Δεν υπάρχει μεγαλύτερος τίτλος τιμής για Έλληνα πολιτικό, από το να μπαίνει στο στόχαστρο του λεγόμενου «σημιτέικου». Αυτού του παρασιτικού μορφώματος το οποίο έχει επιφέρει μία ασύλληπτη καταστροφή στην Ελλάδα, τις τελευταίες δεκαετίες.
Ακόμα και μετά την ήττα του Κώστα Σημίτη το 2004, το «σημιτέικο» συνέχισε να υπάρχει σε διάφορες μορφές, με διάφορους εκφραστές σε όλα τα επίπεδα. Επιβίωσε και από την αποκάλυψη του σκανδάλου της Siemens, αφού ήταν τέτοιο το πλιάτσικο που είχε κάνει στα δημόσια ταμεία, μέρος του οποίου μεταφέρθηκε στα σεντούκια της λεγόμενης «διαπλοκής», που αυτό το ζοφερό μόρφωμα κατάφερε να επιβιώσει.
Ανασυντάχθηκε όταν ο Αντώνης Σαμαράς έγινε πρωθυπουργός και επανήλθε στην εξουσία ως «ξενιστής» του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Επιβιώνει όμως κυρίως μέσω συγκεκριμένων ΜΜΕ τα οποία διοικούνται από τους νοσηρούς εγκεφάλους που δημιουργήθηκαν εκείνη την μαύρη εποχή, οι οποίοι έχοντας αδιάλειπτη πρόσβαση σε κρατικό και τραπεζικό χρήμα έκαναν κυριολεκτικά ρεσάλτο και στο διαδίκτυο.
Αυτό το σύστημα λοιπόν επιτέθηκε με σφοδρότητα στην έντιμη Όλγα Κεφαλογιάννη, η οποία είπε τα αυτονόητα, ως πολιτικός που ανήκει στην παράταξη του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Τα μιντιακά καθιζήματα όπλισαν και πυροβόλησαν.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο παράσημο από τις σφαίρες του υποκόσμου. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη επιβεβαίωση αξίας και εντιμότητας από τις συκοφαντίες της γάγγραινας του έθνους.
Αυτά ακριβώς θα είναι τα όπλα της Όλγας Κεφαλογιάννη για την επόμενη ημέρα.