Γράφει ο Νίκος Νικολόπουλος
Ο Τόπος βράζει και η Νεοφιλελεύθερη Κυβέρνηση του Μητσοτάκη, βρίσκονται στην κοσμάρα τους και συναγωνίζονται καθημερινά, για το ποιος θα πει την πιο κυνική ατάκα με περίσσια αναλγησία.
Πανικόβλητος ο Πρωθυπουργός θέλει δεν θέλει, πάει σε εκλογές για να πετάξει κατάμουτρα τις αντικοινωνικές και επιζήμιες πολιτικές του μετά τις εκλογές και τότε θα μας πουν, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου.
Καθώς η καταιγίδα Μπάρμπαρα ταλαιπωρεί την χώρα, μια άλλη «καταιγίδα» βρίσκεται σε εξέλιξη και δυναμώνει, όσο πλησιάζει η ημερομηνία των εκλογών.
Η καταιγίδα ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ είναι πάνω από τα σπίτια μας,.
Ο Πρωθυπουργός αποφεύγει με κάθε τρόπο, να πιάσει τις «καυτές πατάτες» όπως την πρώτη κατοικία, τα κόκκινα δάνεια, την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, τα μνημόνια στην ενεργειακή διαχείριση και όμως, κομπορρημονώντας λέει πως θέλει να συγκριθεί η οικονομική του πολιτική με εκείνη του Τσίπρα και προτιμά, να «παίζει» με τα δήθεν ευρήματα περί της καταλληλότητας, που του δίνουν απλόχερα οι πληρωμένες και μαϊμουδιασμένες δημοσκοπήσεις των μπουκωμένων εταιρειών.
Σκόρπισε 37 δις € από το «ΜΑΞΙΛΑΡΙ» που είχαμε για ώρες ανάγκης και έφτασε, να καταναλώσει και τη ρεζέρβα των ταμειακών διαθεσίμων του κράτους.
Δυστυχώς αλλά μύθος είναι τελικά τα ταμειακά διαθέσιμα του δημοσίου, τα οποία υποτίθεται ότι αποτελούν «ασπίδα» απέναντι στις αγορές και μπορούν να καλύψουν έκτακτες ταμειακές ανάγκες του δημοσίου τομέα.
Από το σύνολο των «ταμειακών διαθεσίμων» που επικαλείται συχνά η κυβέρνηση και ανέρχονται σε 36,5 δισ. ευρώ, σχεδόν τα μισά, περίπου, 15,7 δισ. ευρώ, είναι δεσμευμένα από το Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας και τα άλλα μισά είναι καταθέσεις των φορέων Γενικής Κυβέρνησης, δηλαδή ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, δήμων κ.λπ., ενώ τα διαθέσιμα του Κράτους είναι μόλις 2,3 δισ. €, όσες δηλαδή είναι οι καταθέσεις του Ελληνικού Δημοσίου, καθώς μόνο αυτό το ποσό μπορεί να διατεθεί άμεσα, για την κάλυψη δανειακών ή άλλων αναγκών του δημοσίου.
Πέραν όλων των ανωτέρω η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αύξησε το Δημόσιο Χρέος της χώρας κατά 63 δισ. € και το έφτασε στα 400,28 δισ. € τον Δεκέμβρη του 2022.
Το συνολικό δημόσιο χρέος μας, στο τέλος του περασμένου Δεκεμβρίου αυξήθηκε στα 400,28 δις € – υψηλότερο κατά 11,94 δις €, σε σχέση με το Δεκέμβριο του 2021, που είχε διαμορφωθεί στα 388,34 δις €.
Είναι κατά 8 δις € υψηλότερο, σε σχέση με το στόχο του προϋπολογισμού του 2023 ξεφεύγοντας κατά 8 δισ. από τον στόχο του ΥΠΟΙΚ.
Συγχρόνως, πηγή ανησυχίας αποτελούν και οι κρατικές εγγυήσεις, το ύψος των οποίων προσεγγίζει τα 30 δισ. € .
Τόσα λεφτά για ένα κράτος που με το παραμικρό σταματά να λειτουργεί και το «ΕΠΙΤΕΛΙΚΟ» παρακράτος, σημαίνει με το παραμικρό να μην λειτουργεί το κράτος: Δηλαδή προληπτικός έμεινε κλειστή η Εθνική Οδός, κλειστά τα σχολεία, προληπτικός κλειστή η Εθνική Οδός, κλειστά τα σχολεία, το δημόσιο, τα εμπορικά.
