Σχεδόν δύο εβδομάδες έχουν περάσει από την ημέρα που ολόκληρη η χώρα βυθίστηκε στο πένθος. Η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη, όπου 57 άνθρωποι -κυρίως φοιτητές- έχασαν την ζωή τους, θα παραμείνει για μία ζωή χαραγμένη στο μυαλό και την ψυχή όσων επέζησαν. Οι περιγραφές των επιβατών της μοιραίας αμαξοστοιχίας που κατάφεραν να βγουν ζωντανοί, είναι σοκαριστικές.
«Ήμουν στο βαγόνι δύο. Την ώρα της σύγκρουσης ακούστηκε ένας πολύ δυνατός θόρυβος και ταυτόχρονα μία λάμψη, μετά ένα κενό και μετά ήρθε ο εκτροχιασμός του βαγονιού. Επικράτησε σκοτάδι. Στο θάλαμό μου ευτυχώς υπήρχε ένα κορίτσι που κράταγε ένα κινητό και μπόρεσα να το πάρω για φακό κι έτσι βρήκα και το κινητό μου. Με το φακό από το κινητό μου βρήκα ένα παραθυράκι που είχε μείνει και περάσαμε και οι τρεις μας. Πήγα στο κεντρικό βαγόνι και βγήκαμε από ένα παράθυρο του τρένου» ανέφερε αρχικά ο Άγγελος Φανουράκης, που επέβαινε στο Intercity 62 και συνέχισε εξηγώντας πως τοποθέτησαν τις βαλίτσες τους έξω από το βαγόνι για να μειώσουν την ένταση της πτώσης από το παράθυρο που είχαν βρει και πήδηξαν από το βαγόνι πάνω στις βαλίτσες.
«Εκείνη την ώρα είχα το νου μου να βγούμε με τα άλλα δύο κορίτσια από το βαγόνι. Η συγκέντρωσή μου ήταν πάνω σε αυτό. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον, ήμασταν άγνωστοι αλλά εκείνη την ώρα γίναμε πιο καλά κι από γνωστοί» συνέχισε και εξήγησε πως σήμερα, ο Άγγελος είναι με κατάγματα στην μέση του και πρόκειται να φοράει κηδεμόνα για 15 ημέρες.
«Οι επιλογές είναι δύο: Ή θα μείνεις εκεί ή θα σηκωθείς και θα πηδήξεις να φύγεις μακριά»,κατέληξε ο Άγγελος Φανουράκης.
«Κάθε βράδυ έχω εφιάλτες»
«Οι εφιάλτες δεν θέλουν να με αφήσουν ακόμα. Ίσως να θέλουν να μου που κάτι»εξομολογήθηκε ο Άγγελος Τσιαμούρας, μιλώντας στον Σταύρο Θεοδωράκη, για την φονική σύγκρουση.
Ο 18χρονος φοιτητής Διοίκησης Επιχειρήσεων, που βρισκόταν στο βαγόνι έξι, τόνισε: «Κάθε βράδυ έχω εφιάλτες. Τα τρία πρώτα βράδια δεν κοιμήθηκα αλλά μετά ξεκίνησα να έχω τρεις, τέσσερις, πέντε ώρες ύπνου. Γενικώς με επισκέπτονται και δεν με αφήνουν να κοιμηθώ. Δεν θέλουν να με αφήσουν ακόμα. Ίσως να θέλουν να μου που κάτι. Να ξυπνήσω κάποιον; Δεν ξέρω».
Ο νεαρός εκτιμά πως κάτι θέλουν να του πουν. «Βλέπω συνέχεια την Ιφιγένεια, δεν με έχει αφήσει ακόμα. Την πρώτη βραδιά που κοιμήθηκα είδα και το άλλο παιδί που ήταν στο βαγόνι αλλά πολύ θολά. Η Ιφιγένεια έρχεται όμως καθαρά ακόμα» περιγράφει ο 18χρονος φοιτητής από την Κρήτη και συνεχίζει:
«Βρισκόμουν στο βαγόνι 6 όπου η σύγκρουση δεν ήταν ισχυρή. Εγώ δηλαδή δεν το κατάλαβα ότι έγινε σύγκρουση. Σταματάει όμως το τρένο, υπήρχε μια γιαγιά που είχε χτυπήσει και είχε κόψει το φρύδι της, ξεκινάνε τα ουρλιαχτά οπότε καταλαβαίνω πως κάτι είχε συμβεί. Στην αρχή ασχολήθηκα με την γιαγιά, γιατί έπρεπε να την βγάλω κάτω από το βαγόνι, ενώ υπήρχαν και άνθρωποι που δεν τους ένοιαζε αυτό. Τους ένοιαζε απλά να βγάλουν τη βαλίτσα τους και να φύγουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν αν και δεν υπήρχε καν σύγκρουση ή κίνδυνος στο δικό μας βαγόνι».
Ο φοιτητής εξήγησε πως το κατάλαβε γιατί κάπως θα ήθελαν να σωθούν. «Έπειτα έφυγα από εκεί προς τα μπροστινά βαγόνια, φώναζα αν είναι κανείς μέσα στο τρένο και στην αρχή δεν έπαιρνα απάντηση. Μετά πήρα απάντηση, υπήρχαν κι άλλοι που έψαχναν εκείνη την ώρα και ένας από αυτούς ήταν ο κ. Γιώργος ο οποίος ήταν πραγματικά σαν άγιος που εμφανίστηκε σε μένα εκείνη την βραδιά. Δεν μπορώ να το εξηγήσω» σημείωσε και κατέληξε:
«Μαζί με τον κ. Γιώργο από το βαγόνι τέσσερα φύγαμε από τα παράθυρα, γιατί οι πόρτες ήταν εγκλωβισμένες και κατευθυνθήκαμε στο βαγόνι τρία. Εκείνος ήταν που ανέβηκε πρώτος στο βαγόνι τρία, πάτησε στα συντρίμμια για να μου δείξει που να πατήσω και να μην κοπώ. Δηλαδή θυσίασε τα δικά του χέρια ώστε να κοπεί αυτός και μετά να ανέβω εγώ για να δούμε τι θα δούμε. Προτού όμως ανέβω πάνω, μου είπε να πάω να φωνάξω την ΕΜΑΚ για να φέρουν ψαλίδια και φορεία».