Ο τουρκικός στρατός δεν έχει κάνει άλλο πόλεμο εδώ και εκατό χρόνια, εκτός από τον πόλεμο κατά των Κούρδων. Υπήρξε, βέβαια, η εισβολή στην Κύπρο το 1974, αλλά δεν μπορεί να ονομαστεί πόλεμος. Ήταν μια απλή επιχείρηση απόβασης και ο ελληνικός στρατός δεν πολέμησε. Δεν υπήρξε πόλεμος όπως τον ξέρουμε. Φυσικά, το βόρειο τμήμα της Κύπρου είναι ακόμη σήμερα κατεχόμενο», δηλώνει το μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του PKK Μουζάφερ Αγιάτα καθώς περιγράφει τον ρόλο της Τουρκίας ως υποστηρικτή της τρομοκρατίας και πολεμοκάπηλου στην περιοχή.
Πώς θα ταξινομούσατε την τρέχουσα φάση του πολέμου στο Κουρδιστάν;
Μπορούμε να δούμε τη σημερινή αντίσταση στο Κουρδιστάν και τις προσπάθειες του τουρκικού κράτους να καταστείλει αυτή την αντίσταση ως το τελικό στάδιο ενός μεγάλου ιστορικού αγώνα. Το φινάλε ενός πολέμου 40 ετών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ο φασισμός έχει χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του.
Επί του παρόντος, χρησιμοποιεί χημικά όπλα και τις πιο βαριές βόμβες.
Το τουρκικό κράτος έχει έτσι κι αλλιώς έναν τεράστιο στρατό. Είναι μέλος του ΝΑΤΟ εδώ και 70 χρόνια και έτσι έχει στη διάθεσή του όλο τον εξοπλισμό της στρατιωτικής συμμαχίας.
Από την ίδρυσή της, η Δημοκρατία της Τουρκίας έχει διεξάγει πόλεμο μόνο εναντίον του κουρδικού λαού. Αυτή η ιστορική διάσταση συχνά παραβλέπεται.
Ο τουρκικός στρατός δεν έχει κάνει άλλο πόλεμο. Υπήρξε η εισβολή στην Κύπρο το 1974, αλλά δεν μπορεί να ονομαστεί πόλεμος. Ήταν μια απλή επιχείρηση απόβασης και ο ελληνικός στρατός δεν πολέμησε. Δεν υπήρξε πόλεμος όπως τον ξέρουμε. Φυσικά, το βόρειο τμήμα της Κύπρου είναι ακόμη κατεχόμενο. Οι αντάρτες είχαν ήδη προετοιμάσει το έδαφος για την κατοχή δημιουργώντας χάος στο έδαφος.
Αλλά εναντίον του κουρδικού λαού, ολόκληρης της αεροπορίας, όλων των νόμιμων και παράνομων δυνάμεων, των πιο βάναυσων μεθόδων, από τον αντάρτικο, τη Χεζμπολάχ, το JITEM, ανθρώπους όπως ο Mehmet Ali Ağca και ο Mehmet Ağar και ομάδες μισθοφόρων όπως ο SADAT, μέχρι μισθοφορικές συμμορίες όπως το ISIS και η αλ-Νούσρα στάλθηκαν στον πόλεμο κατά των Κούρδων.
Αυτόν τον ολοκληρωτικό πόλεμο διεξάγει μόνο του το τουρκικό κράτος;
Φυσικά και όχι. Η Τουρκία δεν έχει τόσο τεράστιους πόρους, γιατί ο ανταρτοπόλεμος είναι πόλεμος φθοράς. Όχι μόνο το κόστος των όπλων, των πυρομαχικών και του προσωπικού, αλλά και πολλές κοινωνικές, κοινωνικές, ψυχολογικές, διπλωματικές και πολιτικές πτυχές πρέπει να ληφθούν υπόψη – το τίμημα ενός τέτοιου πολέμου είναι επομένως πολύ υψηλό. Η Τουρκία δεν θα μπορούσε να πολεμήσει αυτόν τον πόλεμο χωρίς την υποστήριξη του ΝΑΤΟ. Δεν θα ήταν δυνατό να συνεχιστεί αυτός ο πόλεμος εάν το PKK δεν είχε κηρυχθεί τρομοκρατική οργάνωση υπό την αιγίδα των ΗΠΑ και εάν το ΝΑΤΟ δεν είχε ανανεώσει οριστικά τα όπλα και τον εξοπλισμό του τουρκικού στρατού.
