Η δράση ορισμένων ΜΜΕ και δημοσιογράφων είναι βέβαιο ότι από τον ιστορικό του μέλλοντος θα χαρακτηριστεί τουλάχιστον ως μειοδοτική.
Είναι πραγματικά πρωτοφανές το πως κάποια μέσα αλλοιώνουν πλήρως την πραγματικότητα, όχι πλέον για κομματικούς σκοπούς, αλλά για να αποκρύψουν ολέθρια γεγονότα τα οποία συνιστούν ύψιστο εθνικό κίνδυνο για την Ελλάδα.
Εφημερίδα για παράδειγμα σήμερα στο πρωτοσέλιδο της γράφει ότι το πρόγραμμα ανταλλαγής τεθωρακισμένων με την Γερμανία, προχωρά κανονικά. Την ίδια στιγμή όμως, γερμανικά ΜΜΕ αποκαλύπτουν ότι μετά από κρυφή συνεννόηση με την ελληνική κυβέρνηση, η Γερμανία θα παραδώσει τα μισά από τα Μάρντερ, τα οποία είχε υποσχεθεί! Για να στείλει τα υπόλοιπα στην Ουκρανία!
Μιλάμε για μία παραπληροφόρηση στα όρια της εθνικής μειοδοσίας, για μία πολιτική απόφαση -εάν ισχύουν τα γερμανικά δημοσιεύματα που ακόμα δεν έχουν διαψευστεί-, που συνιστά τον ορισμό της εσχάτης προδοσίας.
Ακόμα χειρότερη είναι η κάλυψη δηλώσεων του τουρκόφιλου υπουργού πετρελαίου της Λιβύης:
Ο υπουργός Πετρελαίου και Φυσικού Αερίου στην Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας της Λιβύης , Μοχάμεντ Αούν, είπε ότι υπάρχουν πραγματικές δυνατότητες εξεύρεσης φιλικών λύσεων μεταξύ της χώρας του και ορισμένων άλλων χωρών, όπως η Ελλάδα, η Αίγυπτος και η Κύπρος, σχετικά με την οριοθέτηση των θαλάσσιων συνόρων.
Η δήλωση αυτή πανηγυρίστηκε από κάποια ελληνόφωνα ΜΜΕ! Με την ανάλυση ότι αποτελεί ράπισμα κατά της Τουρκίας!
Ουδείς βεβαίως αναρωτήθηκε «τι δουλειά έχει ένας Λίβυος υπουργός να ζητά οριοθέτηση ΑΟΖ με την …Κύπρο»!
Συνορεύει άραγε η Λιβύη με την Κύπρο; Φυσικά και όχι. Αντίθετα, η δήλωση αυτή του Λίβυου υπουργού, είναι το μεγαλύτερο δώρο για την Τουρκία. Διότι το παράνομο μνημόνιο Τουρκίας – Λιβύης, οριοθετεί σύνορα Τουρκίας – Λιβύης τα οποία φυσικά δεν υπάρχουν! Αντίθετα, τα νότια σύνορα της Ελλάδας είναι η Λιβυη, δηλαδή τα βόρεια σύνορα της Λιβύης είναι η Ελλάδα και όχι η Τουρκία!
Ο ίδιος άλλωστε υπουργός έχει αποθεώσει το παράνομο μνημόνιο της χώρας του με την Τουρκία. Η δήλωση του όμως εμφανίζεται περίπου ως «ελληνικός θρίαμβος»…
Το εάν η δημοσιογραφική μειοδοσία γίνεται λόγω βλακείας ή από δόλο, δεν έχει καμία σημασία αναφορικά με το αποτέλεσμα.