Την δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή ο Σπυρος Μπιμπιλας:
Ακόμα μία θλιβερή Πριν από 9 ημέρες πεθανε ο καλός συνάδελφος Άγγελος Γούναρης. Καθηγητής Δραματικής Τέχνης στο Καλλιτεχνικό Σχολείο Κερατσινίου. Ο Άγγελος ήταν απόφοιτος της Σχολής του Πειραικού Συνδέσμου. Η εξόδιος ακολουθία θα γίνει την Δευτέρα 11.45 το πρωι στο Γ νεκροταφείο.
Βράδυ, αρχές Ιουλίου 2022. Χτυπά το τηλέφωνο. Το σηκώνω. Είναι ο Άγγελος Γούναρης.
-Έλα Αναστασία, τι κάνεις; Ενοχλώ; Πρέπει ν’ αλλάξω τα σκηνικά στο Δίον. Θα παίζουμε μέρα, δεν θα έχω φωτισμό. Πρέπει από το προηγούμενο βράδυ, να έχουμε στήσει! Να έχουμε βρει δεμάτια σανό. Είπαν θα μας βρούνε, αλλά …αν δεν έχουν βρει όταν θα φτάσουμε; Να πάρω μαζί μου καλού κακού; Και θα χωρέσουν στο πούλμαν; …Εσύ λες να πάω με το αυτοκίνητό μου και το Ραφτόπουλο μια μέρα πριν για να τα έχω έτοιμα όλα, όταν φτάσουν τα παιδιά στο Δίον και να μην αγχώνομαι…αλλά ο Ραφτόπουλος θα μπορεί; Δεν θέλω να τον πιέσω τον άνθρωπο! …Κι η Μυρτώ άλλαξε σχολείο και τώρα τι να κάνω που είναι βασική; Τι σου είπε η μαμά της; …Αχ! όχι δεν θέλω να ζοριστεί το παιδί και να λείπει την πρώτη βδομάδα από το νέο του σχολείο…Το παιδί με νοιάζει πάνω απ’όλα! Αν δεν έρθει, να μάθω τα λόγια στην κόρη μου….
-Προκειμένου να μην αγχώνεσαι Άγγελε, μαθαίνω κι εγώ τα λόγια …
Και χαχαχα από την άλλη πλευρά της γραμμής, ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια κι αρχίζαμε ατελείωτες συζητήσεις για το θέατρο, με φιλοσοφικές προσεγγίσεις, με ψυχολογικές αναλύσεις και πάντα με μπόλικη διάθεση αυτοσαρκασμού.
Έτσι πέρασε αυτό το καλοκαίρι, με τον Άγγελο στο τηλέφωνο σχεδόν κάθε βράδυ… Το πάθος του, η τελειομανία του, ο επαγγελματισμός του, η ενσυνείδητη στάση του να αντιμετωπίζει τη σχολική παράσταση του Καλλιτεχνικού στο Δίον, ως το κορυφαίο πολιτιστικό γεγονός της Ελλάδας, ξεχείλιζαν στ’αυτιά μου. Το δαιμόνιο που κρατά ξάγρυπνους αυθεντικούς καλλιτέχνες να αναζητούν τη μέθεξη, το ανείπωτο, το πρωτοποριακό, ήταν πρόδηλο. Αλλά πάνω απ’όλα, ολοφάνερη ήταν η αγάπη του για τους μαθητές του. “Τα παιδιά και τα παιδιά”. Μιλούσε για τους μαθητές του με την ίδια έγνοια που μιλούσε για τα 5 δικά του παιδιά. Ζητούσε και ξαναζητούσε κι επέμενε και δεν τα παρατούσε κι αγωνιούσε να είναι δίκαιος μαζί τους και αποδοτικός. “Ναι είμαι πιεστικός, το ξέρω, αλλά θέλω αποτέλεσμα, θέλω να ανακαλύψουν τη μαγεία, να αποδώσουν αυτό που έχουν μέσα τους και να αισθανθούν πόσο σπουδαία είναι!”
Πόσες ώρες; Πόσες ατέλειωτες ώρες δούλεψε γι αυτή την παράσταση αυτός ο άνθρωπος; Πόσο τυχερά ήταν τα παιδιά μας που τον είχαν δάσκαλο!
Κι η δικαίωση ήρθε: “Η κ. Παππά λύγισε. Απλά δεν περίμεναν να δουν τέτοιο επίπεδο. Πάρα τα λαθάκια, τα παιδιά, ο ρυθμός, η ένταση, η απόδοση, τα σκηνικά τα δρώμενα ήταν εντυπωσιακά. Χαρήκαμε πράγματι…” μου έγραψε από το Δίον.
Με συγκίνηση έμαθα, οτι οι μαθητές του σκέφτονται να συνεχίσουν τη νέα παράσταση που ετοίμαζαν μαζί και να την αφιερώσουν στη μνήμη του. Μου είναι κι εμένα δύσκολο να δεχτώ οτι έφυγε ο Άγγελος. Νομίζω οτι θα είναι πάντα κρυμμένος πίσω από την κουίντα και θα τους καμαρώνει….