Είναι πλέον γεγονός. Οι ΗΠΑ για πρώτη φορά μετά την Χιροσίμα βρίσκονται σε καμπή λήψης,εφεξής, δύσκολων αποφάσεων. Υπάρχει σήμερα πρόκληση χρήσης πυρηνικών όπλων, όχι μόνο στην Ουκρανία, αλλά και στην Κίνα. Κυρίως εκεί, δεδομένου του ότι ενώ οι Αμερικανοί στηρίζουν την ανεξαρτησία της Ταϊβάν, ως οι ίδιοι λέγουν, την ίδια στιγμή ξανά ανακοινώνουν πως είναι υπέρ της μίας Κίνας, χωρίς να διευκρινίζουν… αδιευκρίνιστα όπως λ.χ. ποία θα είναι η «μία» Κίνα που θέλουν.
Οι Κινέζοι της Ταϊβάν όμως βλέπουν τα συμβαίνοντα στο Χονγκ Κονγκ ως «ανεξάρτητος οικονομικά» θύλακας, που εκεί ενώ ενόμιζαν πως θα είναι όπως το Γιβραλτάρ, δεν είναι, και ας αφήσουμε το Μακάο. Αυτό….πάει. Στον εικοστό πρώτο αιώνα βλέπουμε καθαρά να δείχνονται καινούρια πράγματα, όπως το «ότι δεν μπορείς να κρατήσεις…δεν είναι δικό σου» ή, έστω και καταρχήν, αμφισβητείται. Μας αφορά.
Το είπε καθαρά λέκτορας του Στέητ Ντηπάρτμεντ χαρακτηρίζοντας ως «ντίσπιουτντ» ελληνικά κομμάτια, χωρίς να προσδιορίζει αν αυτά τα κομμάτια είναι γης, ή και θάλασσας, ή και τα δύο, και κυρίως σε ποίον ανήκουν (φερόμενα έστω;) σήμερα αυτά τα ντίσπιουτντ από την Τουρκία κομμάτια, σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του των ΗΠΑ ΥΠΕΞ.
Και άσε τον Δένδια νά κομπάζει πως από εκεί που «ίδρωνε» ο Καραμανλής να κρατήσει το επτά προς δέκα (το δέκα για την Τουρκία) στούς εξοπλισμούς από Αμερική, σήμερα έγινε δέκα-μηδέν!!
Πως το βρήκε, αφού σε τιμές απόλυτες πιό πέρα από τό εφτά μηδέν, δεν πάει. Το δέκα πάντα οι Τούρκοι το είχαν, και ίσως το ξαναβρούν, αφού πάντα έχουν «τον τρόπο τους». Η Ελλάδα ποτέ! Πάντα μένει στο επτά μέχρι και σήμερα. Ας ευχηθούμε λοιπόν να να βγεί του Δένδια, και όχι του Λευκού Οίκου. Όμως αμφιβολίες εκφράζονται.