο δεν το τολμήσαν αλλά τον επανέφεραν στο στράτευμα με την εντολή να χτυπήσει τους Τούρκους στην Αθήνα. Βολικό το σκηνικό, μάχη θα γίνονταν ποτέ δεν ξέρεις που πάνε τα βόλια.
Στις 20 Απριλίου έγινε η τελευταία σύσκεψη των οπλαρχηγών. Μια πρόταση ήταν να γίνει η επίθεση κατά μέτωπο, αλλά απορρίφθηκε από τον Καραΐσκάκη. Το σκηνικό όμως της τελικής λύσης είχε ήδη στηθεί. Ορίσαν τους δύο Εγγλέζους στρατηγούς, τον Κόχραν και τον Τσώρτς, ως αρχηγούς των ελληνικών δυνάμεων, με την σαφή εντολή να οδηγήσουν σε μετωπική επίθεση εναντίον του οθωμανικού τακτικού στρατού τους επαναστατημένους Έλληνες, οι οποίοι δεν είχαν ιδέα από τακτικό στράτευμα, μια και πολεμούσαν σε σχηματισμό αντάρτικων σωμάτων. Ο Καραϊσκάκης όπως το συνήθιζε μπαίνει στην μάχη μαζί με τους υπόλοιπους μαχητές και μέσα στον κουρνιαχτό δέχεται μια φονική σφαίρα από «αδελφικό» χέρι με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα.
Την επομένη ημέρα, οι δύο Εγγλέζοι έκαναν την λάθος κίνηση, εκτός και αν το επιζητούσαν γιατί ήταν δεδομένη εκ των προτέρων η ήττα, έτσι οδήγησαν τους Έλληνες στην Μάχη του Ανάλατου (περίπου εκεί όπου βρίσκεται σήμερα ο Νέος Κόσμος), που είχε ως φυσικό αποτέλεσμα την ολοκληρωτική καταστροφή. Η ήττα του Ανάλατου δεν καθόρισε μόνο την τύχη των πολιορκημένων στην Ακρόπολη αλλά και αυτών στη Στερεά Ελλάδα.
Αυτό ήταν το τέλος ενός πραγματικά μεγάλου Έλληνα και φλογερού πατριώτη που έβαζε πάνω και από την ζωή του την πατρίδα του και τα δίκαια της κόντρα στους πολιτικάντηδες της εποχής και στους απογόνους τους που είχαν άλλες προτεραιότητες.
Τραγική ειρωνεία, μερικές δεκάδες μέτρα έξω από το σταθμό του ηλεκτρικού σιδηρόδρομου «Νέο Φάληρο», δεσπόζει το μνημείο του ρουμελιώτη αρχιστράτηγου, Γεωργίου Καραΐσκάκη, στην διάρκεια της χούντας, ο δήμαρχος Πειραιά Σκυλίτσης ζήτησε την ανακατασκευή του μνημείου που είχε ανεγερθεί επί Όθωνα. Η τεχνική εταιρεία όμως που εκτέλεσε τότε τα έργα, μαζί με τα μπάζα φέρεται να πέταξε στη θάλασσα τα οστά του θρυλικού «γιου της καλόγριας» και έτσι ο ηρωικός μας αρχιστράτηγος αναπαύεται στα γαλανά νερά του αιγαίου.