Η εξέγερση του PKK είναι διαφορετική από τις κλασικές κουρδικές εξεγέρσεις. Προηγουμένως, οι προσπάθειες των Κούρδων να οργανωθούν και να προετοιμαστούν για πόλεμο, να αναπτύξουν στρατηγική και τακτική και να δημιουργήσουν κατάλληλες οργανώσεις δεν ήταν ολοκληρωμένες. Μάλλον, το κράτος είχε προετοιμαστεί και επιτεθεί. Προκάλεσε τον πόλεμο και χρησιμοποίησε όλα τα μέσα, ιδιαίτερα την αντίσταση μεταξύ των Κούρδων. Για το λόγο αυτό, όλες οι αντιστάσεις και οι αγώνες περιορίζονταν ως επί το πλείστον σε μια στενή περιοχή και έτσι μπορούσαν να κατασταλεί σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Η αντιμετώπιση ενός κράτους από απλούς αντάρτες
Η ισχύς του κράτους μπορεί να συγκριθεί με τη σημερινή κατάσταση, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Το κράτος είχε στρατό, γραφειοκρατία, μέσα ενημέρωσης, διπλωματία και εξωτερικές σχέσεις. Οι προετοιμασίες του ήταν ολοκληρωμένες. Είχε προϋπολογισμό και αυτό χρησιμοποιήθηκε για τον πόλεμο.
Η άλλη πλευρά δεν είχε τίποτα από όλα αυτά. Ούτε μπορούσε να κάνει οργανωμένο ανταρτοπόλεμο. Όταν οι βιότοποι των ανθρώπων καταστρέφονται, τα χωριά τους εκκενώνονται ή γίνονται σφαγές εναντίον αμάχων, τέτοια κινήματα συνήθως δεν μπορούν να συντηρηθούν και να διαλυθούν. Αυτό έχει επηρεάσει μαζικά την αυτοπεποίθηση των Κούρδων. Έχουν αναπτύξει την αίσθηση ότι δεν θα μπορούσαν να επιβληθούν ενάντια στο κράτος. Εκτιμήσεις του τύπου «Δεν μπορούμε να νικήσουμε το κράτος, το κράτος είναι ισχυρό, πάντα κερδίζει, δεν πρέπει να στεκόμαστε απέναντι του» έχουν διαποτίσει την κοινωνία ως το μεδούλι.
Το τουρκικό κράτος συνεχίζει να διαδίδει αναφορές για αμέτρητους αντάρτες που σκοτώθηκαν. Σε τι στοχεύουν αυτές οι εκθέσεις;
Ο υπουργός Πολέμου, Χουλουσί Ακάρ, έγινε ένας πραγματικός υπουργός κηδειών.
Υπουργός για τους θανάτους. «Έχουμε εξουδετερώσει 35.000 τρομοκράτες από το 2015», υποστήριξε. 35.000 άνθρωποι σημαίνει 35.000 οικογένειες. Άλλωστε αυτοί οι υποτιθέμενοι νεκροί δεν φύτρωσαν στο χωράφι, έχουν οικογένειες, γείτονες, φυλές, συγγενείς. Με αυτόν τον τρόπο, ολόκληρη η κουρδική κοινωνία ρίχνεται στο πένθος. Τα πτώματα χρησιμοποιούνται ως μέτρο επιτυχίας και αυτοεπαίνου. Φυσικά, πρόκειται για ψυχολογικό πόλεμο. Όταν εξετάζουμε αυτή την προσέγγιση, βλέπουμε ότι το κράτος έχει ξεπεράσει κάθε ανθρώπινο όριο. Η γλώσσα του είναι τοξική και παγωμένη. Δεν έχει καν σεβασμό στους νεκρούς. Ορισμένοι όροι χρησιμοποιούνται για να θολώσουν τη συνείδηση και το μυαλό της κοινωνίας. Όταν πρόκειται για χειραγώγηση και χρήση του μυαλού για τα αρνητικά, είναι παγκόσμιας κλάσης. Μιλάνε για 35.000 «τρομοκράτες»…
Καθημερινά ψέματα…
Φυσικά και αυτά τα στοιχεία αμφισβητούνται. Αυτό είναι πολύ ξεκάθαρο στη Ροζάβα. Κάθε μέρα λένε: «Εξουδετερώσαμε πέντε τρομοκράτες, δέκα τρομοκράτες που ετοίμαζαν απόπειρα διείσδυσης στα σύνορα». Τα περισσότερα από αυτά τα μηνύματα είναι ψέματα.
Έτσι πρέπει να δημιουργηθεί μια συγκεκριμένη αντίληψη. Είναι να πούμε στις κοινωνίες και τα κράτη του κόσμου:
«Είμαστε υπό απειλή, τα σύνορά μας δεν είναι ασφαλή. Τα σύνορά μας ξεπερνιούνται και παραβιάζονται συνεχώς. Γι’ αυτό εισβάλουμε στη Συρία. Το κάνουμε για να εξουδετερώσουμε την τρομοκρατία».