Και όταν βγούμε από τα… καταφύγια, τότε ο Πρωθυπουργός αυτοσυγχαίρεται γιατί δεν πνιγήκαμε σε δέκα πόντους χιόνι.
Και ποιος πληρώνει τη BARBARA;
Η απάντηση γνωστή μπορεί άλλος να γλεντοκοπά και άλλος να πληρώνει!
Ποιος πληρώνει τους φόρους στην Ελλάδα;
Το ερώτημα αυτό αποτελεί ένα από τα πιο πολυσυζητημένα θέματα οικονομικής πολιτικής, ειδικά κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα από το 2009.
Την περίοδο αυτή η φορολογική επιβάρυνση αυξήθηκε σε όλα τα εισοδηματικά στρώματα, καθώς σημαντικές αυξήσεις των φορολογικών συντελεστών συμβάδισαν με μειώσεις των εισοδημάτων.
Στην διάρκεια της κρίσης, ο κύριος χαμένος ήταν η μεσαία τάξη ενώ τα φτωχά νοικοκυριά, περιέκοψαν δραματικά τις δαπάνες τους στερώντας έμμεσους φόρους από το κράτος.
Σ’ αυτό το συμπέρασμα καταλήγει και η μελέτη, «Η άνιση κατανομή του φορολογικού βάρους στα νοικοκυριά στην Ελλάδα», που παρουσίασε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ.
Η μελέτη, εκπονήθηκε από την Καθηγήτρια του Τμήματος Οικονομικών Επιστημών του ΕΚΠΑ κ. Γεωργία Καπλάνογλου, η οποία εξέτασε τη μεταβολή του φορολογικού βάρους των νοικοκυριών από το 2008 μέχρι το 2019, εστιάζοντας στον φόρο εισοδήματος φυσικών προσώπων και στους έμμεσους φόρους.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της μελέτης, συνδυαστικά οι δύο αυτές κατηγορίες αποφέρουν πάνω από το 75% των συνολικών φορολογικών εσόδων του κράτους και αποτελούσαν, τη βασικότερη πηγή φορολογικών εσόδων σε όλη τη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας της Ελλάδας.
Με τόσα βάρη και με τόση κυβερνητική αναλγησία η Ελλάδα, είναι έτοιμη να μπει στη χορεία των κρατών εκείνων που μπήκε και η Κύπρος, που θέτουν υπό αμφισβήτηση τα παραδοσιακά εργαλεία των μετρήσεων κοινής γνώμης, δημιουργώντας μια εξίσωση που φαντάζει όλο και δύσκολη, για όσους μπορούσαν να ισχυριστούν ότι γνωρίζουν «τι θέλει ο κόσμος».
Η Δημοκρατία μας μετά την ψήφιση νόμου, «ΝΑ ΘΕΤΕΙ ΕΚΤΟΣ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΚΛΟΓΩΝ ΚΟΜΜΑΤΑ» που οι δικαστές θα κρίνουν και όχι οι πολίτες, σε συνδυασμό με τις χιλιάδες παρακολουθήσεις των τηλεφωνικών συνδιαλέξεων επίσημα διολίσθησε, σε μία αυταρχική δημοκρατία τύπου Βορείου Κορέας, Ρωσίας, Τουρκίας και άλλων απολυταρχικών καθεστώτων όπου το αποτέλεσμα των εκλογών, θέλει να είναι προκαθορισμένο με τη δολοφονία, ηθική, ψυχική και βιολογική αν απαιτηθεί, των αντικαθεστωτικών.
Η παρακολούθηση, ο εκβιασμός και ο αποκλεισμός προφανώς σηματοδότησε, την απαρχή εγκαθίδρυσης μίας σύγχρονης δικτατορίας χωρίς τανκς, εις το όνομα του καθήκοντος Μητσοτάκη μέσω της ΕΥΠ.
Η Δημοκρατία και οι Εκλογές, είναι η μόνη Λύση Σωτηρίας του Έθνους και του κράτους της Ελλάδας, την οποία όμως κρατεί ως όμηρο επίσης ο Μητσοτάκης.