Τώρα που καταλάγιασε η θλίψη και η συγκίνηση από το φευγιό μιας κυρίας, που σφράγισε με την πρωταγωνιστική παρουσία της τον Ελληνικό κινηματογράφο, στα καλύτερα του χρόνια, αφού ουδείς γνωρίζει για πόσες δεκαετίες θα παίζονται οι ταινίες της που μας την θυμίζουν πάντα ολοζώντανη. Ο λόγος για την αλησμόνητη Μάρθας Καραγιάννη, που σαν κι αυτή καμία άλλη. Ας απασχοληθεί η κοινωνία σχετικά με την εξώδικο διαδικασία της αποτέφρωσης που είναι ένας νεωτερισμός εισαγόμενος καί αυτός όπως και τόσοι άλλοι, από δυτικές κοινωνίες.
Λες και δεν περισσεύει γη να δεχθεί τον φόρτο. Το πως …..είναι το ύπατο ανθρώπινο δικαίωμα του πανίσχυρου παράγοντα στον πλανήτη γη που είναι ο άνθρωπος. Όμως ουδείς αποτεφρώνεται αν δεν το έχει επιλέξει ο ίδιος. (Ας μήν θυμηθούμε τα Ναζιστικά κρεματόρια, αφού Ναζί δεν είμαστε). Όμως αρκεί αυτή η τελετή, που μόνον τελετή δεν είναι, να μην βλάπτει το ήδη «στενοχωρημένο» περιβάλλον, που λόγω του ότι για την διεξαγωγή της καταναλώνει το ζωτικό οξυγόνο, που τόσο μεγάλη ανάγκη έχουν αυτοί που πίσω μένουν.
Οι πράσινοι, οι οικολόγοι, οι δια το περιβάλλον ανησυχούντες τί επ ´ αυτού φρονούν;
Ας διατυπώσουν την θέση τους, διότι όταν στη χώρα μας δεν επιτρεπόταν η καύση,
το μέτρο χαρακτηρίσθηκε «σκοταδισμός» δημοσία.