Ο καταδικασμένος για πλήθος δολοφονιών, μέλος της 17Ν Δημήτρης Κουφοντίνας ο οποίος είναι έγκλειστος στις φυλακές εκτίοντας ποινή ισόβιας κάθειρξης, δημοσίευσε άρθρο στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο:

Επιστροφή στον «Από Βορρά Κίνδυνο»

Η δημοσίευση του άρθρου έχει προκαλέσει μεγάλες αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όπως ήταν επόμενο. Το γεγονός ότι ασκεί σκληρή κριτική στην κυβέρνηση Μητσοτάκη την οποία κατηγορία ενδοτισμό απέναντι στην Τουρκία, επιτείνει τις αντιδράσεις που τείνουν να εξελιχθούν σε πολιτική σύρραξη.

Δολοφονία Σιπαχίογλου από 17Ν

Διαβάστε αυτούσιο το άρθρο για να βγάλετε τα συμπεράσματά σας:

Από το 2019, η κυβέρνηση Μ. πραγματοποιεί μια σοβαρή και επικίνδυνη στροφή στην εξωτερική πολιτική, επαναφέροντας το δόγμα για τον «Από Βορρά Κίνδυνο». Μια στροφή που σηματοδοτεί χαρακτηριστικά ο χαιρετισμός του υπουργού Αμυνας στον διοικητή των χερσαίων δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη: «Οι στρατιώτες μας μάτωσαν στο παρελθόν δίπλα στους Αμερικανούς στρατιώτες και το ίδιο θα γίνει και στο μέλλον».

Ηταν μια δήλωση βγαλμένη κατευθείαν από το εμφυλιοπολεμικό χρονοντούλαπο του «Στρατηγέ, ιδού ο στρατός σας» του 1948. Τότε, ακολούθησε η αποστολή Ελλήνων στρατιωτών να ματώσουν στην Κορέα. Σήμερα, σε ένα απίστευτο déjà vu, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως τραγωδία.

Η Ελλάδα έχει ήδη εμπλακεί ως εμπόλεμο κατ’ ουσίαν μέρος στην ουκρανική σύγκρουση. Μέσα από το πυκνό πλέγμα των επιθετικών στρατιωτικών βάσεων, μέσα από τις στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές της χώρας που παραχώρησε η κυβέρνηση Μ. –άνευ όρων και επ’ αόριστον– στις ΗΠΑ, με την αποικιακή συμφωνία του 2019 για τις βάσεις.

Η κυβέρνηση Μ. αλλάζει το αμυντικό δόγμα, αλλάζει τη διάταξη των ένοπλων δυνάμεων με μέτωπο προς Βορρά, αλλάζει την πολιτική των εξοπλισμών, αγοράζοντας πανάκριβα οπλικά συστήματα που εξυπηρετούν την επίθεση στο Βορρά, απογυμνώνει την άμυνα των νησιών για να στέλνει στο μέτωπο του Βορρά κρίσιμα οπλικά συστήματα. Ο υπουργός Αμυνας αποκάλυψε αυτήν την αναδιάταξη του στρατού, εξαπολύοντας ταυτόχρονα πρωτοφανή επίθεση στους στρατιωτικούς που φαίνεται να διαφωνούν, κατηγορώντας τους για έλλειψη σοβαρότητας και ευθύνης.

Η κυβέρνηση Μ. προσπαθεί να πείσει ότι αυτή η απόλυτη συστράτευση με τις ΗΠΑ θα εξασφαλίσει μια ευνοϊκή στάση τους στο ελληνοτουρκικό μέτωπο. Ακόμη κι αν το πίστεψαν –και προσωπικά πιστεύω ότι ποτέ δεν το πίστεψαν- διαψεύστηκαν για μια ακόμη φορά με το διπλωματικό στραπάτσο στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπου το πάγιο «βρείτε τα» ήταν η μόνη και μόνιμη απάντηση που πήρανε απέναντι στη ρητορική του πολιτικού συστήματος της Τουρκίας, που απειλεί σήμερα με «την καταστροφή του ελληνικού λαού».

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που διαψεύδονται οι προσδοκίες αυτών που σκύβουν υπάκουοι στα ξένα συμφέροντα. Το ίδιο συνέβη και το 1997, με τη Συμφωνία της Μαδρίτης. Τότε που η κυβέρνηση Σημίτη, κάτω από τις πιέσεις των ΗΠΑ, δεσμεύτηκε να μην ασκήσει κυριαρχικά δικαιώματα που απορρέουν από το διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας, στη λογική ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Επένδυε κι αυτή, προσδοκώντας την προστασία των ΗΠΑ στο υπάκουο «καλό παιδί». Και παραιτήθηκε από την υπεράσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού, αφήνοντας ανοικτό το χώρο στην επέκταση των απαιτήσεων της Τουρκίας, που γιγαντώνονται σήμερα με το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, τη διεκδίκηση του μισού Αιγαίου και την αμφισβήτηση της κυριαρχίας των νησιών.

Κι αν η κυβέρνηση Σημίτη άφησε ανοιχτό πολιτικό – διπλωματικό χώρο, η κυβέρνηση Μ. με το νέο αμυντικό δόγμα και την ιδιόμορφη αντίληψη του ίδιου του Μ. για την εξωτερική πολιτική, αφήνει ανοιχτό χώρο και στο πεδίο. Επικίνδυνες καταστάσεις διαμορφώνονται ήδη και η επιμονή της κυβέρνησης Μ. σε παρακλήσεις προς τις ΗΠΑ για την τιμωρία του παραβάτη του Διεθνούς Δίκαιου, θα φέρουν τα ίδια αποτελέσματα που είχαμε στην Κύπρο, στα Ιμια και στις υπόλοιπες γκρίζες ζώνες. Γιατί, για τις ΗΠΑ, ο χώρος Ελλάδα -Τουρκία είναι ενιαίος, τους είναι αδιάφορα τα ενδιάμεσα σύνορα και σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να στραφούν εναντίον μιας χώρας, που αναβαθμίζεται συνεχώς γεωπολιτικά, για χάρη μιας χώρας σταθερά υποτακτικής και δεδομένης.

Δεν είναι άμοιρο και χωριστό το ζήτημα του πολέμου στην Ουκρανία που θα ’θελε χιλιάδες σελίδες ανάλυσης και όχι λίγα λόγια μόνο που χωρούν σ’ αυτό το κομμάτι. Δεν μπορούμε να μιλάμε σαν η παγκόσμια ιστορία να άρχισε στις 24 Φεβρουαρίου. Σαν να μη φαινόταν ότι οργανωνόταν συστηματικά η περίσφιξη της Ρωσίας (αλλά και της Κίνας) με ένα πυκνό σύστημα στρατιωτικών βάσεων, που φτιάχνουν κλοιό από τη Βαλτική μέχρι την Τουρκία. Σαν να μη υπάρχει σταθερά από δεκαετίες, το στρατηγικό σχέδιο της συντριβής της, όπως το περιέγραψε πολύ καλά, εδώ και 25 χρόνια, όχι κάποιος παλαιοκομμουνιστής, αλλά ο κορυφαίος γεωστρατηγικός των ΗΠΑ, ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι: «Οι ΗΠΑ πρέπει να κατακτήσουν τη Ρωσία ή να την κατακερματίσουν και πρέπει να εμποδίσουν με κάθε τρόπο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο να συνδεθεί στενά με τους πλούσιους φυσικούς πόρους της Ρωσίας», ενώ «προφητικά» αποδίδει από τότε ένα ρόλο-κλειδί για τη διαδικασία αυτή, στην Ουκρανία.

Δεν θα σταθώ στο αυτονόητο, ότι είναι ένας πόλεμος με ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά. Ομως αυτή η γενική αλήθεια δεν μπορεί να μη λαβαίνει υπόψη τα ιδιαίτερα διακυβεύματα αυτής της σύγκρουσης και μέσα σ’ αυτά τα ειδικά χαρακτηριστικά του ρώσικου (και του κινεζικού) κεφαλαίου, που από τη φύση τους δεν ωφελούνται από την παγκόσμια αστάθεια καθώς χρειάζονται σταθερές κρατικές δομές για να μπορούν να αναπτυχθούν.

Ούτε μπορούμε να αγνοήσουμε ότι ειδικά για την περιοχή μας, ενώ οι ΗΠΑ αδιαφορούν για τα ενδιάμεσα σύνορα, αφού το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να διατηρήσουν τον απόλυτο έλεγχο στην περιοχή, για τη Ρωσία είναι αναγκαία η διατήρηση των συνόρων, γιατί δεν μπορεί να θέλει μια ισχυρή Τουρκία που θα ελέγχει εκτός από τα στενά, το Αιγαίο και την Κύπρο.

Είναι πραγματικά γελοία η φιλολογία για την απομονωμένη Τουρκία. Αντίθετα είναι η Ελλάδα αυτή που σήμερα, με τον δουλικό φιλοαμερικανισμό της κυβέρνησης Μ. απομονώνεται από όλους τους μεγάλους γεωπολιτικούς παίκτες, Ρωσία, Κίνα, Ιράν κ.ά.

Απομονώνεται μαζί και από τους λαούς εκείνους, που παραδοσιακά, επί δεκαετίες, στάθηκε στο πλευρό τους ο ελληνικός λαός, με σχέσεις φιλίας και αλληλεγγύης, τον Κουρδικό και τον Παλαιστινιακό, που σήμερα αφήνονται στη μοίρα τους, καταχωρημένοι πια με τη βούλα και της Ε.Ε., ως «τρομοκράτες».