«Η επίκληση του απορρήτου σε τέτοιες περιπτώσεις (υποκλοπών) υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δηµόσιου βίου». Το συµπέρασµα δεν ανήκει σε κάποιον αριστερό δικαιωµατιστή αλλά στον Κώστα Καραµανλή, πρώην πρωθυπουργό, ιστορικό στέλεχος και πρώην πρόεδρο της Ν∆. Εχει δίκιο ο Κώστας Καραµανλής ή συµπεριέλαβε τη συγκεκριµένη φράση στην οµιλία του στα Ανώγεια για να χτυπήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη;
Στις δηµοκρατίες κάθε απόρρητη διαδικασία έχει θεσπιστεί για να τις προστατεύει και όχι για να τις υποσκάπτει. Οι απόρρητες διαδικασίες που προβλέπονται ακόµη και στις υπηρεσίες πληροφοριών όπως η ΕΥΠ δεν τηρούνται για να απειλήσουν τα δικαιώµατα των πολιτών αλλά για να προστατεύσουν την ασφάλεια της χώρας και του πολιτεύµατός της, δηλαδή της δηµοκρατίας.
Όταν ένας εισαγγελέας τηρεί απόρρητες διαδικασίες κατά τη διάρκεια µιας έρευνας, δεν το κάνει για να µπορεί να ασκήσει δίωξη σε όποιον θέλει χωρίς να δίνει λογαριασµό σε κανέναν, αλλά για να διασφαλίσει το αδιάβλητο της έρευνας και το δίκαιο του αποτελέσµατος. Οταν ένας αστυνοµικός κρατά απόρρητες πληροφορίες, δεν το κάνει για να µπορεί να τις «µαγειρέψει» ή να τις στρεβλώσει αλλά για να διαφυλάξει ότι όλα θα γίνουν χωρίς παρεµβάσεις και χωρίς τον κίνδυνο να κατηγορηθούν και να εκτεθούν αθώοι. Οταν ο δηµοσιογράφος τηρεί το απόρρητο των πηγών του, δεν το κάνει για να αυθαιρετεί στην πληροφόρηση αλλά για να προστατεύει αυτούς που δέχονται να του δώσουν την πληροφορία.
Εν ολίγοις, το απόρρητο και η διαφύλαξή του σε µια δηµοκρατία δεν υπάρχουν για να καλύπτουν εγκλήµατα και εγκληµατίες. Οταν κάποιος καταθέτει ως µάρτυρας σε ένα δικαστήριο για φόνο, δεν λέει δεν µπορώ να καταθέσω γιατί θα αποκαλυφθεί πού βρισκόµουν εκείνη την ώρα και έτσι θα δηµοσιοποιηθούν προσωπικά µου δεδοµένα. Είναι υποχρεωµένος να καταθέσει και αν αρνηθεί, θα έχει τις συνέπειες του νόµου.
Στην περίπτωση των υποκλοπών, από την κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει διαπραχθεί έγκληµα κατά των πολιτών και της δηµοκρατίας. Η παρακολούθηση του Νίκου Ανδρουλάκη είναι παράνοµη ενέργεια που… κουρελοποιεί το σύνταγµα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης οµολόγησε πως αν γνώριζε για την παρακολούθηση, δεν θα την επέτρεπε. Αυτό οδηγεί σε δύο σενάρια: ή ο πρωθυπουργός θα έκανε παρέµβαση στη ∆ικαιοσύνη, παρότι ο Ανδρουλάκης είχε εγκληµατική δράση, ή δεν είχε εγκληµατική δράση και παρακολουθήθηκε µε υπογραφή εισαγγελέα µεν αλλά καταχρηστικά και επί της ουσίας παράνοµα. Κανένας δεν θέλει να ισχύει ότι ο πρωθυπουργός της χώρας θα κάλυπτε κάποιον εγκληµατία, πράκτορα ξένων δυνάµεων ή εξωγήινων. Είναι προτιµότερο το αθώο σενάριο για τον Μητσοτάκη, ότι έγινε κάτι άσχηµο καθ’ υπερβολή. Ισχύει; Θα ίσχυε ίσως αν ο Μητσοτάκης δεν αποδείκνυε κάθε µέρα ότι είναι ένοχος και µάλιστα για τα χειρότερα.
