Ο Γιάννης Ρίτσος ήταν ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές. Ήταν πολυγραφότατος ποιητής, με διεθνή απήχηση, που ανήκει στη λεγόμενη «γενιά του΄30». Πολλά έργα του ήταν, είναι και θα παραμείνουν γνωστά στην ιστορία της ποίησης. Από τα πιο γνωστά του αναγνωρίζονται ο «Επιτάφιος», η «Ρωμιοσύνη» και η «Σονάτα υπό το Σεληνόφως».
Το 1975 ο Γιάννης Ρίτσος προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Γεννημένος στην Μονεμβασιά το 1909 ήταν το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά του Ελευθέριου Ρίτσου και της Ελευθερίας Βουζουναρά. Από μικρός φαινόταν ότι είχε κλίση στις τέχνες. Αγαπούσε τα βιβλία. Γρήγορα έμαθε να ζωγραφίζει, να μαθαίνει πιάνο και να γράφει στίχους.
Από τότε φάνηκε πως κάποια στιγμή θα άφηνε το δικό του στίγμα στην Ελληνική ποίηση. Το 1924 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στο περιοδικό «Διάπλαση των Παίδων» με το ψευδώνυμο «Ιδανικόν Όραμα».
Το 1934 γίνεται μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος. Τον ίδιο χρόνο ξεκινά να δημοσιεύει για τον Ριζοσπάστη στην στήλη «Γράμματα για το Μέτωπο». Έγινε μέλος του ΚΚΕ, στο οποίο παρέμεινε πιστός μέχρι το θάνατό του.
 
Ο Επιτάφιος
Ο Ποιητής κλείστηκε στην σοφίτα του σπιτιού του για να γράψει τον Επιτάφιο. Η έμπνευσή του κρύβεται πίσω από μια φωτογραφία. Το Μάιο του 1936 οι εργατικές κινητοποιήσεις είχαν κορυφωθεί στη Θεσσαλονίκη. Στις 9 Μαΐου η μεγάλη απεργία και διαδήλωση των καπνεργατών πνίγεται στο αίμα από την κυβέρνηση Μεταξά, με συνολικά δώδεκα νεκρούς, ανάμεσα στους οποίους και ο 25χρονος αυτοκινητιστής Τάσος Τούσης. Ο Ριζοσπάστης, την επόμενη ημέρα, δημοσιεύει φωτογραφία, στην οποία αποτυπώνεται η μητέρα του Τάσου Τούση να σπαράζει πάνω από τη σορό του, μόνη στο μέσο της διασταύρωσης των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας. Ο Γιάννης Ρίτσος συγκλονίζεται από το γεγονός και μέσα από την φωτογραφία γράφει τα πρώτα τρία μέρη του Επιταφίου.
Ο Ρίτσος ολοκληρώνει τα πρώτα 14 ποιήματά του, τα οποία εκδίδονται από το «Λαϊκό Βιβλιοπωλείο» σε 10.000 αντίτυπα (αριθμός ρεκόρ). Από αυτά πουλήθηκαν σχεδόν όλα, εκτός από 250, τα οποία κάηκαν μετά την εγκαθίδρυση της δικτατορίας από τον Ιωάννη Μεταξά στις 4 Αυγούστου του 1936.
Το 1937 νοσηλεύτηκε στο σανατόριο της Πάρνηθας και τον ίδιο χρόνο, συγκλονισμένος από την αρρώστια της πολυαγαπημένης του αδελφής Λούλας, γράφει την ποιητική σύνθεση «Το τραγούδι της αδελφής μου», ένα από τα ωραιότερα λυρικά της νεοελληνικής ποίησης.
Το 1954 παντρεύτηκε την παιδίατρο Φηλίτσα Γεωργιάδου από τη Σάμο, με την οποία απέκτησε μία κόρη, την Έρη (1955).
Κατά την περίοδο 1956 – 1966 είναι για τον Γιάννη Ρίτσο η περίοδος των υψηλών συλλήψεων. Μέσα σε αυτή την δεκαετία εγκαινιάζεται και η Σονάτα του Σεληνόφωτος. Το έργο αυτό σηματοδοτεί μια νέα ποιητική, που ελλοχεύει από νωρίτερα, αλλά οι ώριμες αντικειμενικές συνθήκες το συνεπικουρούν, ώστε να βρει γόνιμο έδαφος και να λειτουργήσει.
Όταν ξέσπασε το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967, οι φίλοι του τον ειδοποίησαν να κρυφτεί, εκείνος όμως δεν έφυγε από το σπίτι του. Τον συνέλαβαν και τον έκλεισαν στον Ιππόδρομο του Φαλήρου. Στα τέλη Απριλίου μεταφέρθηκε στη Γυάρο και αργότερα στο Παρθένι της Λέρου. Το 1968 νοσηλεύθηκε στον «Άγιο Σάββα» και στη συνέχεια τέθηκε σε κατ’ οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του στο Καρλόβασι της Σάμου. Το 1970 επέστρεψε στην Αθήνα, μετά όμως από άρνησή του να συμβιβαστεί με το καθεστώς του Παπαδόπουλου εξορίστηκε εκ νέου στη Σάμο ως το τέλος του χρόνου που μπήκε για εγχείρηση στη Γενική Κλινική Αθηνών. Το 1973 συμμετείχε στα γεγονότα του Πολυτεχνείου.
Μετά την πτώση της δικτατορίας συνέχισε να γράφει με πυρετώδεις ρυθμούς. Το 1975 αναγορεύτηκε σε επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και τιμήθηκε με το μεγάλο γαλλικό βραβείο ποίησης «Αλφρέ ντε Βινί». Τον επόμενο χρόνο τιμήθηκε με το βραβείο «Λένιν» στη Μόσχα. Το 1986 του απονεμήθηκε το βραβείο «Ποιητής διεθνούς ειρήνης» του ΟΗΕ.
 
Ο Γιάννης Ρίτσος έφυγε από την ζωή στις 11 Νοεμβρίου 1990 αφήνοντας πίσω του τεράστια κληρονομιά στους Έλληνες αλλά και τουλάχιστον 50 ανέκδοτες ποιητικές συλλογές του. Ενταφιάστηκε τρεις μέρες αργότερα στη γενέτειρά του Μονεμβασιά.
Πηγή: altsantiri.gr
infiltr8or