Οι προσπάθειες της Τουρκίας να γίνει μέρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρονολογούνται από τον 20ο αιώνα.
Επίσημα, η αίτηση για ένταξη υποβλήθηκε το 1987 και η διαδικασία διαπραγμάτευσης ξεκίνησε τη δεκαετία του 2000, αλλά δεν υπάρχουν ορατά αποτελέσματα.
Επιπλέον, η ρητορική της τουρκικής κυβέρνησης άλλαζε συχνά – η ιδέα της ένταξης στην ΕΕ είτε εγκαταλείφθηκε, είτε ανακοινώθηκε ότι αποτελεί στρατηγικό στόχο της χώρας αυτής με βάση τα τρέχοντα συμφέροντά της.
Τα τελευταία χρόνια, Τούρκοι αξιωματούχοι υποστήριξαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, αλλά δεν έχουν γίνει πραγματικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Ορισμένες από τις προθέσεις που εξέφρασαν οι αρχές είναι εντελώς αντίθετες με τις ευρωπαϊκές αρχές.
Όπως, για παράδειγμα, ο σύμμαχος του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στον κυβερνητικό συνασπισμό, Ντεβλέτ Μπαχτσελί, δήλωσε για την καθιέρωση της θανατικής ποινής στην Τουρκία (καταργήθηκε το 2004): σύμφωνα με τον ίδιο, αυτό το μέτρο ισχύει σε περιπτώσεις εγκλημάτων όπως η κακοποίηση παιδιών, σεξουαλική βία και δολοφονία. Εδώ, βέβαια, αξίζει να γίνει μια τροπολογία στις απόψεις του κ. Μπαχτσελί, ο οποίος εμμένει σε δεξιές, εθνικιστικές ιδέες.
Ωστόσο, ο πρόεδρος της Τουρκίας υποστηρίζει επίσης την επιστροφή στη θανατική ποινή. Τους τελευταίους μήνες έχει μιλήσει δύο φορές για αυτό το θέμα. Ο Ερντογάν πρότεινε να ενισχυθεί η ποινική ευθύνη για δασικές πυρκαγιές, καθώς και μεμονωμένες περιπτώσεις δολοφονιών και όπως τόνισε ο Τούρκος ηγέτης το Κοινοβούλιο θα την υποστηρίξει σε περίπτωση τέτοιας απόφασης.
Το θέμα της θανατικής ποινής είναι μόνο ένας από τους παράγοντες που θα μπορούσαν ενδεχομένως να βάλουν τέλος στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ.
Από την άλλη, εάν η Φινλανδία και η Σουηδία εκπληρώσουν τα αιτήματα του Ερντογάν για έκδοση μελών του Εργατικού Κόμματος του Κουρδιστάν και του κινήματος Hizmet, θα τεθεί ξανά το ζήτημα της τουρκικής νομοθεσίας στον τομέα της τρομοκρατίας.
Το 2016, μετά από μια αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος, οι αρχές της Άγκυρας επικρίθηκαν επανειλημμένα για δίωξη πιθανών συμμετεχόντων στο πραξικόπημα. Το άρθρο 301 του Τουρκικού Ποινικού Κώδικα (προβλέπει τιμωρία για προσβολή του τουρκικού έθνους) που είναι επίσης αμφιλεγόμενο.
Όλα δείχνουν ότι οι Τούρκοι σε αυτή τη φάση δεν χρειάζονται ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση με όλες τις υποχρεώσεις και τα μειονεκτήματα.
Επιπλέον, το παράδειγμα της Μεγάλης Βρετανίας και του Brexit είναι μπροστά στα μάτια μας: οι Βρετανοί διδάχτηκαν εγκαίρως να «ξεπηδούν» από ένα επαχθές μπλοκ.
Οι τουρκικές αρχές είναι αρκετά ικανοποιημένες από τη συνεργασία στο πλαίσιο της «συμφωνίας για τη μετανάστευση», την οποία η Άγκυρα χρησιμοποιεί για επεισοδιακή πίεση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ανοιχτό εκβιασμό.
Η διατήρηση του καθεστώτος της υποψήφιας χώρας καθιστά δυνατή τη διατήρηση της συνεργασίας πλαισίου με την Ευρώπη, χωρίς να πραγματοποιούνται αλλαγές μεγάλης κλίμακας είτε στη νομοθεσία είτε στην οικονομία, ή να επιβάλλονται ακόμη μεγαλύτερες υποχρεώσεις εντός της ΕΕ.
Rybar- Telegram
—
© Βαλκανικό Περισκόπιο –Γιῶργος Ἐχέδωρος