Είναι πλέον γεγονός. Όπου υπάρχει ανοχή, υπάρχει και «μπούλερ» κάτι σαν ψευτοπαλικαράς. Έχει μπεί στη ζωή μας γενικώς. Θες στη χώρα μας, στην πόλη μας, στη συνοικία μας, στα σχολεία μας (εκεί να δείς) στη γειτονιά μας. Πάντα υπήρχε, όμως η σημερινή ανοχή το ξεχειλώνει, και πρέπει να υπάρξουν απαντήσεις καταδικαστικές, και όχι θέσεις τύπου Δωδώνης. Όχι.
Ο βιασμός, δηλ. η επιβολή του δυνατού προς τον αδύναμο, πρέπει όχι μόνο να λέγεται αλλά και να καταδικάζεται σε όλες του τις μορφές αφού υπάρχει ακόμη και μεταξύ συζύγων. Καί πώς να γίνει αυτό; Πού αλλού από τα σχολεία, οποία σχολεία αντί αντί να τον μηδενίζουν εντός, αντιθέτως τον…… αυτά που βλέπουμε. Συνεπώς μεγάλη η ευθύνη των εκπαιδευτικών,
ευτυχώς όχι όλων. Ακόμα.
Ακόμα όμως μεγαλύτερη και συνάμα καταστροφική η ανύπαρκτη από την εξουσία στήριξη των εκπαιδευτικών, αυτών των ολίγων, που το παλεύουν μόνοι τους. Πρέπει να ξαναγυρίσουμε και όσο πιό κοντά να πλησιάσουμε, αφού είναι πια αδύνατον να το φτάσουμε, ίσως και να μή πρέπει, στο παλιό σχολείο στο καλό και εκπαιδευτικό σχολείο, δηλαδή στο αυστηρό σχολείο, τότε που η διαγωγή των μαθητών βαθμολογείτο ως ένδειξη σεβασμού κυρίως στον διπλανό τους.
Τότε που ο κάθε «καής» μαθητής/μαθήτρια που συνήθως δεν υπήρχε, εφόσον όμως υπήρχε, το σκεφτόταν πολύ να δράσει επί των σωματικά ή και πληθυσμιακά, ανυπεράσπιστων και όχι μόνον, λόγω συνεπειών/κυρώσεων που ανεπαίσθητα η «ανθρωπιστική πρόοδος» εξαφάνισε, και ζούμε αυτά ….που ζούμε. Στον φόβο βουτηγμένοι σε όσους λάχει.