Η συνεντευξη δόθηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό της ιερας πόλεως του Μεσολογγιου.
ΕΡ: Κύριε Αλεξανδράκη πείτε μας για το ξεκίνημά σας στο θέατρο.
Καταρχήν σπούδασα στη δραματική σχολή του εθνικού θεάτρου 3 χρόνια και είχα σπουδαίους δασκάλους όπως ο Ροντήρης, ο Χορν , ο Κωτσόπουλος, ο Μυράτ που να τους θυμηθώ όλους, ήταν χρυσή εποχή της σχολής του εθνικού θεάτρου. Το 1949 το καλοκαίρι βγήκα στο θέατρο στο θίασο της Κατερίνας και είχα την τύχη να παίξω για 2 χρόνια με τον Βεάκη τον μεγαλύτερο ηθοποιό που πέρασε στο θέατρό μας, έμαθα πάρα πολλά πράγματα απ’ αυτόν, επίσης είχα την τύχη να παίξω με όλους τους σπουδαίους ηθοποιούς, την Κυβέλη, Κοτοπούλη, και μετά πολύ νέος 27 ετών άρχισα την δική μου δουλειά, βέβαια με μικρά διαλείμματα γιατί πολλές φορές ήταν τόσα τα οικονομικά βάρη που δεν τα έβγαζα πέρα και όταν πήγαινα να παίξω σε δουλειές επιχειρηματιών πληρωνόμουν πάρα πολλά λεφτά, μάζευα αυτά για να ξεκινήσω πάλι τη δική μου δουλειά, τα έχανα πάλι, ήταν φαύλος κύκλος. Τώρα είναι κάμποσα χρόνια που τολμώ να πω ότι έχει στρώσει κάπως η δουλειά μου….
ΕΡ: Πείτε μας για τις καλές και τις κακές σας στιγμές στο θέατρο.
Οι καλύτερες ήταν δεν θα ξεχάσω όταν πρωτοβγήκα που δεν είχα και την συναίσθηση το τι έκανα, με πρωτοβγάλανε προτού τελειώσω τη σχολή σε ένα πρώτο ρόλο και όχι απλώς πρώτο ρόλο όλο το έργο επάνω μου, θυμάμαι ότι οι εφημερίδες άρχισαν να γράφουν άρθρα, κριτικές και τότε δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι συνέβαινε αλλά το θυμάμαι ακόμα. Επίσης ήταν πολύ ωραία η στιγμή όταν έπαιξα στην Επίδαυρο θυμάμαι, ήμουν 24 ετών όταν έπαιξα τον Ιππόλυτο του Ευριπίδη και μετά αυτό το ίδιο το έργο το έπαιξα στο Παρίσι, την Γερμανία, Βενετία και θυμάμαι τον ενθουσιασμό του κόσμου και πραγματικά είναι από τις στιγμές που θα τις θυμάμαι. Γενικά οι ωραίες στιγμές ήταν όταν είχα την τύχη να παίξω σπουδαία έργα και οι κακές στιγμές ήταν όταν είχα την τύχη να παίζω κακά έργα. Γιατί πολλές φορές παίζουμε κακά έργα διότι δεν βρίσκουμε καλά έργα και το θέατρο πρέπει να ανοίξει. Και από τα χειρότερα διαλέγουμε το κάπως καλύτερο..
ΕΡ: Από τους Έλληνες θεατρικούς συγγραφείς ποιοι έχουν προσφέρει και από τους νεότερους ποιοι έχουν τα φόντα;
Έχει προσφέρει πάρα πολλά και άνοιξε τον δρόμο ο Καμπανέλλης και από κει και πέρα ξεκίνησαν πάρα πολλοί όπως ο Σκούρτης, όλοι αυτοί οι τώρα που παίζονται οι νέοι συγγραφείς δυστυχώς οι περισσότεροι δώσανε ένα έργο και από κει και πέρα τα άλλα τους είναι κάποια επανάληψη και καταλαβαίνω ότι κάτι συμβαίνει, κάτι φταιει πάντως πιστεύω ότι θα έχουμε ένα σωστό θέατρο..
