Γράφει ο Γιώργος Βενετσάνος
Υπήρχε κάποτε ένας καίσαρας, που είχε δίπλα του μια ομάδα πραιτοριανών που τους έλεγαν «αρίστους». Αυτός ο καίσαρας είχε το βίτσιο να θέλει να ελέγχει τα πάντα γύρο του, ακόμη και τους πάπυρους που κυκλοφορούσαν στον λαό. Ήταν η εποχή που υπήρχε μια τάση μέσα στην σύγκλητο, η οποία ήθελε να εκλέξει ένα νέο ηγέτη. Ο καίσαρας μας όμως είχε στο νου του έναν άνθρωπο δικό του, που τα πήγαινε καλά μαζί του και τον ήθελε για σύμμαχο στις δουλειές του, για αυτό και είχε βάλει δικούς του ανθρώπους, να λένε στην αγορά ότι αυτός είναι το φαβορί για την εσωτερική τάση της συγκλήτου. Τελικά όμως αποδείχθηκε ότι την ηγεσία της τάσης την κέρδισε κάποιος που ήταν από τις ανατολικές νησιωτικές επαρχίες της αυτοκρατορίας.
Στην αγωνία όμως του καίσαρα να βοηθήσει αυτόν που ήθελε, είχε βάλει κατασκόπους για να παρακολουθούν τις κινήσεις του άλλου υποψηφίου, (οι ιντρικές στην τότε αυτοκρατορία έχουν αφήσει εποχή) για να τις μεταδώσουν στον αντίπαλο του μέσα στην σύγκλητο, κάνοντας ευκολότερη την εκλογή του. Αυτές όμως οι κινήσεις του μαθευτήκανε και ο καίσαρας άρχισε να απομυθοποιείται, τότε τον έπιασε φόβος και τρόμος μην τυχόν και ο λαός στραφεί εναντίον του. Άρχισε λοιπόν να ξηλώνει τους εμπίστους μέχρι χθες πραιτοριανούς του, αυτούς που τους έλεγαν «αρίστους», και να διαδίδει έντεχνα ότι τον είχαν βάλει να κάνει αυτήν την ενέργεια οι ηγέτες των Βησιγότθων και Ασσυρίων, σε μια προσπάθεια να γλυτώσει το θυμό συγκλήτου και πολιτών, που έβλεπαν ότι ο καίσαρας τους δεν είναι αυτός που πίστευαν, και έτσι ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλυτέρα. Έτσι βέβαια τελειώνουν όλα τα παραμύθια, αλλά στο συγκεκριμένο διάφορες πηγές αναφέρουν ότι υπήρξε και συνέχεια.
Τώρα αν εσείς βλέπεται ομοιότητες με συγκεκριμένα πράγματα ή καταστάσεις, να μην ξεχνάτε ότι είναι απλά συμπτώσεις σε ένα παραμύθι.