Του Πέτρου Αγρέβη – Χασάπη
Η τελευταία αναθεώρηση του Συντάγματος, υποτίθεται ότι έδωσε το δικαίωμα στη μειοψηφία να συνιστά εξεταστικές επιτροπές με πρόταση τουλάχιστον δέκα βουλευτών, εφόσον η πρόταση υπερψηφιστεί στην Ολομέλεια της Βουλής από 120 βουλευτές. Τα ανωτέρω προβλέπονται από το άρθρο 68 παρ. 2 εδ. β΄ του αναθεωρημένου Συντάγματος.
Λέω υποτίθεται, γιατί το πιο πάνω δικαίωμα που εκχώρησε στη μειοψηφία η τελευταία αναθεώρηση, στην ουσία είναι ένα «γιαλατζί» ένα δήθεν δικαίωμα. Διαβάζοντας κάποιος, ακόμα και μη νομικός, το πιο πάνω άρθρο του Συντάγματος, αντιλαμβάνεται αμέσως ότι εφόσον τουλάχιστον 10 βουλευτές ζητήσουν τη σύσταση της εξεταστικής επιτροπής, εννοείται ότι οπωσδήποτε αυτή θα πρέπει να συζητηθεί στην Ολομέλεια και εφόσον υπερψηφιστεί από 120 βουλευτές θα γίνει δεκτή, διαφορετικά θα απορριφθεί. Όμως, τι γίνεται στις περιπτώσεις που το προεδρείο της Βουλής δεν φέρνει την πρόταση αυτή προς συζήτηση; Ποιος θα εξαναγκάσει ή θα τιμωρήσει τότε το προεδρείο, αφού αυτό είναι της κυβερνητικής πλειοψηφίας; Κανείς. Επομένως η ανωτέρω συνταγματική διάταξη είναι μια «γιαλατζί» διάταξη και έγινε για το θεαθήναι.
Τα ανωτέρω αποδείχθηκαν με τον πιο κραυγαλέο τρόπο στην πράξη, με αφορμή δύο προτάσεις για σύσταση εξεταστικών επιτροπών, η μία για τη Συμφωνία των Πρεσπών και η άλλη για την πυρκαγιά στο Μάτι Αττικής, που κατέθεσαν 10 βουλευτές του κόμματος της Ελληνικής Λύσης. Τις προτάσεις αυτές ουδέποτε το προεδρείο της Βουλής τις έφερε στην Ολομέλεια προς συζήτηση, αν και ήταν υποχρεωμένο από το Σύνταγμα, χωρίς καμία συνέπεια. Επομένως το δικαίωμα αυτό αποδείχθηκε στην πράξη ένα «γιαλατζί» ένα δήθεν δικαίωμα της μειοψηφίας, αφού η άσκησή του εξαρτάται από τη βούληση της πλειοψηφίας..
Αντιθέτως ήρθαν προς συζήτηση στην Ολομέλεια της Βουλής, δύο άλλες προτάσεις για σύσταση εξεταστικών επιτροπών. Η μία από τον ΣΥΡΙΖΑ για τη λεγόμενη «Λίστα Πέτσα» και η άλλη, η πρόσφατη του ΚΙΝΑΛ, για τις υποκλοπές. Και οι δύο αυτές συζητήθηκαν και υπερψηφίστηκαν από τουλάχιστον 120 βουλευτές. Βλέπουμε λοιπόν ότι το προεδρείο της Βουλής τήρησε διαφορετική στάση για τις πιο πάνω περιπτώσεις και αυτό έγινε ανάλογα με την πολιτική πίεση που δέχθηκε και προφανώς την αναγκαστική συγκατάθεση της κυβέρνησης. Όμως το Σύνταγμα δεν κάνει διακρίσεις, ανάλογα με το κόμμα που ασκεί το δικαίωμα, ούτε δίνει κάποιο δικαίωμα στο προεδρείο για επιλογή μεταξύ των προτάσεων, αλλά επιβάλει ενιαία αντιμετώπιση του θέματος. Αναρωτιέμαι λοιπόν, τι είδους δικαίωμα της μειοψηφίας είναι αυτό, όταν η άσκησή του εναπόκειται στην βούληση του εκάστοτε προεδρείου της πλειοψηφίας;
Ένα άλλο σημείο, από το οποίο αποδεικνύεται ότι το ανωτέρω δικαίωμα της μειοψηφίας έχει γίνει για το θεαθήναι είναι το εξής: Το Σύνταγμα ορίζει ότι το δικαίωμα αυτό της μειοψηφίας εξαντλείται, δηλαδή «καίγεται», εφόσον γίνουν δύο εξεταστικές επιτροπές μέσα στην ίδια κοινοβουλευτική περίοδο. Επομένως και αφού ήδη έγιναν οι δύο ανωτέρω επιτροπές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ, από εδώ και πέρα και για όποιο αδίκημα πράξει η κυβέρνηση, η μειοψηφία δεν έχει κανένα απολύτως δικαίωμα να συστήσει νέα εξεταστική επιτροπή. Τέλος.
Ένα τρίτο σημείο του «γιαλατζί» δικαιώματος είναι το γεγονός, ότι ακόμα και αν συσταθεί εξεταστική επιτροπή, την πλειοψηφία εντός της επιτροπής την έχει η κυβέρνηση, οπότε διαχειρίζεται την επιτροπή όπως αυτή θέλει και τελικά ψηφίζει στην Ολομέλεια μόνο το δικό της πόρισμα. Τούτο αποδείχθηκε περίτρανα κατά τις εργασίες της εξεταστικής επιτροπής για τη λεγόμενη «Λίστα Πέτσα» και φυσικά θα αποδειχθεί μετά βεβαιότητας και στη νέα επιτροπή για τις υποκλοπές.