ΕΡ: Οι πολιτιστικοί σύλλογοι πιστεύετε ότι βοηθάνε στην ανάπτυξη της θεατρικής παιδείας του λαού και τι άλλο νομίζετε ότι μπορούν να κάνουν;
Δεν νομίζω ότι όλα τα χρόνια που είμαι στο θέατρο προσέφεραν τίποτα. Τώρα υπάρχει κάποια διάθεση, υπάρχει κάποια κίνηση, πως γίνεται λίγο στραβά. Ο στόχος είναι να φέρουνε τον κόσμο στο θέατρο, πρέπει να είναι, με τον τρόπο όμως που γίνεται αυτό δημιουργούν και επιχορηγούν θιάσους που είναι άπειροι ακόμα ώστε να μπορέσουν να κερδίσουν το κοινό, φοβάμαι ότι κάνουν κακό. Όλα αυτά τα παιδιά μπορεί να είναι ταλαντούχα αλλά είναι άπειρα στο να πιάσουν τον κόσμο.. βέβαια το κακό ξεκινάει από την παιδεία, ξεκινάει από το σχολείο, δεν έχουν μάθει τι θα πει θέατρο, υπάρχουν άνθρωποι στην Ελλάδα που έχουν γεράσει και μου εξομολογούνται όταν έρχονται να με δουν, έτυχε να με δουν από τον κινηματογράφο, από την τηλεόραση και είπαν να πάμε να τον δούμε παίζω 35 χρόνια στο θέατρο και μου λένε πρώτη φορά βλέπουμε θέατρο και ο άνθρωπος είναι 60 χρονών και τόσα χρόνια δεν έχει δει θέατρο και αυτό ξεκινάει από την παιδεία. Πιο παλιά το θέατρο στην Ελλάδα ήταν κάτι το απαγορευμένο, το φαντάζεστε ότι ακόμα στην εποχή μας που πολλές φορές κάνουμε περιοδεία στην επαρχία φθάνουμε σε μια πόλη που μας περιμένουν πως και τι και βγαίνει στην εκκλησία ο μητροπολίτης και λεει ότι το θέατρο είναι του σατανά κ.λ.π. Μου έχει τύχει πολλές φορές, φαντάζεστε που ζούμε ακόμα..
ΕΡ: Ποια τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ηθοποιοί;
Οι ηθοποιοί είναι πάρα πολλοί, έχουν ξεπεράσει τις 3.500, τα θέατρα είναι γύρω στα 50 λοιπόν καταλαβαίνετε κάθε χρόνο πόσοι από αυτούς δουλεύουν οι 300, 400, 500 όλοι οι άλλοι αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της ανεργίας, βέβαια ευτυχώς υπάρχει η τηλεόραση, ξανάρχισε ο κινηματογράφος και κάπως δουλεύουν. Αλλά έχουν και κάποιοι άλλοι ουσιαστικό πρόβλημα, οι νέοι ηθοποιοί οι οποίοι σπουδάζουν και ξεκινάνε με όνειρα και λαχτάρες και οι δουλειές που μπορούν να τους προσφέρουν αυτά τα όνειρα είναι ελάχιστες. Εμπορικό θέατρο είναι οι επιθεωρήσεις, οι φαρσοκωμωδίες οι φτηνές που ένας νέος μέχρι να προσαρμοσθεί και να το πάρει απόφαση να παίζει περνάει καιρός και μένει άνεργος.
ΕΡ: Ποια η γνώμη σας για τους Έλληνες κριτικούς του θεάτρου;
Η γνώμη μου γενικά για τους κριτικούς είναι πάρα πολλά άσχημη όχι μόνο για τους Έλληνες. Γενικά πιστεύω μπορεί βέβαια πολλοί να πιστεύουν ότι αυτό είναι λάθος αλλά πιστεύω ακράδαντα ότι η κριτική είναι ένα παράσιτο γενικά στην τέχνη , δεν χρειάζεται κριτική η τέχνη, δεν χρειάζεται να εξηγήσεις στον θεατή την παράσταση ή ενός ζωγράφου να κάνει κριτική στο έργο του. Δεν θα ήθελα ποτέ να ήμουν κριτικός, δεν θα ήθελα ποτέ τα παιδιά μου να διαλέξουν αυτό το επάγγελμα, το πιστεύω σαν ένα άχρηστο πράγμα, έτσι πιστεύω αλλά ίσως με τον τρόπο που γίνεται. Από την ιστορία βλέπουμε συνεχώς ότι οι κριτικοί τον έθαβαν τον Μπετόβεν, τι να πεις, οι κριτικοί τότε τους είχαν αφανίσει, δεν νομίζω ότι χρειάζεται αυτό το είδος στην τέχνη.
