Στο νέο του βιβλίο, ο Κίσινγκερ γράφει ότι η λύση στην ουκρανική σύγκρουση είναι να γίνει η Ουκρανία ουδέτερη και εκτός ΝΑΤΟ.
Ο 99χρονος Κίσινγκερ, κύριος της παγκόσμιας διπλωματίας πιστεύει ότι η μεγάλη Ρωσία θα παίζει πάντα πρωταγωνιστικό ρόλο στον κόσμο. Η απεραντοσύνη και η ιστορία της Ρωσίας δικαιολογούν την ανησυχία της για την ασφάλειά της.
Αφήνοντας κατά μέρος τον Βλαντιμίρ Πούτιν, τον Σι Τζινπίνγκ, τον Ναρέντρα Μόντι και τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, ο καθένας από τους οποίους οδηγεί τη χώρα του πίσω με τον δικό του τρόπο, ο σύγχρονος κόσμος δεν παρέχει παραδείγματα επιδέξιας και μακροπρόθεσμης πολιτικής ηγεσίας.
Και έτσι το νέο βιβλίο του Χένρι Κίσινγκερ, Leadership: Six Studies in World Strategy , φαίνεται επίκαιρο και δυνητικά πολύτιμο με την πρώτη ματιά.
Ο Κίσινγκερ σκοπεύει να διερευνήσει την ικανότητα των μεγάλων ηγετών όχι μόνο να ανταποκριθούν με επιτυχία στις συνθήκες που αντιμετωπίζουν, αλλά και να αλλάξουν βαθιά την πορεία της ιστορίας που εκτυλίσσεται γύρω τους.
Οι ηγέτες που επέλεξε ο Κίσινγκερ αντιπροσωπεύουν ένα ευρύ φάσμα της ιστορίας στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
Δείχνει τον Κόνραντ Αντενάουερ, τον πρώτο καγκελάριο της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αρκετά ταπεινό ώστε να επωμιστεί το ηθικό βάρος της ήττας του Χίτλερ, αλλά αρκετά δυνατός ώστε να εξοπλίσει τη διχασμένη χώρα του με το «θάρρος να ξεκινήσει από την αρχή», αυτή τη φορά με μια δημοκρατία με γερές ρίζες και αρκετά διορατικός για να δει την ανάγκη για μια Ομοσπονδιακή Ευρώπη.
Τα πορτρέτα του Σαρλ Ντε Γκολ και του Λι Κουάν Γιου, αρχιτεκτόνων της μεταπολεμικής Γαλλίας και της σύγχρονης Σιγκαπούρης αντίστοιχα, είναι φρέσκα και γεμάτα ενδιαφέρον.
Το κεφάλαιο για τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρίτσαρντ Νίξον, και σε μικρότερο βαθμό το κεφάλαιο για τον Αιγύπτιο ηγέτη Ανουάρ αλ-Σαντάτ, είναι σε μεγάλο βαθμό αφιερωμένο στην αναπαράσταση ότι ο Κίσινγκερ έχει γράψει πολλές φορές στο παρελθόν σχετικά με την απόσυρση των αμερικανικών στρατευμάτων από το Βιετνάμ, το άνοιγμα της Κίνας, τις σχέσεις με τη Ρωσία και τη διπλωματία των αεροσκαφών στη Μέση Ανατολή.
Η ιστορία του Σαντάτ συγκαλύπτεται κατά καιρούς από αυτή του ισχυρού προκατόχου του, Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ.
Αναβιώνει μόνο μετά τον πόλεμο του 1973 με το Ισραήλ και τις διπλωματικές συνέπειες αυτής της σύγκρουσης, συμπεριλαμβανομένων των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ, τις οποίες ο Κίσινγκερ βλέπει ως μέρος των ευρύτερων (και τελικά αποτυχημένων) προσπαθειών του Σαντάτ να δημιουργήσει μια «νέα τάξη στη Μέση Ανατολή».
Το τελευταίο μέρος του βιβλίου, αφιερωμένο στη Βρετανίδα πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ, την οποία ο Κίσινγκερ πιστώνει ότι έσωσε το Ηνωμένο Βασίλειο από μια καθοδική πορεία θανατηφόρου παρακμής, αποδυναμώνεται από τις επαναλαμβανόμενες περιγραφές της ζεστασιάς και της «γοητείας» της – ιδιότητες που είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένας αρχηγός.
Αν το «Leadership» ήταν ιστορικό έργο ή απομνημονεύματα, αυτός ο τόμος θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ιστορία έξι εξαιρετικών προσωπικοτήτων, η οποία, ωστόσο, επισκιάζει κάπως την αδήριτη ανάγκη του Κίσινγκερ, που έχει ηλικία σχεδόν 100 ετών, να παραμείνει στο προσκήνιο, γυαλίζοντας συνεχώς την κληρονομιά του και διαγράφοντας την τραχύτητα από την καριέρα του σχεδόν μισού αιώνα στην Ουάσιγκτον.
Αλλά ο υπότιτλος του βιβλίου, “Έξι μαθήματα παγκόσμιας στρατηγικής”, υπόσχεται ότι οι αναγνώστες θα μάθουν για πράγματα που σχετίζονται με την επίλυση των τρεχόντων και μελλοντικών διεθνών προβλημάτων, ειδικά σε παγκόσμια κλίμακα.
Εδώ η αφήγηση καταρρέει ξεκάθαρα, καθώς δεν φεύγει ποτέ πειστικά από τις δύο εποχές που καθόρισαν τις απόψεις του Κίσινγκερ σε όλη του τη ζωή.
Ένα από αυτά είναι η Ευρώπη από τον 17ο έως τον 19ο αιώνα, από τη Συνθήκη της Βεστφαλίας μέχρι το ξέσπασμα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου – μια εποχή γνωστή για την πολιτική ισορροπίας δυνάμεων.
Για να παραφράσουμε τον Ναπολέοντα, ο οποίος παρατήρησε ότι για να καταλάβει κανείς έναν άνθρωπο, πρέπει να γνωρίζει τι συνέβαινε στον κόσμο όταν ήταν 20 ετών, είναι χρήσιμο να θυμόμαστε ότι, ως νεαρός άνδρας, ο Κίσινγκερ έγραψε τη διδακτορική του διατριβή με θέμα «Συνέδριο της Βιέννης το 1814–1815» και η αφοσίωσή του εκείνη την εποχή και η δημόσια διοίκηση ήταν ακλόνητη.
Η άλλη εποχή είναι ο Ψυχρός Πόλεμος, η εποχή της θητείας του Κίσινγκερ στην αμερικανική κυβέρνηση, η οποία ορίστηκε από τον ανταγωνισμό μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Σοβιετικής Ένωσης, και εκείνων των μικρών χωρών που έγιναν άθελά τους μαριονέτες σε αυτή τη σύγκρουση.
Ο Κίσινγκερ γράφει ότι τα έξι θέματα της αφήγησής του ήταν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, «οι αρχιτέκτονες της μεταπολεμικής… διεθνούς τάξης».
Μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά αυτή η εντολή τελείωσε.
Το σημερινό χάος είναι εντελώς διαφορετικό.
Αυτές οι σύντομες βιογραφίες μας λένε λίγα για στρατηγικές που μπορεί να λειτουργήσουν για να δαμάσουν το τρέχον χάος.
Ria Novosti.
—
© Βαλκανικό Περισκόπιο –Γιῶργος Ἐχέδωρος