Ένα πλοίο αταξίδευτο
σε απάνεμο όρμο
στους καιρούς αναλώνεται
που εγύρνα τον κόσμο.
Αγναντεύει τα πέλαγα
και οι πόθοι το λιώνουν
και τα σίδερα θλίβονται
να ‘χε πίσω το χρόνο.
Σε λιμάνια που άραξε
το μυαλό του γυρίζει
μυρωδιές το τυλίγουνε
που η σάρκα χαρίζει.
Και σα φτάνει στα μάτια της
ένα δάκρυ κυλάει
να πετάξει στον κόσμο της
η ψυχή λαχταράει.
Όσα χρόνια και αν πέρασαν
και αν αλλάζουν οι τόποι
λησμονιά δε γνωρίζουνε
οι αλύτρωτοι πόθοι.
Α.Δ.ΓΑΚΗΣ