Μαθήματα θάρρους και δύναμη ψυχής από έναν μουσικό που συνθέτει υπέροχες μελωδίες με το ένα χέρι του. Ο 35χρονος Πέτρος Πέτρου, ο οποίος έχει πτυχίο στη Χημεία και τη Φαρμακευτική από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και διατηρεί το δικό του φαρμακείο στην Καλαμαριά, αποφάσισε πριν από 14 χρόνια να κυνηγήσει παράλληλα και το όνειρό του στη μουσική.
Του Ηλία Μαραβέγια
«Η απόφαση πάρθηκε ύστερα από την επίσκεψή μου στο σπίτι ενός φίλου μου, ο οποίος έτυχε να παίξει στο πιάνο τη “Ρόζα”, το υπέροχο αυτό κομμάτι του Θάνου Μικρούτσικου, σε στίχους Αλκη Αλκαίου, που έχει ερμηνεύσει ο Δημήτρης Μητροπάνος. Κάτι έγινε μέσα μου τότε και είπα: “Θα μάθω πιάνο”» λέει ο Πέτρος Πέτρου στην «Espresso».
Το γεγονός ότι γεννήθηκε με κινητικό πρόβλημα στο αριστερό χέρι δεν λειτούργησε για τον ίδιο ως τροχοπέδη. «Δημιουργώ μόνο με το δεξί. Γράφω πρώτα τη μουσική και μετά πάω στον υπολογιστή και κάνω την ενορχήστρωση. Το πρόβλημά μου είναι ουσιαστικά αριστερή ημιπληγία, δηλαδή κάτω από τον αριστερό καρπό μου δεν υπάρχει κινητικότητα» εξηγεί, συμπληρώνοντας ότι στην αρχή βρήκε τις πόρτες των ωδείων κλειστές. «Πολλά ωδεία, μεταξύ αυτών το Βορείου Ελλάδος και το Καλαμαριάς, που είναι και τα δύο καλύτερα ωδεία στη Θεσσαλονίκη, με απέρριψαν λόγω του χεριού μου. Το μόνο ωδείο που με δέχτηκε ήταν το “Μελωδία”, όπου οι καθηγητές με αγκάλιασαν λέγοντάς μου: “Κανένα πρόβλημα, θα μάθεις να παίζεις με το ένα χέρι!” Αρχικά δεν είχα στον νου μου να συνθέσω και λέω “Ο.Κ., δεν θα παίζω με το κλειδί του Φα, που είναι του αριστερού χεριού, θα παίζω μόνο μελωδία, όχι συγχορδίες”».
Το 2008 ο Πέτρος Πέτρου ξεκίνησε μουσικές σπουδές και μερικά χρόνια μετά, το 2015, μπήκε στη διαδικασία της σύνθεσης. «Ξεκίνησα με μια μπαλάντα, τις “Ξυπόλητες ελπίδες”, σε στίχους Αναστάσιου Ακρίτα. Επειτα έγραφα για χρόνια μουσική meditation, γιατί κάνω διαλογισμό και μου έβγαινε αυθόρμητα» αναφέρει ο καλλιτέχνης, αποκαλύπτοντας πως το ίνδαλμά του στην κινηματογραφική μουσική είναι ο αλησμόνητος Βαγγέλης Παπαθανασίου. Χάρη σ’ αυτόν, όπως μας λέει, έγραψε δύο κομμάτια, το «Waves of Rain» και τις «Σειρήνες», με το δεύτερο να είναι ακόμη σε μορφή demo. Μιλώντας κατόπιν για την πρόσφατη επιτυχία του, το ορχηστρικό κομμάτι «Λία η Σμυρνιά», που κυκλοφορεί από τη Real Music, ο 35χρονος μουσικοσυνθέτης σημειώνει πως επηρεάστηκε από την Ευανθία Ρεμπούτσικα. Ο ίδιος έχει ρίζες στη Σμύρνη από την πλευρά της γιαγιάς του και ήθελε έτσι κι αλλιώς να τιμήσει την καταγωγή του μέσα από μια σχετική δημιουργία. Ωστόσο, το κομμάτι «Λία η Σμυρνιά» αποτελεί έναν συνδυασμό εικόνων από το ανατολίτικο καφέ «Το σπίτι μου μπαρ», όπου σύχναζε στη Θεσσαλονίκη, και της επιθυμίας του να γράψει κάτι για μια φίλη του, την Κοραλία, που τη φωνάζουν «Λία». Το ορχηστρικό κομμάτι γνωρίζει ήδη μεγάλη απήχηση, καθώς έχει ακουστεί σε εκδηλώσεις διοργανώσεων όπως η ΔΕΘ και η Εκθεση Βιβλίου στο Ζάππειο, ενώ θα είναι και το βασικό soundtrack σε εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή, που θα λάβει χώρα στην Καλαμαριά.
