του Πασχάλη Τσολάκη
Μετά τον Γεώργιο Τερτσέτη και τον Αναστάσιο Πολυζωίδη, δικαστές στη δίκη του Κολοκοτρώνη, που δεν ενέδωσαν στις πολιτικές εντολές για καταδίκη, ένας άλλος εισαγγελέας, ο Δημήτριος Τσεβάς, αντιστάθηκε στην πολιτική και μάλιστα σε υπουργό της χούντας λέγοντας του, όταν έδωσε εντολή να τον συλλάβουν:
«Εγώ είμαι εισαγγελεύς και εγώ μπορώ να διατάξω ποιους θα συλλάβουν, και όχι εσείς, διότι δεν έχετε καμία αρμοδιότητα να αναμειγνύεσθε στην Υπηρεσία μου»
Γνωστός εισαγγελέας για την ακεραιότητα του και την τιμιότητα του, από τις υποθέσεις τρομοκρατίας και του σκανδάλου Κοσκωτά.
Πέθανε ξαφνικά από «ανακοπή» το 1993.
Αυτά που είπε ο Πολάκης για τη δικαστική εξουσία (εξαιρουμένων των προτάσεων του, αυτά είναι θέματα συλλογικής πολιτικής του κάθε κόμματος) είναι αυτά που λέει ο κάθε πολίτης.
Η δικαιοσύνη στην Ελλάδα είναι ανεξάρτητη πράγματι, όταν δικάζει πολίτες της κοινωνίας.
Όταν όμως οι υποθέσεις είναι πολιτικές, ή θίγονται πολιτικά κόμματα, τότε η δικαιοσύνη όντως γίνεται τυφλή και την οδηγεί η πολιτική από το χεράκι. Μετά τον Καποδίστρια αυτό γίνεται.
Τόσο απλά είναι τα πράγματα για αυτό και η Ελλάδα ποτέ δεν θα αποκτήσει την αίγλη και τη θέση που της αξίζει βάση της ιστορίας της. Γιατί πολιτική και δικαιοσύνη συμπαθούν τους ισχυρούς και μοιραία γίνονται ευάλωτοι και χειραγωγούμενοι αλλότριων συμφερόντων. Η δικαστική εξουσία είναι το εργαλείο της! Υπάρχει άνθρωπος νοήμων που αμφιβάλει;
Οι δικαστικές διαμάχες μεταξύ δικαστών δεν αποδεικνύει τις αντίρροπες επιρροές πολιτικών σκοπιμοτήτων και αποφάσεων…
Τελικά έχουμε ένα πολίτευμα «Καίσαρος τύχης έργον» όπως θα έλεγε και ο Αππιανός Αλεξανδρεύς. Δηλαδή πολίτευμα όπου η «diritta via», ο σωστός δρόμος, έχει χαθεί μέσα στο σκοτεινό δάσος της εξουσίας. Ένας τέτοιος δρόμος πάντα οδηγεί την κοινωνία σε γκρεμό, με την ανοχή της δικαστικής εξουσίας, του πυλώνα δηλαδή της προστασίας της δημοκρατίας και των πολιτών.