Ήλεγχε ο ίδιος την ΕΥΠ, τη διαµόρφωσε όπως ήθελε για να κατασκοπεύει πολιτικούς αντιπάλους και σήµερα εµποδίζει να γίνει έρευνα και να πέσει φως, όπως ζήτησε ο Κώστας Καραµανλής.
Οι τακτικισµοί ενοχής όµως από τον Μητσοτάκη αποκαλύπτουν πόσο περιττή θεωρεί τη δηµοκρατία.
Στην πιο πρόσφατη σκηνή του εγκλήµατος, τα µέλη της Ν∆ στην Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας της Βουλής επέτρεψαν ή µάλλον επέβαλαν σε όσους «ύποπτους» κάλεσαν για να εξετάσουν οµερτά. Αυτή την οµερτά, την οποία συναντάς στις µαφίες, τη βάφτισαν «απόρρητο».
Σύµφωνα µε το άρθρο 43Α του κανονισµού της Βουλής «στην επιτροπή θεσµών και διαφάνειας ανήκει ο κοινοβουλευτικός έλεγχος για τα ζητήµατα που αφορούν τη δραστηριότητα της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (Ε.Υ.Π.)». Στην επιτροπή προφανώς δεν ανήκει ο επιχειρησιακός έλεγχος της ΕΥΠ, ο οποίος ασκείται από τη διοίκησή της αλλά ο θεσµικός. Ο έλεγχος δηλαδή για το αν η ΕΥΠ λειτουργεί µες στα δηµοκρατικά πλαίσια και στους νόµους του κράτους δικαίου. Μετά την πτώση της χούντας τα κοινοβουλευτικά κόµµατα έχουν συµφωνήσει ότι η ΕΥΠ δεν µπορεί να δρα ανεξέλεγκτα και πρέπει να τελεί υπό τον έλεγχο της εκλεγµένης Βουλής. Αρµοδιότητα της Επιτροπής Θεσµών µάλιστα είναι και ο έλεγχος για την καταλληλότητα της ίδιας της διοίκησης της ΕΥΠ.
Γίνεται αντιληπτό ότι δεν είναι δυνατός ο θεσµικός έλεγχος της ΕΥΠ αν ο ελεγχόµενος για παρανοµία από την Επιτροπή Θεσµών απαντά ότι δεν απαντά για λόγους απορρήτου. Αν στις προθέσεις του νοµοθέτη (του συνόλου των κοινοβουλευτικών κοµµάτων εν προκειµένω) ήταν να µην ελέγχεται η ΕΥΠ, τότε δεν θα προβλεπόταν έλεγχος από την Επιτροπή Θεσµών και ∆ιαφάνειας.
Ακόµη όµως και αν υποθέσουµε ότι οι αρµοδιότητες της επιτροπής της Βουλής για κάποιους είναι θέµα ερµηνείας, ο ίδιος ο νόµος που διέπει τη λειτουργία και το «απόρρητο» της ΕΥΠ, ο 3649/2008 (άρθρο 14, παράγραφος 4), λέει ρητά ότι ο πολιτικός προϊστάµενος της ΕΥΠ µπορεί να δώσει άδεια να αρθεί η κάθε δέσµευση απορρήτου που αφορά την υπηρεσία. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης δηλαδή έπρεπε να δώσει άδεια και δεν το έκανε ώστε να ενηµερωθεί η επιτροπή για τους λόγους παρακολούθησης του Ανδρουλάκη. Κάλυψε τον εαυτό του και το έγκληµά του.
Ας πάµε όµως στο ειδικό. Η πλειοψηφία της Ν∆ στην εν λόγω επιτροπή επέλεξε τη fast track εξέταση όσων κλήθηκαν ενώπιόν της και µάλιστα µε διαδικασία µαζικής προσέλευσης και επιτηδευµένης σύγχυσης. Το δεύτερο που έκανε ήταν αντί να τονίσει σε όσους εξετάστηκαν ότι έχουν ποινικές ευθύνες αν δεν απαντούν σε ερωτήσεις, τους παραχώρησε το συγκαλυπτικό δικαίωµα του απορρήτου. ∆εν πρόκειται για µη τήρηση της διαδικασίας αλλά για επιλογή κοινοβουλευτικής και συνταγµατικής εκτροπής. Τα κόµµατα της αντιπολίτευσης έχουν ευθύνη που παρευρέθηκαν σε αυτήν τη διαδικασία, αντί να αποχωρήσουν και να την καταγγείλουν. Συµµετείχαν έτσι στη διαδικασία διακωµώδησης και ευτελισµού του κοινοβουλευτισµού.