Οπως τονίζει ο Πέτρος Πέτρου η έμπνευση για τον ίδιο είναι ένα μυστήριο. Τα πρωινά δουλεύει στο φαρμακείο του και τα βράδια κάθεται στο πιάνο του και δημιουργεί. «Αν καθίσω να γράψω την ημέρα, θα δυσκολευτώ. Το βράδυ, όμως, κλείνω όλα τα φώτα και αφήνω τα μάτια της ψυχής να μιλήσουν και να οδηγήσουν τα βήματά μου στη μουσική. Μπορεί να καθίσω μία ώρα με σβηστά τα φώτα και να γράφω. Στη “Λία τη Σμυρνιά” έγραψα πέντε μουσικές για να καταλήξουμε με τον συνεργάτη μου, τον Διαμαντή Καραγιαννακίδη, σε εκείνη της ηχογράφησης» λέει ο καλλιτέχνης, ο οποίος έχει στα σκαριά πολλά μουσικά πρότζεκτ σε συνεργασία με τον παραγωγό του Πέτρο Βασιλειάδη, από μια όπερα και ένα συμφωνικό έργο μέχρι μια ολόκληρη σειρά τραγουδιών. Ο ίδιος, μάλιστα, επικοινωνεί τα σχέδιά του με τον κόσμο και μέσω της σελίδας του στο facebook, που είναι η εξής: petrou petros official.
«Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη και σκέφτομαι πως κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου παρότι έχω αυτή την κινητική ιδιαιτερότητα. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ τις φράσεις “ειδικές ανάγκες” ή “άτομο με αναπηρία” – τις θεωρώ άσχημες… Με πληγώνει να ακούω τη λέξη “ανάπηρος”, γιατί βίωσα έντονο bullying όταν ήμουν μικρός από συμμαθητές μου. Τώρα, φυσικά, μπορώ να τους δικαιολογήσω κάπως, γιατί καταλαβαίνω πως τα παιδιά είναι σκληρά και απλά αναπαράγουν λέξεις που ακούνε» εξομολογείται στην «Espresso» από καρδιάς. «Αν και είμαι πράος άνθρωπος, όταν ακούσω να κοροϊδεύουν άτομο με ειδικές ικανότητες, τότε γίνομαι ταύρος μαινόμενος, γιατί αυτοί οι άνθρωποι είναι οι μαχητές της ζωής. Εχω γνωρίσει άτομα με ιδιαιτερότητες πολύ πιο σοβαρές από τη δική μου. Με εξοργίζει η κοροϊδία απέναντί τους, γιατί δεν ξέρουν τι αγώνα κάνουν τα άτομα αυτά και οι οικογένειές τους… Εγώ έκανα φυσιοθεραπείες από 9 μηνών, αλλά κανείς δεν το ήξερε, δεν το έλεγα γιατί δεν ήθελα να με λυπούνται. Παρ’ όλα αυτά, με ένα χέρι βρήκα τη δύναμη να φτάσω εδώ που είμαι. Ο Θεός αφαιρεί κάτι από τα άτομα με ιδιαιτερότητες, αλλά μας δίνει ένα χάρισμα. Εμένα μου έδωσε το χάρισμα να μπορώ μέσω της μουσικής μου να αγγίζω τις ψυχές των ανθρώπων. Και αυτό είναι ένα δώρο που θέλω να προσφέρω» καταλήγει.