ΣΥΜΦΙΛΙΩΣΗ
Όταν επιτέλους έγινα φίλος με τον εαυτό μου, γιατί
άργησα πολύ, όπως και οι περισσότεροι νομίζω,
αυτός για να το γιορτάσουμε, μου άφησε στα χείλη
μερικούς ρυθμικούς στίχους.
ΤΟ ΤΡΕΝΟ
Η ζωή σαν να ναι τρένο
πάνω σε γραμμές κυλάει
και πριν να το καταλάβεις
να κατέβεις σου ζητάει.
Τότε σκέφτεσαι τις στάσεις
που χεις κάνει στο ταξίδι
κάθε μια της ένα δάκρυ
του μυαλού ένα παιχνίδι.
Ένα φύλλο από λουλούδι
που μυρίζεις και τ’ αφήνεις
ένα άρωμα του αγέρα
τόπος που σε καθορίζει.
Κάποτε έρχεται μια μέρα
που τα φύλλα ξαναγγίζεις
μέσα τους βαθειά κοιτάζεις
σαν καθρέπτης που γυρίζει.
Γι΄ αυτό μόνιμα ονειρέψου
να χεις χρώμα στο ταξίδι
και αν χάσεις δεν πειράζει
η ζωή είναι παιχνίδι.
Α. Δ. ΓΑΚΗΣ