Μέσα φθινοπώρου, ετοιμόρροπα τα χρώματα,
σε λίγο θα χαθούν και εγώ κρύβομαι κάτω
από τη λεχώνα ροδιά, αγαπημένο μου δένδρο,
όταν εισέβαλες για άλλη μια φορά απρόσκλητη,
στο νου μου.
« Μου έλειψες» ψιθύρισες και ήταν ολοζώντανο,
παίρνω όρκο. Το κατακόκκινο του έρωτα, το
μπλε της θάλασσας, το γαλάζιο του ουρανού,
το μαύρο της θύελλας και το απροσδιόριστο
αναγκαίο της ανάσας, στη στιγμή
πλημμύρισαν την ψυχή μου.
Α. Δ. ΓΑΚΗΣ