Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Στη Γερμανία έχουν περάσει σε δεύτερο πλάνο οι ενθουσιασμοί για την πράσινη ανάπτυξη, και έχουν λησμονηθεί οι πάλαι ποτέ επιταγές των επικεφαλής της ΕΕ, προς τις χώρες-μέλη, να εξαφανίσουν δηλαδή στο πυρ το εξωτερικό τα ορυχεία λιγνίτη, και να ασπαστούν φιλικές προς το περιβάλλον πηγές ενέργειας.
Το χωριό Lutzerath είναι μία από τις πολυάριθμες τοποθεσίες της Γερμανίας, στις οποίες όχι μόνο αναβιώνει η εξόρυξη λιγνίτη, αλλά και διενεργούνται επενδύσεις για να αυξηθεί η παραγωγική του ικανότητα. Η Ελλάδα δεν έχει αποφασίσει επί του πρακτέου….αναμένει έξωθεν εντολές.
Στις ολοένα εντονότερες διαμαρτυρίες των κατοίκων εκεί, για την καταστροφή των δασών και για την ρύπανση του περιβάλλοντος, ο υπουργός οικονομικών της Γερμανίας Ρόμπερτ Χάμπεκ έδωσε την ακόλουθη απάντηση; «Ο επιθετικός πόλεμος του Πούτιν μας αναγκάζει, προσωρινά, να χρησιμοποιήσουμε περισσότερο τον λιγνίτη, προκειμένου να εξοικονομήσουμε αέριο στην παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας».
Η δήλωση είναι όντως «απολαυστική»:
– Πρώτον, διότι εύλογα, αναμένεται μια απάντηση από τον Ρόμπερτ Χάμπεκ, που παλαιότερα υπήρξε αρχηγός του πράσινου κόμματος, στο ερώτημα: «ποιο, ακριβώς, είναι το αντάλλαγμα για τη θυσία της πράσινης ανάπτυξης»; Και η πιθανότερη απάντηση θα είναι ότι «τα πάντα δικαιολογούνται χάριν της δημοκρατίας».
– Δεύτερον και σχετικά, με την ΕΕ και τις αποφάσεις της, για τις κυρώσεις εναντίον του Πούτιν, τίθεται το ερώτημα του πως και του γιατί δεν προέβλεψε ότι αυτές θα γύριζαν «μπούμερανκ» εναντίον της; Αλλά, και τώρα που πια οι επικεφαλής της ΕΕ θα έχουν συνειδητοποιήσει ότι η Ευρώπη καταστρέφεται εξαιτίας της έλλειψης διορατικοτητας τους πώς, αλήθεια, αντιδρούν; Συνεχίζοντας και εμβαθύνοντας τις κυρώσεις εναντίον του μη δημοκράτη Πούτιν; Και, καλά, να δεχθούμε ότι για τους επικεφαλής της ΕΕ η «δημοκρατία» με το όποιο περιεχόμενό της, αξίζει κάθε θυσία. Αλλά, ακριβώς, με σημαία αυτήν τη «δημοκρατία» δεν θα ήταν επιβεβλημένο, να ερωτηθούν οι λαοί της Ευρώπης αν, όντως, συμφωνούν να θυσιάσουν τη θέρμανσή τους το χειμώνα, να πεινάσουν και να εξαθλιωθούν με αναρίθμητους τρόπους, να βιώσουν ανισότητες κατανομής που αναρριχώνται σε δυσθεώρητα ύψη, να αντιμετωπίσουν μια ανεξέλεγκτη ύφεση και ανεργία, στην προσπάθεια τιθάσευσης του πληθωρισμού κλπ. κλπ;. Τοσούτω μάλλον, που οι λαοί δίνουν ήδη και ξεκάθαρα την απάντησή τους με τις ολοένα εντονότερες διαμαρτυρίες τους, στους δρόμους όπου ξεχύνονται καθημερινά. Απαντήσεις, που στρέφονται κάθετα εναντίον αυτών των καταστρεπτικών αποφάσεων, της ηγεσίας της ΕΕ, που πάρθηκαν ερήμην τους. Και φευ δεν είναι εύκολο να κατηγορηθούν οι διαμαρτυρόμενοι λαοί, ούτε ως ακροδεξιοί και ναζιστές, αλλά ούτε και ως κομμούνια.
Ο πόλεμος, ωστόσο, συνεχίζεται απτόητος, με τη χρήση ολοένα πιο επικίνδυνων μεθοδεύσεων, που αναπόφευκτα οδηγούν στη ευρύτερη συνειδητοποίηση της πραγματικότητας: ότι, ουσιαστικά δηλαδή, πρόκειται για τον Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υβριδικής μορφής προς το παρόν, ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και τη Ρωσία. Αλλά, και ότι η απειλή χρήσης πυρηνικών μας αγγίζει ήδη.
Εν όψει όλων αυτών, αλλά και των χιλιάδων ψυχών που φεύγουν από τη ζωή σε καθημερινή βάση (ασχέτως αν και κατά πόσον είναι «δημοκράτες»)δεν θα έπρεπε, επιτέλους, να τεθεί επί τάπητος, το ερώτημα: ποιους ωφελεί η συνέχιση αυτού του πολέμου, και τι ακριβώς επιδιώκεται μέσω αυτού;