Πολλά σχολιάζονται για το αν μία πολεμική ρητορική αποβλέπει ή οδηγεί σε πόλεμο.
Η απάντηση είναι ένα μεγάλο ΙΣΩΣ. Η ιστορία διδάσκει πως η πολεμική ρητορική έχει οδηγήσει όχι μόνο σε πόλεμο, αλλά και σε ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ Εθνών.
Διαχρονικά. Και αυτό συμβαίνει κατά κανόνα όταν ο ρήτωρ νομίζει ότι ή είναι πολυπληθέστερος ή και πιό δυνατός. Ποτέ δεν έχει όμως αυτό συμβεί, όταν ο ρήτωρ είναι τα αντίθετα. Μία φορά το αποτόλμησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η Ελλάδα το έζησε και το ζεί. Αμέσως μετά την καταστροφή οι δικοί του την απέδωσαν στο Βασιλιά χαρακτηρίζοντας αυτόν Γερμανόφιλο, και ξεπλύθηκαν.
Εδώ όμως πρέπει να τονιστεί πως άλλο ο πόλεμος, και άλλο το απελευθερωτικό κίνημα, που πάνω σε αυτό το τελευταίο περνώντας το καταλλήλως τω τρόπω παντί στους ισχυρούς, πέτυχαν ότι πέτυχαν οι Τούρκοι στην Κύπρο, και προσπαθούν να πετύχουν και στο Αιγαίο, πέραν των έξι μιλίων στόν αέρα, που με δόντια και με νύχια προσπαθούν να συντηρήσουν αυτή την διεθνοποίηση του εναέριου χώρου που ξεκίνησαν μαζί με την Κύπρο ελέω Κίσιντζερ, έχοντας στο μυαλό τους σχέδια για πολύ περισσότερα πάνω στα οποία νυχθημερόν όχι τώρα απλά αγορεύουν, αλλά και ευθέως απειλούν.
Τώρα γιατί δεν το αρχίζουν όπως λένε οι ίδιοι «στο πεδίο» χωρίς να διευκρινίζουν πεδίο, γλυκαμένοι από την Κύπρο κλπ, είναι διότι κάτι τους συγκρατεί, και το ξέρουν ποίο αυτό είναι. Το γνωρίζουν, και καιροφυλακτούν να το υπερκεράσουν, όπως επερκέρασαν τα προηγούμενα, με τον τρόπο που πολύ καλά γνωρίζουν, όταν θα
«αλλάξει ο καιρός».
Ναι έχει ο καιρός γυρίσματα και αυτά τα γυρίσματα δεν είναι κατά κανόνα πάντα τα ίδια. Έχει και έκτακτα. Συνεπώς μεγάλη προσοχή στα σχετικά δελτία! Μεγάλη._