Δύσκολα έρχονται οι λέξεις, όταν γράφεις για το φευγιό μιας ψυχής. Πόσο μάλλον, όταν το μεγαλείο αυτής της ψυχής άνοιξε δρόμους και φώτισε τη μίζερη πραγματικότητα μιας κοινωνίας που λίγο απέχει να χαθεί στα σκοτάδια. Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε, με το χαμογελαστό του βλέμμα να ατενίζει τον ουρανό, σίγουρος για την κληρονομιά που αφήνει στα παιδιά του και το μήνυμα σε όλους εμάς τους υπολοίπους.
Νίκος Γ. Μερτζάνης
Σε μια από τις πιο δύσκολες και μαύρες εβδομάδες της ελληνικής κοινωνίας, που ακούει, βλέπει και αναγουλιάζει με τις λεπτομέρειες για τους βιαστές του 12χρονου παιδιού στον Κολωνό, ο Αλέξανδρος, που άνοιξε το βήμα του για αλλού, επιμένει να προσπαθεί να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Επιμένει να μας θυμίζει ότι είμαστε άνθρωποι. Χωρίς να κάνει μεγάλες μετάνοιες σε ναούς όταν αυτοί είναι γεμάτοι και χωρίς να βγάζει φωτογραφίες με τον σταυρό στο χέρι για να δείξει ότι ακολουθεί τον λόγο του Χριστού.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης στο τελευταίο του μήνυμα προς όλους μας τσάκισε την υποκρισία και τον εγωισμό, και ξεγύμνωσε τους «χρηστούς πολίτες», που φανερά ψέλνουν στις εκκλησιές και στη συνέχεια εγκληματούν.
Δεν θα πέσω στην παγίδα να γράψω για θέματα πίστης. Θα παραμείνω θαυμαστής μιας ουσιαστικής ζωής, αφιερωμένης στην αγάπη του συνανθρώπου. Δεν έχω τον σκοπό -ούτε και τη γνώση- να αναλύσω θεολογικά και χριστιανικά κείμενα, αλλά μόνο θα παραθέσω κάποια από τα σημεία της τελευταίας ανάρτησης του Αλέξανδρου Νικολαΐδη:
«Δύο χρόνια βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο… Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ “Γιατί σε εμένα;” Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και, πλέον, τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω -ακόμα και τώρα- ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και τη χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω τον σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές, και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου».
Αγαπάτε αλλήλους, είπε ο Χριστός και ο Αλέξανδρος το έζησε. Ολοι όσοι υποφέρουν από κάποια ανίατη ασθένεια (όπως ο καρκίνος) και οι συγγενείς τους σε κάποια από τις στιγμές του πόνου λυγίζουν και αναφωνούν: «Γιατί σε μένα;» Οντως, Αλέξανδρε, πόσο εγωιστικό είναι αυτό και πόσο έξω από τις διδαχές του χριστιανισμού. Πόσο μακριά από τη βρομιά και την υποκρισία βρίσκονται άνθρωποι σαν τον Αλέξανδρο, και πόσο χρήσιμα για την κοινωνία είναι τα τελευταία λόγια τους. Και πόσο εύκολο για την ελληνική κοινωνία είναι να ακολουθεί ανθρώπους σαν τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη, που έφευγε και, όμως, νοιαζόταν για μας που μένουμε πίσω:
«Αν ερχόμαστε σε αυτήν τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός: Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στη ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο τα δύο μου αργυρά ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνου, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι τα δύο αυτά μετάλλια να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλοτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».