του Χρυσόστομου Τσιρίδη.
“Τρε μπιέν, λέγει και αναχώρησε ο ναύαρχος… Ντερνύς”
Η ανάγκη για ξένες γλώσσες σε ευρύτερη ΛΑΪΚΗ βάση, εμφανίζεται με την σωτήρια Διεθνοποίηση (από το 1823 κυρίως, με την Αγγλική μεταστροφή και τα Δάνεια) της Ελληνικής Επανάστασης και την διαρκώς αυξανόμενη παρουσία Ξένων (Ομηριστί “αλλόθροων”).
.
Η Φραγκοκρατία ήδη δημιούργησε τα προγεφυρώματα….Ο σπετσέρης,το τρατάρισμα,σας μερσώ, το παρασόλι κλπ κλπ
.
Κάπως έτσι
.
Από τον σημαδιακό “Παπατρέχα” (του ΚΟΡΑΗ) που απορεί πώς γίνεται να ξέρουν τα Αγγλόπουλα, ΤΟΣΟ μικρά, και μιλάνε… Αγγλικά.
Πότε πρόλαβαν και τα έμαθαν;
.
.
μέχρι τον “Λολοτζώρτζ” (Λόυδ Τζώρτζ) των τραγικών Μικρασιατών
.
Από τα… μίστερ, μεσιέ και μουσιού, μέχρι τα…
ντου γιου λάικ…. μαμαζέλ δε Γκρις
.
.
μέχρι την Ομηρική αμμουδιά που μετονομάστηκε σε “πόρτο…κατσίκι”
.
Εν ολίγοις φτάσαμε στα όρια μιας κουλτούρας “σουσουδισμού” και γλωσσικής αλλοτρίωσης
(ακόμη και τα γνήσια Ελληνικά βρισίδια λέγονται…”Γαλλικά”)
.
.
“Αναγνωστικά 10ετίας ’50. Μια χαμένη ευκαιρία”