Η ζωή του νεομάρτυρα Νικηφόρου από την Κρήτη, που η μνήμη του εορτάζεται στις 11 Ιανουαρίου, είναι θυελλώδης. Και η κατάληξή της μαρτυρική.
Γράφει ο π. Ηλίας Μάκος στην Romfea.gr
Απαγχονίστηκε το 1832, μετά από καταγγελία της Μουσουλμάνας γυναίκας του, με την οποία είχε αποκτήσει δυο γιούς, και την καταδίκη του από το Ιεροδικείο.
Νωρίτερα, για χάρη της συζύγου του, είχε αρνηθεί το Χριστό, και έγινε Μουσουλμάνος, κάτι για το οποίο μετάνιωσε πικρά. Και βρήκε γρήγορα το δρόμο της μετάνοιας και μέσα από αυτή τη σωτηρία του.
Παρότι πρόσδωσε το Χριστό, παρότι το οικογενειακό του περιβάλλον τον πίεζε αφόρητα να επιμείνει στην άρνησή του, ο Θεός δεν τον άφησε μόνο του.
Επιβράβευσε τη μεταστροφή του, έδειξε κατανόηση και ανοχή για τον κλονισμό του και μέσω του μαρτυρικού τέλους του, τον κατέταξε στους Αγίους.
Παρότι ο άγιος Νικηφόρος «ράπισε» το Χριστό με τη στάση του, ο Χριστός παρέμεινε κοντά του όχι για να τον καταδικάσει ως τιμωρός, αλλά για να του δώσει ως Πατέρας.
Και αυτό το διέκρινε με τα μάτια της ψυχής του ο Νικηφόρος και έχυσε μαύρο δάκρυ, που απομακρύνθηκε, έστω και προσωρινά από το Λυτρωτή. Μακάρι και εμείς να μπορούσαμε να διακρίνουμε τις ευεργεσίες του Θεού!
Την αθόρυβη αγάπη Του απέναντί μας, που εκδηλώνεται χωρίς τυμπανοκρουσίες και επιδεκτικότητες. Ίσως είναι ένα από τα δύσκολα πράγματα, να μπορούμε να διακρίνουμε το χέρι του Θεού, που μας στηρίζει εκεί, που νομίζουμε πως μείναμε κατάμονοι.
Ο βίος του αγίου Νικηφόρου του Κρητικού, φανερώνει ότι δεν μένει κρυφή η συνάντηση του Θεού μαζί μας. Αφήνει τα ίχνη της παρουσίας Του.
Το ότι ομολόγησε την πίστη του στο Χριστό ο άγιος Νικηφόρος και θυσιάστηκε γι’ αυτή, είναι μια απόδειξη ότι αναγεννήθηκε, μετά την πτώση του.
Έτσι και οι σημερινοί Χριστιανοί μπορούμε από τη συνάντηση με το Χριστό να προχωρήσουμε στη ζωή με το Χριστό.