Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Η κηδεία του τελευταίου Έλληνα βασιλιά, αναγγέλθηκε επισήμως ως ιδιωτική, αλλά στην πορεία απέκτησε στοιχεία κυρίως δημόσιας. Δυστυχώς, όμως, η de facto αυτή ανατροπή, δεν μπόρεσε να εξαλείψει τον απόηχο της μικροπρέπειας, της μικροψυχίας και του φοβικού συνδρόμου, που σημάδεψε την κυβερνητική ανακοίνωσή της.
Σε ότι αφορά την διεξαγωγή της κηδείας οφείλει να αναγνωριστεί ότι από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο λεπτό της, επικράτησαν ο σεβασμός προς τον νεκρό, η βαθιά ανθρώπινη συγκίνηση, αλλά και η απόλυτη αξιοπρέπεια. Και, αν εξαιρέσει κανείς μερικά αγκάθια, που οφείλονται στον τρόπο εξαγγελίας της ως «κηδείας ιδιώτη», η πιστή συμμόρφωση στις απαιτήσεις της εθιμοτυπίας (χάρη, όπως ακούστηκε, στη σχετική εμπειρία του ΥΠΕΞ) μετρίασε τις αρχικά κακές εντυπώσεις.
Στη σύντομη εδώ παρέμβασή μου, δεν θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω τους λόγους, που οδήγησαν στο, κατά τη γνώμη μου (με την οποία φαίνεται να συμφωνεί και συντριπτικό ποσοστό των Ελλήνων: βλ. σχετική δημοσκόπηση του newsbreak) φιάσκο αυτής της κυβερνητικής επιλογής, αλλά θα επικεντρωθώ στην αλόγιστη πλευρά των συνεπειών της, για την Ελλάδα.
Παρότι, λοιπόν, η κηδεία αφορούσε «ιδιώτη», όπως το θέλησε η Κυβέρνηση, δεν ήταν όμως συμβιβασιμη και με την έγκριση λαϊκού προσκυνήματος, στο οποίο (όπως ήταν αναμενόμενο) συνέρρευσε πλήθος κόσμου. Έγινε, βέβαια, προσπάθεια μετριασμού των σχετικών εντυπώσεων, με τον περιορισμό της διάρκειας του προσκυνήματος. Αλλά, ακόμη και έτσι, ποιόν πήγαν να προσκυνήσουν οι χιλιάδες Έλληνες; Έναν «ιδιώτη», και μάλιστα ιδιώτη, που βαρύνεται με ανείπωτης μορφής εγκλήματα; Και μάλιστα, τέτοιας υφής και έκτασης εγκλήματα, ώστε να υπερβαίνουν τα αντίστοιχα «δημοκρατών», που κατά καιρούς κυβέρνησαν την πατρίδα μας, και που για αυτούς θεωρήθηκε δεδομένο το δικαίωμα δημόσιας κηδείας.
Και συνεχίζω: «Για τον ιδιώτη τέως», συνέρρευσαν εστεμμένοι και μη, από ολόκληρη την Ευρώπη. Άραγε, όλοι αυτοί, ευπρεπώς μαυροντυμένοι και εμφανώς συγκινημένοι, έσπευσαν να παραστούν στην κηδεία ενός «απλού ιδιώτη» και μάλιστα αλλοδαπού; Αλλά, και πέραν από το παραπάνω ερώτημα, ανακύπτει, επίσης, και το πρόσθετο του ποιοι, ακριβώς, τους υποδέχτηκαν, στη χώρα, του απλού νεκρού ιδιώτη, όλους αυτούς που σαφέστατα δεν ανήκουν στην κατηγορία των «απλών ιδιωτών». Και που πρόκειται, αντιθέτως, για τους ίδιους, που όταν αποφασίζουν να επισκεφτούν την Ελλάδα, ακόμη και ως ιδιώτες, κινητοποιείται, συνήθως, για την υποδοχή τους Π.τ.Δ. και/ή πρωθυπουργός. Στο σημείο αυτό τι ακριβώς επιβάλλει η εθιμοτυπία; Και πόσο αβυσσαλέα έχει αυτή παραβιαστεί, μεταξύ όλων των άλλων, και με την επιδεικτική μη παρουσία στην κηδεία του «ιδιώτη/τ. βασιλέως», των επικεφαλής του ελληνικού κράτους;
Και συνεχίζω: Αφού πρόκειται για «κηδεία ιδιώτη», πως μπορεί να δικαιολογηθεί η εσπευσμένη επιστράτευση του συνόλου σχεδόν της αστυνομικής μας δύναμης, η οποία κατέλαβε πλαγιές και βουνοκορφές, προκειμένου να αποφευχθούν δυσμενή συμβάντα; Δηλαδή, παρότι, η Κυβέρνηση προσπάθησε να αποστασιοποιηθεί από την κηδεία, που την ήθελε «απλού ιδιώτη», έσπευσε ωστόσο να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για την αποφυγή συνεπειών, που θα αμαύρωναν την εικόνα της στο εξωτερικό. Αλλά, ήταν αρκετά αυτά τα μέτρα, για την ομαλοποίηση μιας αλλοπρόσαλλης κατάστασης;
Και παραπέρα να σημειώσω, ακόμη, ότι επετράπη σε αυτόν τον «ιδιώτη» να ταφεί στο Τατόι και πλάι σε τάφους βασιλέων. Αλλά, όμως, παρότι η Κυβέρνηση αναγνωρίζει ότι βασιλείς είναι θαμμένοι στους εν λόγω τάφους, ωστόσο τους είχε αφημένους σε τέτοια οικτρή κατάσταση, που ουδείς απλός Έλληνας πολίτης θα επέτρεπε μια τέτοια κατάντια σε τάφους δικών του ανθρώπων. Αφήνω ασχολίαστο και το ασυγχώρητο γεγονός, της μη αξιοποίησης, για χρόνια, αυτού του χώρου, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει σημαντικά έσοδα στην, από πολλές πλευρές, μαρτυρική μας πατρίδα.