ΕΡ: Το θέατρο έχει τιμήσει τους ανθρώπους του αυτούς που έχουν προσφέρει στο θέατρο;
Το θέατρο με τον τρόπο του και δεν μπορώ να πω όσο θα ‘πρεπε αλλά η πολιτεία σχεδόν καθόλου. Όταν βλέπεις έξω στην Αμερική και στην Γαλλία και στην Αγγλία λεω τα μέρη που συνεχώς ταξιδεύω πως τιμούν αυτούς τους ηθοποιούς που πέρασαν και προσέφεραν, εδώ τους ξεχνάμε, εδώ τους ξεχνάει και το κοινό. Τόσα ονόματα έχουν περάσει και δεν γίνεται τίποτα, κάπου-κάπου κανένας σύλλογος κάνει καμιά εκδήλωση για τον Βεάκη, την Κοτοπούλη αλλά αυτά είναι μεμονωμένα προσωπικά. Η πολιτεία ολόκληρη δεν το έχει ποτέ.
ΕΡ: Πείτε μας λίγα λόγια για τη μόνιμη συνεργασία σας με την Νόνικα Γαληνέα.
Καταρχήν εφ’ όσον είναι γυναίκα μου είναι λίγο δύσκολο να είμαι αντικειμενικός, αλλά όταν άρχισα να παίζω με την Νόνικα δεν ήταν γυναίκα μου και την διάλεξα σαν την ιδανική μου παρτενέρ. Πίστεψα ότι βρήκα την παρτενέρ που μου ταίριαζε και μαζί της θα μπορούσα να παίξω πάρα πολλά έργα και ομολογώ ότι δεν θα σταματήσω ποτέ να παίζω μαζί της. Είμαστε τόσο δεμένοι στη σκηνή μαζί διότι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα το να δεθούν οι ηθοποιοί, όπως ήμουν τρομερά δεμένος με τον Χορν όταν είχαμε παίξει το ( Σλούθ) που παίζαμε οι δυο μας και είχαν δέσει οι ανάσες μας που λέμε, αυτό είναι το επίτευγμα και αυτό έχει συμβεί με την Νόνικα από την πρώτη στιγμή που παίξαμε μαζί.
ΕΡ: Σε κάποιο νέο που θέλει να ασχοληθεί με το θέατρο τι τον συμβουλεύετε;
Είναι πάρα πολλά που πρέπει να συμβουλέψει κανείς έναν νέο ηθοποιό, είναι το κουράγιο, είναι η σωστή λαχτάρα για το θέατρο, το μεράκι, η δουλειά η πάρα πολλή που δυστυχώς δεν υπάρχει πια. Οι νέοι αυτοί τη στιγμή συνδικαλίζονται με την κακή έννοια, όταν λένε 3 ώρες πρόβα και κοιτάνε το ρολόϊ αντί να σε παρακαλάνε να τους κάνεις 20 ώρες πρόβα και μάθημα μέχρι που να πέφτουνε κάτω, λένε το σωματείο λεει τόσο, η παράσταση δεν θα τελειώσει μετά τις 12 ας είναι το έργο σπουδαίο να κοπεί, δεν υπάρχει μεράκι, παει να γίνει επάγγελμα και αυτό τρέμω στους νέους.
ΕΡ: Από τα είδη του θεάτρου ποια νομίζετε ότι αρέσουν στο κοινό;
Από τις εισπράξεις που είναι το μόνο που μπορώ να κρίνω είναι η επιθεώρηση κυρίως επειδή έχει σάτιρα πολιτική, έχει πολλούς αγαπημένους τους ηθοποιούς μαζί, έχει τον χορό, τραγούδια και κυρίως πάρα πολύ γέλιο, μετά έρχεται η κωμωδία με τουςκωμικούς όπως ο Βουτσάς, ο Ηλιόπουλος, παλιά ο Λογοθετίδης αρέσει στον κόσμο να γελά. Αλλά όταν βρεθεί το συγκλονιστικό έργο ή μεγαλύτερη εμπορική κίνηση είναι το συγκλονιστικό δράμα αλλά είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί το σωστό δράμα.
ΕΡ; Το θέατρο κατά τη γνώμη σας πρέπει να προβληματίζει ή να ξεκουράζει τον θεατή;
Κοιτάξτε, το θέατρο όπως έλεγε ο Μπρέχτ είναι καταρχήν ψυχαγωγία, ο άνθρωπος ξεκινάει για να ψυχαγωγηθεί. Σκοπός του θεάτρου είναι να τον ψυχαγωγεί με τη σωστή έννοια και εκεί οπωσδήποτε θα πρέπει να τον προβληματίσει, όχι μόνο θα πρέπει να τον προβληματίσει αλλά θα πρέπει να του δώσει λύση για να βγει ξαλαφρωμένος αλλά οπωσδήποτε ξεκινάει με την σωστή έννοια πάντα. Όταν βγαίνεις από το ότι (όλοι τους ήταν παιδιά μου) του Μίλερ το οποίο ήταν δράμα βγαίνεις με μια ανάταση, με μια ανακούφιση και όμως είχες κλάψει.