Σε αυτήν τη διαδικασία, λοιπόν, προσήλθε ο πρώην µετακλητός υπάλληλος του Μαξίµου και πρωθυπουργικός ανιψιός Γρηγόρης ∆ηµητριάδης κι έβγαλε τη γλώσσα σε εκλεγµένους αντιπροσώπους του κοινοβουλίου λέγοντας ότι δεν απαντά σε ερωτήσεις λόγω του απορρήτου. Ο έχων την ιδιότητα του ανιψιού και µόνο και κατά πάσα πιθανότητα και του ενόχου µέσω ποιας νοµικής ή άλλης διαδικασίας απένειµε στον εαυτό του τη «σιωπή απορρήτου»; Σε αντίθεση µε τους βουλευτές-µέλη της επιτροπής που δεσµεύονται από το απόρρητο ακόµη και όταν αποχωρήσουν από το αξίωµα του βουλευτή, όπως προβλέπει ο νόµος, ο ∆ηµητριάδης από πού την ψώνισε αυτήν τη βολική δικαιολογία. Κι όταν αποφάσισε να τη στρέψει στα µούτρα των µελών του εθνικού κοινοβουλίου, γιατί δεν τον οδήγησαν στον εισαγγελέα;
Απόρρητο επικαλέστηκε και η εισαγγελέας της ΕΥΠ Βασιλική Βλάχου µε βάση, όπως ειπώθηκε, απόφαση εισαγγελέων του Αρείου Πάγου του 2011 που αποφάσισαν ότι η ηγεσία των ανώτατων δικαστηρίων δεν µπορεί να ελεγχθεί από τις επιτροπές της Βουλής γιατί κάτι τέτοιο συνιστά παρέµβαση στη δικαστική εξουσία και καταστρατηγεί τη διάκριση των εξουσιών. Η κ. Βλάχου δεν ανήκει βέβαια στην ηγεσία του Αρείου Πάγου, εκτός και αν της έχει αποδοθεί τέτοιο αξίωµα από αόρατα κέντρα. Αλλά ακόµη κι έτσι να ήταν, είναι σαν να λέµε ότι παίρνει απόφαση η Βουλή ώστε οι βουλευτές να µη δικάζονται από τη ∆ικαιοσύνη γιατί αυτό αποτελεί παρέµβαση της δικαστικής εξουσίας επί της νοµοθετικής. Πρόκειται για µια απόφαση των εισαγγελέων του Αρείου Πάγου που είχε στηρίξει ένθερµα ο τότε πρόεδρος της Ενωσης ∆ικαστών και Εισαγγελέων και νυν αντιπρόεδρος της Βουλής Χαράλαµπος Αθανασίου, η οποία εν τοις πράγµασι δεν έχει καµιά εφαρµογή, αφού από το 2011 έως σήµερα έχουν υπάρξει δεκάδες επιτροπές της Βουλής στις οποίες κατέθεσαν δικαστές και εισαγγελείς, ακόµη και µέλη της ηγεσίας του Αρείου Πάγου.
Ο πρόεδρος της Α∆ΑΕ και επίτιµος πρόεδρος του ΣτΕ υποστήριξε στην επιτροπή ότι δεν υπάρχει κανένα απόρρητο έναντι της Βουλής των Ελλήνων. ∆εν υπάρχουν διαδικασίες που παρακάµπτουν ή ακυρώνουν το εκλεγµένο όργανο των Ελλήνων στο όνοµα όποιων αναγκών. Όργανα παράκαµψης της Βουλής δεν υπάρχουν στις δηµοκρατίες. Οποιος αµφισβητεί τον συνταγµατικό ρόλο της Βουλής, τη διαφάνεια και τον έλεγχο θέτει εαυτόν εκτός δηµοκρατίας.
Αυτήν τη στιγµή το πρόβληµα δεν είναι µόνο η εκτροπή από τις δηµοκρατικές προβλέψεις, αλλά η προσπάθεια του Μητσοτάκη και µιας οµάδας συνενόχων του και στη ∆ικαιοσύνη να καθιερώσουν στην Ελλάδα κανόνες µαφίας.
Η αντιπολίτευση οφείλει να καταδείξει τον ρόλο τους και να ζητήσει να εφαρµοστούν οι νόµοι. Οι κανονικοί, όχι της µαφίας.