Ακόμη, καθώς πρόκειται για κηδεία «ιδιώτη», προφανώς δεν επετράπη στο φέρετρο να τυλιχτεί με την ελληνική σημαία, αλλά αναζητήθηκαν χρώματα υφασμάτων που να την θυμίζουν. Αντιθέτως, όμως, δεν στάθηκε δυνατή η απαγόρευση του εθνικού μας ύμνου, που αυθόρμητα αποχαιρέτησε αυτόν τον «απλό ιδιώτη». Και το χειρότερο, που δεν μπόρεσε να αποφευχθεί, στην κηδεία του «απλού ιδιώτη» ήταν η συρροή χιλιάδων Ελλήνων, που τον επευφημούσαν, και τον χειροκροτούσαν, αναμένοντας για ώρες το φέρετρο. Αυτόν, τον «απλό ιδιώτη».
Αυτό το σημαντικό τμήμα της κοινής γνώμης που, όπως όλα δείχνουν, έχει δυσαρεστηθεί από την κυβερνητική απόφαση της μη έγκρισης τύπου κηδείας, που θα άρμοζε σε τ. Έλληνα βασιλιά, ουδόλως ανήκει σε ακροδεξιούς που ονειρεύονται επάνοδο του θεσμού της βασιλείας στη χώρα μας. Αντιθέτως, πρόκειται για Έλληνες που έχουν έμφυτο σεβασμό απέναντι στην ιστορία μας, και που ανήκουν ίσως σε ηλικίες, οι οποίες δεν γαλουχήθηκαν με εθνομηδενισμό στα μαθητικά τους χρόνια. Και ακόμη και κυρίως, πρόκειται για πολίτες, που δεν έχουν πειστεί, ότι τα κρίματα του τέως υπερτερούν τα αντίστοιχα δημοκρατικών ηγετών τους.
Τελειώνοντας εκφράζω την ωδίνη μου για το ότι η χώρα μας με τα τόσο πολλά αδιέξοδα, σε αναρίθμητους τομείς της, αλλά και με τόσο πολλούς εχθρούς γύρω της, που καιροφυλακτούν να εκμεταλλευτούν το κάθε παραπάτημά της, πραγματικό ή κατασκευασμένο, και με τόσα σκάνδαλα που την πνίγουν, επέλεξε να αμαυρώσει ακόμη περισσότερο τη διεθνή της εικόνα.
Όσοι από εμάς συμπληρώνουν τις πληροφορίες τους και με ξένα έντυπα ή ιστοσελίδες γνωρίζουν με τι ευκολία μας φορτώνουν εγκλήματα που ουδέποτε πράττουμε, όπως ανάμεσα και σε άλλα ότι «πνίγουμε μετανάστες στο Αιγαίο». Η αλήθεια είναι ότι, ειδικά αυτή τη δύσκολη περίοδο, έχουμε απόλυτη ανάγκη εξασφάλισης της έξωθεν καλής μαρτυρίας, και η κηδεία του τ. βασιλιά Κωνσταντίνου θα μπορούσε να ιδωθεί ως μια ευκαιρία. Δυστυχώς, η επιλογή θεάτρου του παραλόγου, για τη διεξαγωγή της, προβάλλει προς τα έξω λαό, που εκδικείται νεκρό, που αρνείται την ιστορία του, που είναι μικρόψυχος, αλλά και που χρησιμοποιεί πολλά μέτρα και σταθμά στις κρίσεις του για παρόμοιες περιπτώσεις. Σίγουρα θα συγκρουστούμε και με όλα αυτά στο εγγύς και στο πιο μακρινό μέλλον. Ήδη, αν ευσταθεί η πληροφορία, που την αναφέρω με επιφύλαξη, ο Κάρολος της Αγγλίας φέρεται πολύ θυμωμένος για την απρέπεια της Κυβέρνησης, σε ότι σχετίζεται με την ταφή του εξαδέλφου του, και δηλώνει ότι θα αντιταχθεί στην επιστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων.