Τον εαυτό του
Τώρα καταλάβαμε τι εννοεί ο κος. Μητσοτάκης όταν λέει ότι φοβάται την τοξικότητα, για το επόμενο, οιονεί προεκλογικό διάστημα.
Εννοούσε προφανώς ότι φοβάται τον εαυτό του. Γιατί είναι ο ίδιος παραγωγός και ενορχηστρωτής της μέγιστης τοξικότητας. Και μη μας πείτε ότι τον «ερέθισε» η απρέπεια του κου. Βερναρδάκη.
Αν είναι δυνατόν να εξομοιώνει ο πρωθυπουργός τον εαυτό του με έναν βουλευτή, λες και έχει την ίδια βαρύτητα ο λόγος του ενός από το λόγο του άλλου.
Δεν ξέρουμε αν, όπως υπονοεί ο συνάδελφος Μανόλης Κοττάκης, ο κος. Μητσοτάκης προετοιμάζει την υπαναχώρησή του, από την προηγούμενη υπαναχώρηση, σε σχέση με το χρόνο των εκλογών.
Ό,τι και αν συμβαίνει, όσο και αν κρατήσει αυτή η προεκλογική περίοδος, επιβεβαιώνεται ότι η τοξικότητα, η στρατηγική της έντασης και ακραίας πόλωσης, αποτελεί προσωπική επιλογή του κου. Μητσοτάκη.
Αλλωστε, δεν ήταν η πρώτη φορά, που διολίσθησε στο πεδίο της χυδαιότητας και των άθλιων υπαινιγμών. Είναι αυτός και η κυβέρνησή του, που, τώρα μας καλούν να σεβαστούμε τη δικαστική απόφαση, για τον Δημήτρη Λιγνάδη, οι οποίοι πριν λίγες μέρες άφησαν υπαινιγμούς για το βούλευμα του Δικαστικού Συμβουλίου, για την υπόθεση Παπαγγελόπουλου.
Ο κος. Μητσοτάκης, που απαιτεί συγγνώμη από τον ή για λογαριασμό του κου. Βερναρδάκη, ακόμη δεν έχει ανακαλέσει, τους απίστευτους χαρακτηρισμούς κατά των δημοσιογράφων, που χαρακτήριζε «συμμορία».
Δεν αισθάνεται άραγε την ανάγκη, σε ανθρώπινο επίπεδο, να ζητήσει μια συγγνώμη ή με κάποιο τρόπο να διορθώσει το ολίσθημά του, που, εκτός των άλλων, παραβίαζε βάναυσα το τεκμήριο αθωότητας, αλλά και την αρχή της διάκρισης των εξουσιών;
Το θέμα βέβαια είναι βαθιά πολιτικό και αυτό μας υπενθυμίζει η χθεσινή, ιστορική πια, απρέπεια του υφυπουργού Παιδείας.
Η καταφυγή στην πόλωση και την οξύτητα χωρίς όρια και φραγμούς, είναι προφανές ότι αποτελεί την ύστατη προσπάθεια, προδίδοντας όμως και τον πανικό, για τη διατήρηση στην εξουσία.
Συνδυάζεται όμως και με τη μεγαλύτερη στροφή προς τα δεξιά, τη συγκράτηση των πιο ακραίων δεξιών ψηφοφόρων, ακόμη κι αν αυτό προϋποθέτει έναν ακραίο ιστορικό αναθεωρητισμό, για κομβικά γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας. «Οσο δεξιότερα τόσο καλύτερα», δεν έλεγαν οι παλιοί;
ΛΕΥΤ. ΚΑΝΑΣ