Αλλά όλος ο κόσμος είναι παρών στη Συρία. Η αεροπορική κυριαρχία βρίσκεται στα χέρια των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Η Βρετανία και η Γαλλία είναι επίσης εκεί. Υπάρχει ο συνασπισμός κατά του ISIS.
Οι Κούρδοι δεν επιτέθηκαν ποτέ στην Τουρκία από τη Συρία. Δεν έχουν επιθετικές δυνάμεις και καμία πρόθεση ως προς αυτό. Όλοι το γνωρίζουν αυτό γιατί όλες οι υπηρεσίες πληροφοριών, τα αναγνωριστικά αεροπλάνα και οι δορυφόροι παρακολουθούν την περιοχή. Οι Κούρδοι δεν έχουν αεροπλάνα, ούτε τανκ. Γιατί να επιτεθούν στην Τουρκία; Το ISIS τους επιτέθηκε και αντέδρασαν. Πολέμησαν κατά του ISIS.
Οι Κούρδοι στη Συρία υφίστανται επανειλημμένα πίεση από ψευδείς αναφορές, απειλές και εκβιασμούς.
Το τουρκικό κράτος τροφοδοτεί τον ISIS και του ανοίγει τα εδάφη του. Δημιουργεί αστάθεια, ανασφάλεια, φόβο και πανικό στη Συρία και τη Ροζάβα.
Αναγκάζει τους ανθρώπους να φύγουν και να μεταναστεύσουν. Προσπαθεί να δημιουργήσει σύγχυση και να καταστρέψει την ειρήνη στην περιοχή μέσω δολοφονιών, σαμποτάζ και κατασκοπείας.
Με άλλα λόγια, το τουρκικό κράτος κάνει τα πάντα για να καταστρέψει την κοινωνία.
Κάνει ό,τι μπορεί να γίνει σε έναν γείτονα. Είναι άδικο, μονόπλευρο, σκληρό.
Οι Κούρδοι δεν θέλουν τίποτα από την Τουρκία. Δεν έχουν απαιτήσεις. Το τουρκικό κράτος υποστηρίζει την καταστροφή και τον αφανισμό. Είναι πηγή κακού. Η νοοτροπία του είναι χτισμένη πάνω στο κακό και το διαδίδει στο περιβάλλον του.
Όταν βρίσκεται υπό πίεση, ο Ερντογάν λέει ότι «θα καταστρέψει τον διάδρομο του τρόμου, όχι τον κουρδικό διάδρομο». Γιατί τότε οι Κούρδοι στιγματίζονταν πάντα ως «τρομοκράτες»;
Γιατί αγνοείται η τρομοκρατία που ασκεί η Τουρκία; Είναι θεμιτό; Είναι τυραννία να καταλαμβάνεις άλλες χώρες, να εκτοπίζει τον πληθυσμό τους και να αλλάζει τη δημογραφική δομή σύμφωνα με τη δική του επιθυμία.
Η Τουρκία διαπράττει αυτά τα εγκλήματα ενώπιον του κόσμου. Προσπαθεί να κάνει κάθε είδους συμφωνίες σε αυτό το πλαίσιο. Μυστικές συμφωνίες με τη Ρωσία, το ΝΑΤΟ και τώρα με το συριακό καθεστώς.
Πρόκειται για μια κοινή βάση για την καταστροφή των Κούρδων. Μετά από αυτό, όλα τα άλλα σημεία θα μπορούσαν να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν επί του παρόντος επιπτώσεις στην τουρκική εσωτερική σταθερότητα. Λέγεται ότι περισσότεροι από ένα εκατομμύριο Σύροι πρόσφυγες έχουν λάβει την τουρκική υπηκοότητα. Ο Ερντογάν θέλει να τους χρησιμοποιήσει για την εσωτερική πολιτική του σταθερότητα στην Τουρκία.
Οι Σύροι δεν έγιναν δεκτοί για ανθρωπιστικούς λόγους. Η παραδοχή είχε πολιτικά κίνητρα. Οι πρόσφυγες ταπεινώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν ως φτηνό εργατικό δυναμικό. Αποκλείστηκαν και περιφρονήθηκαν. Αυτό είναι ήδη γνωστό.
Αν φύγουν αυτοί οι φτηνοί εργάτες, η τουρκική οικονομία θα υποφέρει. Αυτοί οι άνθρωποι χρησιμοποιούνται ως μοχλός κατά της Ευρώπης.
Οι ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι πλέον σε θέση να καταγγείλουν ή να επικρίνουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τον πόλεμο, τις σφαγές και τους βιασμούς στην Τουρκία.
Η Τουρκία κάποτε επρόκειτο να ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υποτίθεται ότι πληρούσε τα κριτήρια της Κοπεγχάγης. Τώρα συμβαίνει το αντίθετο.
anfenglishmobile.com
—
© Βαλκανικό Περισκόπιο –Γιῶργος Ἐχέδωρος