του Χρυσόστομου Τσιρίδη
Για τον συμβολισμό της εικόνας (από το Διαδίκτυο). Η εικόνα σίγουρα αποκτάει ενδιαφέρον, εάν υποθέσουμε(έστω και αυθαίρετα) ότι και στις δύο περιπτώσεις απεικονίζεται το ίδιο πρόσωπο, με ΑΛΛΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ, σε αντίθετες συνθήκες ζωής.
Διαφορετικά, σε πρώτη “ανάγνωση” όπως λέμε, έχουμε το προφανές “ταξικό” σχήμα “φτωχός- πλούσιος”. Οπότε πάει αλλού η υπόθεση.
.
Εννοείται ότι μιλώντας για ΣΥΜΠΛΕΓΜΑΤΑ, αναφέρομαι σε περιπτώσεις που εύκολα μπορεί να παρατηρήσει κάποιος μέσος πολίτης στην καθημερινότητά του. Δεν μπαίνω δηλαδή στα μονοπάτια και τις… ειδικές ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚώΝ αναλύσεων.
.
Παρατηρώντας λοιπόν την συμπεριφορά μας, πότε πρέπει να… ανησυχούμε:
.
ΟΤΑΝ την δική μας ανικανότητα, την καλύπτουμε, μειώνοντας, απαξιώνοντας τις ικανότητες των άλλων
.
ΟΤΑΝ από το μετερίζι του ατάλαντου, περνάμε στην (μόνιμα)αρνητική απορριπτική κριτική των πετυχημένων. Κακά τα ψέμματα. Μας “ενοχλεί” η επιτυχία του άλλου.
.
ΟΤΑΝ, ούτε λίγο ούτε πολύ, “υποχρεώνουμε” τον άλλον να απολογείται διαρκώς για την όποια επιτυχία του.
.
ΟΤΑΝ την κοινωνική αποδοχή και προβολή του άλλου….. προσπαθούμε να την υπονομεύσουμε και να την απαξιώσουμε με όποια μορφή αμφισβήτησης, μέσω του…δικαιώματος της “κριτικής” (διάβαζε συκοφαντίας,διασυρμού, αθλιοτήτων κλπ)
.
(σημείωση: δες βίντεο στο τέλος).
.
ΟΤΑΝ η αποτυχία της αμφισβήτησης και υπονόμευσης που επιχειρήσαμε, μας οδηγεί στον προσωπικό φθόνο.
.
Και το κορυφαίο:
ΟΤΑΝ διαπιστώνουμε ότι ο φθόνος αυτός, τείνει να γίνει ένα είδος εμμονής (αυτό προπάντων) ακόμη και μίσους.
Το τίμημα:
Τα συμπλέγματα αυτά, οφείλονται είτε σε αισθήματα κατωτερότητας είτε σε αισθήματα(φαντασιωτικής)ανωτερότητας, τα θεωρούμε ακίνδυνα για μας…
.
Νομίζουμε ότι βλάπτουμε μόνο τους άλλους. Λάθος. Βλάπτουμε και τον εαυτό μας.
.
Η αντικοινωνική αυτή συμπεριφορά, μας κάνει μόνιμους ΘΕΑΤΕΣ της ζωής των ΑΛΛΩΝ, ποτέ πρωταγωνιστές της δικής μας ζωής και των όποιων (!) δικών μας ΔΥΝΑΤΟΤήΤΩΝ (που είναι βέβαιο ότι έχουμε).
.
Σχετικό ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ Βίντεο (δυόμισι λεπτά). “Τί δεν είναι Κριτική. Έχει όρια η σάτιρα;”