Κώστα Δημ Χρονόπουλου
Χρόνια – και ζαμάνια –τα ίδια και τα ίδια φληναφήματα. Οι περί των πολιτική ασχολούμενοι, αλλά και τα ΜΜΕ «αγωνιούν» και θέτουν μονότονα το ερώτημα (ακόμη και σε Αρχηγό νέου κόμματος ή σε ανεξάρτητο υποψήφιο) : «Εσείς, μετεκλογικά, με ποιόν θα συνεργαστείτε;». Το ερώτημα –εκτός από την βαθύτερη φιλοσοφική του διάσταση, την εξόφθαλμη κουτοπονηριά –προξενεί κλαυσίγελω!.
Ποιος άραγε υποψήφιος (άτομο ή κόμμα που κατεβαίνει στον εκλογικό στίβο για να εκλεγεί απλώς ή και να πρωτεύσει ) το κάνει –ή αισθάνεται υποχρεωμένος –να συνεργαστεί δηλ να εκτεθεί δεσμευόμενος εκ των προτέρων; Αν δηλώσει πρόθεση /προτίμηση συνεργασίας, τότε αυτοακυρώνεται. Είναι τόσο δύσκολο να γίνει αντιληπτό;. Αφού κάποιος /κάποιο κόμμα συζητεί και εκφράζει τη διάθεση/πρόθεσή του να συμπορευτεί , γιατί δεν προσχωρεί στο άλλο κόμμα από πριν, ώστε να συγκροτήσουν ενιαίο (ισχυρότερο) κομματικό σχηματισμό;.
Τι καιροσκοπισμός , μετά περισσής ανοησίας, θα ήταν η αυτοτελής κάθοδος, μετά –προεκλογικής αυτοδεσμεύσεως;. Εξάλλου οι, όποιες, συνεργασίες, είθισται να είναι μετεκλογικό συμβάν. Εκτιμώ ότι όποιος θέτει το – κλασσικό κατάντησε – ερώτημα είναι ολιγοφρενής ή κουτοπόνηρος. Και όποιος δέχεται να απαντήσει φαιδρολόγος. Τίθεται και άλλο βαρύγδουπο ερώτημα , από περινούστατους τύπους:
«Εσείς πως αυτοπροσδιορίζεστε; Που τοποθετείστε στο πολιτικό χώρο/φάσμα;». Εδώ ποιόν να πρωτολυπηθείς και ποιόν να πρωτοκλάψεις; Τον «λειτουργό» της ενημέρωσης ή τον δυστυχή ανακρινόμενο πολιτευτή που πρέπει να απαντήσει;. Δεν γίνεται αποδεκτό το άτοπο αυτό ερώτημα. Απογοητεύει δε, επειδή δείχνει έντονο παραπολιτικό /κουτσομπολίστικο ενδιαφέρον (του ρεπόρτερ /παρουσιαστή/ καναλιού ή εντύπου) για το αν είναι ο συνεντευξιαζόμενος Δεξιός, Αριστερός, Ενδιάμεσος /Κεντρώος ,Ρόζ , Κόκκινος, Μπλέ, ή (πολιτικά) Τραβεστί. Αντί να συζητείται το πρόγραμμα και ο τρόπος αντιμετώπισης των καυτών κοινωνικών προβλημάτων, το ενδιαφέρον εστιάζεται στο ποια ταμπέλα /χαρακτηρισμός, θα του φορέσουν ή θα φέρει ο ίδιος μαζί του για να την εκθέσει δημόσια. Μάθαμε /μας εξέμαθαν να ενδιαφερόμαστε για το περιτύλιγμα, τις ταμπέλες , τους αυτοπροσδιορισμούς και τις αυτοαναγορεύσεις και όχι για το περιεχόμενο /το πρόγραμμα . Θλίψη!. Ταμπέλες , συνθήματα, τσιτάτα, στιχάκια, διαχωρισμοί , αλληλοβρισίματα, παρελθοντολογία , ανάξεση εμφυλιοπολεμικών πληγών κ.ο.κ. Καλώς ορίσαμε στο (Δημοκρατικό;) Βασίλειο της υποκρισίας, της ιδεοληψίας, του διχασμού και της ελευθεριότητας.
ΥΓ Και όλα τα παραπάνω που; Μα εδώ που γεννήθηκε η …. Δημοκρατία, άναψε ο φάρος του πανανθρώπινου πολιτισμού, μεταξύ πολλών άλλων επιτευγμάτων. Βέβαια γεννηθήκαμε κι εμείς εδώ, οπότε όλα εξηγούνται!……